Τις γνωστές αυταπάτες για «ένα νέο μοντέλο δημόσιου τομέα», μιας «νησίδας» στο «αρχιπέλαγος» του καπιταλισμού, παρουσίασε χτες ο ΣΥΡΙΖΑ σε συνέντευξη Τύπου. Οχυρωμένος πίσω απ' το γενικό και αόριστο σύνθημα «Στοπ στις ιδιωτικοποιήσεις», αφήνοντας στο απυρόβλητο το πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο που επιβάλλει στρατηγικά τις ιδιωτικοποιήσεις ως μέτρο ενίσχυσης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ παρέθεσε μια σειρά από προτάσεις που χωράνε μέχρι και την επιβολή του λαϊκού και κοινωνικού ελέγχου!

Παρότι στην παρέμβασή του ο Αλ. Καλύβης επεσήμανε ότι όλη η «προσπάθεια ιδιωτικοποιήσεων ξεκίνησε ουσιαστικά από το 1990 και μετά μέσα από μια προσπάθεια απαξίωσης της έννοιας του δημόσιου», ούτε λόγος δεν έγινε για τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις και πολύ περισσότερο για τη στήριξη του ΣΥΝ σε αυτές, όταν στις κρίσιμες στιγμές έβαζε πλάτη να προχωρήσουν οι λεγόμενες μετοχοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων. Και βέβαια, ούτε κουβέντα δεν ακούστηκε για το Μάαστριχτ, τη μήτρα των απελευθερώσεων και των ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο ψήφισε ο ΣΥΝ το 1992.

Το «νέο μοντέλο δημόσιου τομέα», όπως ειπώθηκε, τον θέλουν σαν «σύγχρονο εργαλείο ανάπτυξης», προσπερνώντας φυσικά κι εδώ ότι η ανάπτυξη δεν είναι ουδέτερη έννοια, δεν είναι για όλους αλλά για λίγους, οι οποίοι καρπώνονται και τα οφέλη της. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει να «επανέλθουν υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο» όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι οργανισμοί, οι υποδομές «που έχουν παραχωρηθεί ή ξεπουληθεί σε ιδιώτες και ελληνικές και ξένες πολυεθνικές επιχειρήσεις» και να μην είναι «καθοριστικό και αποκλειστικό κριτήριο λειτουργίας και αξιολόγησης η κερδοφορία τους».

Ταυτίζει συνειδητά τη «δημόσια ιδιοκτησία» από ένα αστικό κράτος που υπηρετεί τα μονοπώλια με τον «κοινωνικό έλεγχο», προκειμένου να συκοφαντήσει και να θολώσει τον δεύτερο. Κρύβει ότι το κράτος του κεφαλαίου ήταν αυτό που επί σειρά ετών κατείχε φαινομενικά την ιδιοκτησία σε μεγάλες επιχειρήσεις, στις οποίες όμως, επειδή ακριβώς λειτουργούσαν για το κέρδος των μετόχων στο πλαίσιο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, οι εργασιακές σχέσεις ήταν εξίσου διαλυμένες όπως και στον ιδιωτικό.

Στο ίδιο πλαίσιο κινήθηκαν και οι προτάσεις για τη συνεταιριστική οικονομία, μεταξύ αυτών για «έλεγχο και διοίκηση άμεσα απ' τους συμμετέχοντες», «υποχρεωτική παράδοση της παραγωγής με σκοπό την εμπορία ή την κατεργασία των προϊόντων», «καθετοποίηση της δραστηριότητάς τους και η αναγκαία στελέχωση με ικανό προσωπικό, με επιστημονικά και επαγγελματικά κριτήρια», εξασφάλιση «πιστώσεων με ευνοϊκούς όρους».

Εκλαϊκεύοντας τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το «νέο μοντέλο δημόσιου τομέα», ο Γ. Δραγασάκης στάθηκε στο παράδειγμα των τραπεζών, ισχυριζόμενος ότι είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής αν οι τράπεζες θα έχουν κερδοσκοπικό ή όχι χαρακτήρα. Επέμεινε πως μπορεί να επιλεχθεί άλλο μοντέλο τραπεζών, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Θέλω να έχουν κέρδη οι τράπεζες, αλλά θέλω τα κέρδη να είναι μέσο και όχι αυτοσκοπός. Θέλω η τράπεζα να είναι εργαλείο ανάπτυξης»! Κατόπιν αυτών επέκρινε το ΠΑΣΟΚ γιατί «αυτοπαγιδεύεται σε μια στενά διαχειριστική λογική»!

Στην ίδια λογική ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας στο «ΜΕΓΚΑ» υπεραμύνθηκε μιας παρέμβασης που θα «χαλιναγωγεί» το μεγάλο κεφάλαιο, ζητώντας «μια πολιτική που θα βάζει ρήτρα απασχόλησης στις μεγάλες επιχειρήσεις. Επιδοτείσαι από το κράτος, παίρνεις ρευστό; Επιδοτείσαι από την ΕΕ; Οχι μόνο για να μην μπορείς να απολύσεις, αλλά να είσαι υποχρεωμένος να καταθέσεις πρόγραμμα συγκεκριμένο για νέες θέσεις εργασίας. Αλλιώς ξέχνα το ζεστό κρατικό χρήμα».