Παπαγεωργίου Βασίλης

Η υπόθεση των διώξεων των δύο συνδικαλιστριών από την πολυεθνική «WIND» αναδεικνύει - πέρα από το δεδομένο αυταρχισμό στους τόπους δουλειάς - και άλλες πλευρές. Οπως τα φούμαρα των κομμάτων της πλουτοκρατίας και άλλων αστικών θεσμών περί συμμετοχής των γυναικών «στα κοινά». Λες και η ισοτιμία είναι ζήτημα «ποσοστού» ανδρών - γυναικών σε ένα ψηφοδέλτιο. Μέχρι εκεί, όμως, φτάνει η δυνατότητα του καπιταλιστικού συστήματος να εξασφαλίσει αυτό που διατρανώνει ως «ίσες ευκαιρίες» ή ως «δυναμική σύγχρονη γυναίκα». Σε περιπτώσεις σαν αυτή, όλοι αυτοί που επικαλούνται το «φεμινισμό» και την ισότητα, ακόμα και όταν εξισώσουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ράβουν το στόμα τους.

Οι δύο νεαρές εργαζόμενες, ανάμεσα σε άλλους, παρά το γεγονός ότι έχουν ανάγκη τη δουλειά ή ακόμα και την ανάγκη να νιώθουν παραγωγικές μέσα από την εργασία, δεν φοβήθηκαν αρκετά ώστε να κάτσουν στο σπίτι τους μετά τη δουλειά διαβάζοντας περιοδικά μόδας ή «κοινωνικής κριτικής». Δεν έχαψαν το πρότυπο της γυναίκας - καριερίστα, που «αγαπάει» και επευφημεί η εργοδοσία. Και αύριο γυναίκες αγωνίστριες θα είναι πιο πολλές.

«Είμαι Χριστιανός και έχω τεράστια πίστη, αλλά αν ο Χριστός σταυρωνόταν και πάλι ένοχος θα ήταν ο Γουάλας Σόουζα» δήλωσε ενώπιον της τοπικής Βουλής της Αμαζονίας ο βραζιλιάνος τηλεοπτικός παρουσιαστής και βουλευτής, Γουάλας Σόουζα, ο οποίος κατηγορείται ότι διέταζε δολοφονίες και έστελνε πρώτος τα τηλεοπτικά του συνεργεία στον τόπο του εγκλήματος για να έχει την αποκλειστικότητα της είδησης και να ανεβάζει τα ποσοστά τηλεθέασης της εκπομπής του, που ήταν αφιερωμένη στην εγκληματικότητα...

Ο Σόουζα μάλιστα ήρθε και πρώτος σε ψήφους στις τελευταίες εκλογές για την ανάδειξη του τοπικού Κοινοβουλίου της Αμαζονίας, με ατζέντα την «καταπολέμηση της εγκληματικότητας». Εντούτοις, τα ερωτηματικά συνέχεια πλήθαιναν πως η εκπομπή του που είχε τον τίτλο «Ελεύθερο Κανάλι» και η οποία ξεκίνησε πριν από 20 χρόνια κατόρθωνε πάντα να μεταφέρει στους τηλεθεατές σκηνές από διάφορα εγκλήματα πριν ακόμη φθάσει η αστυνομία. Πέρυσι συνελήφθη με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας ένας πρώην αξιωματικός της αστυνομίας ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την ασφάλεια του παρουσιαστή και αποκάλυψε ότι είχε όντως είχε διαπράξει τη δολοφονία αλλά κατ' εντολή του Σούοζα.

Ο 26χρονος γιος του Σόουζα, Ραφαέλ, παραγωγός της εκπομπής και ανακατεμένος με τα καρτέλ των ναρκωτικών, κατηγορείται για διακίνηση ναρκωτικών, οπλοκατοχή και δολοφονίες. Οσο για το διάσημο τηλεπαρουσιαστή από τη «ζούγκλα» του Αμαζονίου, αντιμετωπίζει σωρεία κατηγοριών, ανάμεσα στις οποίες η εμπορία ναρκωτικών και η οπλοκατοχή, ωστόσο απολαμβάνει ασυλίας λόγω του πολιτικού του αξιώματος. Προφανώς στην «οικογενειακή επιχείρηση» μπήκε λουκέτο, όμως ο μηχανισμός εκμαυλισμού που λέγεται τηλεόραση θα βρει πολύ σύντομα επάξιους αντικαταστάτες της «εταιρείας δολοφόνων».

Τώρα η «νέα γρίπη» κυκλοφορεί και σε ...βιντεοπαιχνίδι! Με την υπογραφή ειδικών απ' το Ιατρικό Κέντρο «Ερασμους» στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας και ονομάζεται «Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΡΙΠΗ».

«Η ισπανική γρίπη του 1918 υπολογίζεται πως προκάλεσε πάνω από 40.000.000 νεκρούς» αναφέρει ένα μικρό εισαγωγικό σημείωμα για να ανέβει πιο γρήγορα η αδρεναλίνη και ο παίχτης καλείται να αντιμετωπίσει τους επικίνδυνους ιούς μίας γρίπης αντιμετωπίζοντας την αρρώστια όχι σαν πρόβλημα που αφορά, ταλανίζει και ενίοτε σκοτώνει ανθρώπους, αλλά σαν ζήτημα οικονομικής διαχείρισης με μάξιμουμ προϋπολογισμό 2 δισ. στερλίνες.

Με κριτήριο, λοιπόν, τα χρήματα και όχι με άξονα το γενικό καλό, ο παίχτης μαθαίνει σύντομα πως οι αποφάσεις, όπως το κλείσιμο σχολείων, θεάτρων και επιχειρήσεων, στοιχίζει σε χρήμα. Ομως το θέμα είναι τι κοστίζει λιγότερο ή τι μπορεί να λύσει το πρόβλημα; Εξυπακούεται πως η πρόσβαση σε δωρεάν λαϊκά συστήματα Υγείας δεν συμπεριλαμβάνεται ως επιλογή στο παιχνίδι της «Μεγάλης Γρίπης». Εκεί, όπως πάντα στον καπιταλιστικό κόσμο, τα πάντα κοστολογούνται με βάση το κέρδος... Η αξία της ζωής έρχεται πάντα δεύτερη...

Τα πλήθη συρρέουν στους ναούς αναζητώντας απαντήσεις, λύσεις, ελπίδα, παρηγοριά και κυρίως φυγή από το φόβο του θανάτου, από τις ενοχές, από τα συναισθηματικά κενά, από τον πόνο της ύπαρξης... Δοξάστε τον κύριο και θα λυτρωθείτε φωνασκούν οι ιερωμένοι στο τέλος της λειτουργίας και οι πιστοί υμνώντας διακατέχονται από ευδαιμονία.

Μετά βγαίνει ο δίσκος. Ουκ ολίγες φορές οι πιστοί κοκκινίζοντας αποφεύγουν να καταβάλλουν τον οβολό τους ψελλίζοντας: «δεν έχω επάνω μου χρήματα», γεγονός τις περισσότερες φορές άκρως αληθινό.

Για τους πιστούς όμως της Κόστα Ρίκα οι δικαιολογίες αυτές τελείωσαν πλέον. Η σωτηρία της ψυχής έχει και αντίτιμο έστω και με πλαστικό χρήμα.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στο Σαν Χοσέ ανακοίνωσε ότι από το Σεπτέμβριο, σε αρκετούς ναούς θα γίνονται δεκτές πιστωτικές κάρτες για να διευκολύνονται οι πιστοί στην καταβολή των όποιων δωρεών «θέλουν» να κάνουν. Μάλιστα τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έσπευσαν να διευκολύνουν δύο τράπεζες οι οποίες προμήθευσαν τους ναούς με μηχανήματα ανάγνωσης και χρέωσης πιστωτικών καρτών, για εκτεταμένη δοκιμή της αποδοχής δωρεών μέσω αυτών, σε 13 από τις 110 ενορίες της αρχιεπισκοπής της πρωτεύουσας.

Ως συνήθως η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία καινοτομεί όσον αφορά τις μπίζνες. Σε καιρούς κρίσης καθώς φαίνεται πρωτοπορεί για άλλη μία φορά λαμβάνοντας τα αναγκαία μέτρα για τη διάσωση της κερδοφορίας της.

Ωστόσο, τα αποτελέσματα του Συνεδρίου της Φατάχ κάθε άλλο παρά ενθουσιώδεις αντιδράσεις προκάλεσαν στις τάξεις του παλαιστινιακού λαού. Πέρα από κάποιους «αισιόδοξους» για «την έναρξη μίας νέας σελίδας στην ειρήνευση της περιοχής», γεγονός παραμένει ότι η πλειοψηφία των Παλαιστινίων εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Φατάχ δεν έχει τη δυνατότητα να ηγηθεί ουσιαστικών αλλαγών και εξελίξεων στο Παλαιστινιακό. Αλλωστε, η οργάνωση δεν έχει καταφέρει όπως όλα δείχνουν να ανακτήσει τη χαμένη εμπιστοσύνη των Παλαιστινίων, μετά τις κατηγορίες σε βάρος των στελεχών της για διαφθορά αλλά και της αναγνώρισης του Ισραήλ, σε συνδυασμό με τη γενικότερη στάση της στις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στη νίκη της Χαμάς στις εκλογές του 2006 και τον πόλεμο που ακολούθησε.

Θύμα παραμένει ο παλαιστινιακός λαός με το αίτημά του για ανεξάρτητη πατρίδα να παραμένει στη σφαίρα του απραγματοποίητου.