Ορισμένα από αυτά τα ζητήματα είναι τα εξής:

• «Το ΚΚΕ είναι ο υποκινητής των κινητοποιήσεων ο δημιουργός κοινωνικών αναταραχών».

Ηδη από τη δεκαετία του1920 κάθε απεργιακή κινητοποίηση, κάθε αγωνιστική δράση του εργατικού κινήματος χαρακτηριζόταν κομμουνιστικός δάκτυλος και οι πρωτεργάτες τους διώκονταν ως κομμουνιστές. Η κατηγορία αυτή αποτελεί βασικό στοιχείο της επίθεσης ενάντια στο Κόμμα μέχρι σήμερα. Στόχος, να χτυπήσουν τον πρωτοπόρο ρόλο των κομμουνιστών στην οργάνωση του εργατικού κινήματος και των αγώνων του, στην προσπάθεια να βαθαίνει ο αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός αυτής της πάλης.

• «Το ΚΚΕ είναι αντεθνικό κόμμα».

Το ΚΚΕ δε στήριξε ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο όνομα «εθνικών συμφερόντων», γι' αυτό και αντιτάχθηκε π.χ. στη Μικρασιατική Εκστρατεία. Πρωτοστάτησε όμως έμπρακτα ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστικό πόλεμο εναντίον της Ελλάδας και ξένη κατοχή. Η αντίθεση του ΚΚΕ στα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των σοβινιστικών κύκλων των αστικών τάξεων της περιοχής των Βαλκανίων μπήκε στο στόχαστρο της ελληνικής άρχουσας τάξης που προωθούσε τα τυχοδιωκτικά αυτά σχέδια. Σε αυτό αξιοποιήθηκαν και παραλείψεις, καθυστερήσεις και λάθη στη διατύπωση θέσεων γύρω από ορισμένα ζητήματα, όπως το Μακεδονικό. ¹¹⁴

• «Το ΚΚΕ είναι κόμμα - πράκτορας της ΕΣΣΔ».

Η κατηγορία αυτή διατυπωνόταν και τη δεκαετία του 1930, αφού το ΚΚΕ ως μέλος της Κομμουνιστικής Διεθνούς θεωρήθηκε ως μέρος «διεθνούς κομμουνιστικής συνωμοσίας». Η κορύφωση της ταξικής πάλης στη χώρα μας, που πήρε μορφή εμφυλίου πολέμου, παρουσιάστηκε σαν επέμβαση της ΕΣΣΔ και των σοσιαλιστικών χωρών στην Ελλάδα, με στόχο την απόσπαση της Μακεδονίας. Η κατηγορία αυτή συνεχίστηκε και τα μετεμφυλιακά χρόνια, αξιοποιώντας το κλίμα του ψυχρού πολέμου. Στόχευε στο χτύπημα της έκφρασης της διεθνούς ενότητας της εργατικής τάξης απέναντι στον κοινό ταξικό της αντίπαλο, τη διεθνή τάξη του κεφαλαίου. Επίσης, όπως ήδη αναφέρθηκε, στην αποδυνάμωση του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων με απομόνωση της ΕΣΣΔ και των άλλων χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης από το διεθνές επαναστατικό εργατικό κίνημα, την έμπρακτη έκφραση της αλληλεγγύης μεταξύ των διαφορετικής εθνικότητας τμημάτων του. Οι μετέπειτα εξελίξεις στο ΚΚΣΕ και στην ΕΣΣΔ δε δικαιώνουν την αντισοβιετική στάση πολλών ΚΚ της Ευρώπης, του ευρωκομμουνιστικού ρεύματος, που συνέδραμε στα περί εξάρτησης του ΚΚΕ από το ΚΚΣΕ. Η οπορτουνιστική και εκφυλιστική πορεία του ΚΚΣΕ ήταν ίδιας κατεύθυνσης πορεία με αυτήν του ευρωκομμουνισμού με τις φανερές πλέον συνέπειές τους για το εργατικό κίνημα.

• «Ο συμμοριτοπόλεμος», η άποψη δηλαδή ότι το 1946 - 1949 δεν ήταν εμφύλιος πόλεμος, αλλά πόλεμος ενάντια σε συμμορίες αποτελούμενες από ληστές που λεηλατούσαν τα χωριά, έκλεβαν τα παιδιά και τα έστελναν στις σοσιαλιστικές χώρες όπου υποβάλλονταν σε πλύση εγκεφάλου κ.λπ. Η άποψη αυτή αποσκοπούσε να συσκοτίσει το χαρακτήρα της αντιπαράθεσης του εμφυλίου πολέμου, να θεωρήσει «νόμιμη» άμυνα τη δράση του Εθνικού Στρατού και των ένοπλων φασιστικών συμμοριών, να δικαιολογήσει το μαζικό βίαιο ξερίζωμα αγροτικών πληθυσμών από περιοχές της Β. Ελλάδας που εξυπηρετούσε και άμεσους στρατιωτικούς στόχους (αποκοπή ΔΣΕ από εφεδρείες), αλλά και τη διαμόρφωση ενός φτηνού εργατικού δυναμικού, αναγκαίου για την καπιταλιστική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη στην Ελλάδα, με το στοίβαγμα εκατοντάδων χιλιάδων ξεριζωμένων αγροτών στα αστικά κέντρα. Οπως αποδείχτηκε με αδιάσειστα στοιχεία τα επόμενα χρόνια, το αληθινό «παιδομάζωμα» ήταν αυτό που πραγματοποιούσε ο Εθνικός Στρατός με την ευλογία του Παλατιού και της Εκκλησίας.
• Ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Πρόκειται για βασικό δόγμα της αστικής τάξης, τόσο πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και της μετεμφυλιακής Ελλάδας, με το οποίο δικαιολογούνταν τα αντιδραστικά κατασταλτικά μέτρα ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα την επιβολή δικτατοριών. Αποκαλύπτονταν δήθεν συνωμοσίες του ΚΚΕ για την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας. Διάφορες προβοκάτσιες στήθηκαν για να δικαιολογηθεί αυτή η άποψη από αντικομμουνιστικές οργανώσεις μέσα στο στρατό.
• Ο «από βορρά κίνδυνος». Αυτό το επιχείρημα ουσιαστικά αποτελεί συνέχεια της άποψης ότι απειλείται η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας από τις σοσιαλιστικές χώρες με τις οποίες γειτόνευε και ιδιαίτερα από Βουλγαρία και Αλβανία. Σε αυτό το πλαίσιο συντηρούνταν ένα ψυχροπολεμικό κλίμα με αυτές τις χώρες, η Ελλάδα διατηρούσε την εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία (η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο στην Αλβανία μετά την ιταλική επίθεση από αλβανικού εδάφους το 1940) και δικαιολογούσε την ένταξή της στο «αμυντικό δόγμα» του ΝΑΤΟ, τη διάταξη των στρατευμάτων της σε γραμμή δήθεν υπεράσπισής της από επίθεση γειτονικών χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα υπήρξε προκεχωρημένο φυλάκιο του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος απέναντι στη συμμαχία των κρατών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (Σύμφωνο της Βαρσοβίας).¹¹⁵

Πρέπει να τονίσουμε ότι σημαντικά εργαλεία στη διάδοση αυτής της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας αποτέλεσαν τα μαθήματα Ιστορίας στα σχολεία, η Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση που γινόταν στο στρατό, καθώς και η εκκλησία. Η τελευταία πρωτοστάτησε στην αντικομμουνιστική εκστρατεία σε όλες τις φάσεις της ιστορίας της. «Ευλόγησε» τις πιο βάρβαρες επιθέσεις ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, πέταξε από τις γραμμές της τους ιερωμένους που συντάχτηκαν με το λαϊκό κίνημα. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο δημιούργησε αντικομμουνιστικές παραεκκλησιαστικές οργανώσεις (π.χ. «Ζωή» κ.λπ.) που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διάδοση του αντικομμουνισμού στη νεολαία.

Η «λαθολογία»

Η παρουσίαση του ΚΚΕ ως ένα κόμμα λαθών και προδοσίας είναι βασικό στοιχείο της επίθεσης στο Κόμμα. Βασικό ρόλο παίζουν τα κατά καιρούς αποχωρήσαντα από το ΚΚΕ στελέχη, ιδιαίτερα με την αναθεωρητική ομάδα και διάσπαση του 1968 και τη διάσπαση του 1991. Αυτό το επιχείρημα έχει αξιοποιηθεί πολλαπλά από το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Αυτή η άποψη αντλεί το υλικό της από πραγματικά γεγονότα στην Ιστορία του Κόμματος (π.χ. Συμφωνία της Βάρκιζας, υπόθεση Αρη Βελουχιώτη, υπόθεση Πλουμπίδη, υπόθεση Ζαχαριάδη κλπ.). Απομονώνει όμως τα λάθη από τις ιστορικές συνθήκες που διαπράχτηκαν, από τις αποδεδειγμένες προθέσεις και κυρίως από το εργατικό ταξικό κριτήριο ερμηνείας τους. Ετσι διαστρεβλώνει τις αιτίες και την αλληλουχία των γεγονότων που οδήγησαν στα όποια λάθη έχουν γίνει.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, αξιοποιούνται και εκτιμήσεις ντοκουμέντων στην Ιστορία του Κόμματος που προσωποποιούσαν τα προβλήματα για λάθη, παραλείψεις και στρεβλώσεις, χωρίς να αναδεικνύουν πάντα με σαφήνεια το χαρακτήρα και την αιτία των προβλημάτων.

Στο μεγάλο βιβλιογραφικό και αρθρογραφικό υλικό που υπάρχει με τέτοιο χαρακτήρα επί της ουσίας προβάλλεται το σχήμα αντιπαράθεσης ηγεσίας - βάσης, διαμορφώνεται μια σκοτεινή ατμόσφαιρα δολοπλοκιών και βυζαντινολογίας στην ηγεσία του Κόμματος, η άποψη ότι το Κόμμα τρώει τα παιδιά του.

Αυτή η επιχείρηση είναι βρώμικη, αλλά και επικίνδυνη, γιατί απευθύνεται στο συναίσθημα και στην ανεπεξέργαστη εμπειρία των οπαδών, των μελών ακόμα και των στελεχών μέσα στις γραμμές του Κόμματος, προσπαθώντας να ενισχύσει ένα στενά συναισθηματικό κριτήριο για την εκτίμηση της Ιστορίας του Κόμματος, να ενισχύσει υποκειμενισμούς.

Η επιλεκτική παράθεση των γεγονότων αποσπασμένων από το ιστορικό τους πλαίσιο στοχεύει στη θεμελίωση της συκοφαντικής άποψης ότι η ιδεολογία του ΚΚΕ και οι οργανωτικές του αρχές είναι αυτές που το καταδικάζουν σε λάθη και προδοσίες. Οι υποστηρικτές αυτής της θέσης οδηγούνται σε αντιφάσεις θέσεων που προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν ενδιαφέρονται για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, αλλά για να θεμελιώσουν με κάθε τρόπο πολεμική απέναντι στο ΚΚΕ. Ιδιαίτερα ορισμένοι εκπρόσωποι του αναθεωρητισμού στην Ελλάδα παρουσιάζουν την εξής αντίφαση: Από τη μια να καταδικάζεται το ΚΚΕ και η τότε ηγεσία του για την καθαίρεση και διαγραφή του Αρη Βελουχιώτη. Από την άλλη να θεωρούν τυχοδιωκτική τη μη συμμετοχή του ΚΚΕ στις νόθες εκλογές του 1946 και την απόφαση για ένοπλη πάλη, θέσεις που υποστήριζε ο Αρης Βελουχιώτης. Ταυτόχρονα, αφορίζουν τον ηρωικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας .¹¹⁶ Λαθολογούν σχετικά με τις σχετικές αποφάσεις του ΚΚΕ , θέλοντας να συσκοτίσουν τις πραγματικές αιτίες όξυνσης της ταξικής πάλης που ήταν τα σχέδια της αστικής τάξης στην Ελλάδα και των ξένων συμμάχων της για τη βίαιη ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος της εδραίωσης του αστικού κράτους.

Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που έχει κάνει δημόσια αυτοκριτική για τα λάθη του και τις παραλείψεις του κατά τη διάρκεια της δράσης του. Λάθη και παραλείψεις που έχουν συγκεκριμένα αίτια, έγιναν σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια, αλλά σε κάθε περίπτωση σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης. Η κριτική και αυτοκριτική, η ιστορική αποτίμηση των λαθών είναι υποχρέωση του Κόμματος απέναντι στον εαυτό του και την επαναστατική πορεία, απέναντι στην εργατική τάξη και τις νέες γενιές. Η αποτίμηση της ιστορικής πείρας είναι αναγκαία για να αναπτυχθεί η ωριμότητα και η ικανότητα του Κόμματος να ανταποκριθεί σε σύνθετες συνθήκες με επάρκεια στο καθήκον οργάνωσης της εργατικής τάξης, σφυρηλάτησης της συμμαχίας της με τα λαϊκά στρώματα στη γραμμή του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

(Το άρθρο βασίζεται σε κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ)

Σημειώσεις

114. Στην 6η Συνδιάσκεψη της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας και στη συνέχεια στο 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (1924) υιοθετήθηκε το σύνθημα «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη». Το σύνθημα αυτό ήταν λανθασμένο, γιατί δεν έπαιρνε υπόψη του ότι δεν υπήρχε εθνικά διαμορφωμένο Μακεδονικό έθνος, καθώς και το γεγονός ότι η εθνολογική σύνθεση στην περιοχή είχε αλλάξει λόγω της ανταλλαγής των πληθυσμών. Αυτή η θέση, παρ' όλο που διορθώθηκε με απόφαση της 3ης Ολομέλειας της ΚΕ τον Απρίλη του 1935 (απόφαση που επικυρώθηκε στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1935), αξιοποιήθηκε για την επίθεση στο ΚΚΕ σαν αντεθνικό κόμμα.

115. «Σύμφωνο της Βαρσοβίας»: Σύμφωνο συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας που υπογράφτηκε στις 14 Μαΐου 1955 από τις εξής χώρες: Αλβανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, ΛΔ Γερμανίας, Πολωνία, Ρουμανία, Τσεχοσλοβακία και ΕΣΣΔ. Την υπογραφή του Συμφώνου της Βαρσοβίας προκάλεσε η ίδρυση της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης, η επαναστρατιωτικοποίηση της Δυτικής Γερμανίας και η ένταξή της στο ΝΑΤΟ (Πηγή: Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια).

116. Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ): Ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 1946. Ενοπλη έκφραση του ελληνικού λαϊκού κινήματος με επικεφαλής το ΚΚΕ την περίοδο 1946 - 1949. Η ίδρυση του ΔΣΕ έγινε με απόφαση του ΚΚΕ και στηρίχτηκε στις ομάδες αυτοάμυνας που είχαν οργανώσει διωκόμενοι από το αστικό κράτος αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί ένδοξη σελίδα στην Ιστορία του λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ.