Δύο νέες γυναίκες στο ξεκίνημα της ζωής τους και της κοινωνικοποίησής τους μέσα από τη δουλειά, «φρέσκιες» στην παραγωγή και στην αγορά εργασίας, δεν άργησαν να πάρουν ένα σημαντικό μάθημα για την εξουσία των μονοπωλίων. Απολύθηκαν επειδή «μπλέχτηκαν» με το συνδικαλισμό. Επειδή δεν «κάθισαν στα αβγά τους» και πάλεψαν οργανωμένα για όλα όσα τους ανήκουν.

Η υπόθεση των διώξεων των δύο συνδικαλιστριών από την πολυεθνική «WIND» αναδεικνύει - πέρα από το δεδομένο αυταρχισμό στους τόπους δουλειάς - και άλλες πλευρές. Οπως τα φούμαρα των κομμάτων της πλουτοκρατίας και άλλων αστικών θεσμών περί συμμετοχής των γυναικών «στα κοινά». Λες και η ισοτιμία είναι ζήτημα «ποσοστού» ανδρών - γυναικών σε ένα ψηφοδέλτιο. Μέχρι εκεί, όμως, φτάνει η δυνατότητα του καπιταλιστικού συστήματος να εξασφαλίσει αυτό που διατρανώνει ως «ίσες ευκαιρίες» ή ως «δυναμική σύγχρονη γυναίκα». Σε περιπτώσεις σαν αυτή, όλοι αυτοί που επικαλούνται το «φεμινισμό» και την ισότητα, ακόμα και όταν εξισώσουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ράβουν το στόμα τους.

Οι δύο νεαρές εργαζόμενες, ανάμεσα σε άλλους, παρά το γεγονός ότι έχουν ανάγκη τη δουλειά ή ακόμα και την ανάγκη να νιώθουν παραγωγικές μέσα από την εργασία, δεν φοβήθηκαν αρκετά ώστε να κάτσουν στο σπίτι τους μετά τη δουλειά διαβάζοντας περιοδικά μόδας ή «κοινωνικής κριτικής». Δεν έχαψαν το πρότυπο της γυναίκας - καριερίστα, που «αγαπάει» και επευφημεί η εργοδοσία. Και αύριο γυναίκες αγωνίστριες θα είναι πιο πολλές.