«Θα γίνει ό,τι πρέπει», είπε ο πρωθυπουργός για τις περιοχές που σαρώθηκαν από τις εγκληματικές ευθύνες της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, που υπηρετούν με συνέπεια τη δασοκτόνα πολιτική εμπορευματοποίησης της γης, χωρίς να πει ούτε μισή κουβέντα παραπάνω για το τι είναι αυτό. Δεν πρόκειται βέβαια για «οικονομία λόγου» αλλά για συνειδητή αποσιώπηση του τι σχεδιάζει η κυβέρνηση για την επόμενη μέρα των καμένων περιοχών. Γιατί όλοι φυσικά καταλαβαίνουν πως το «ό,τι πρέπει» είναι τελείως διαφορετικό για το κεφάλαιο, που βλέπει σαν «ξερολούκουμο» και τη συγκεκριμένη περιοχή, και την κυβέρνηση που υπηρετεί αυτόν το σχεδιασμό, και τελείως διαφορετικό για τους πυρόπληκτους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα της περιοχής. Για τους πρώτους, αυτό που «πρέπει» να γίνει δεν είναι άλλο από τη συγκέντρωση της γης και την ανοικοδόμηση της περιοχής με βάση τους συνολικούς τους σχεδιασμούς, τα σχέδια του τουριστικού κεφαλαίου κ.ο.κ. Για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, μαζί με τα άμεσα μέτρα ανακούφισης, εκείνο που πρέπει να γίνει είναι να αποζημιωθούν πλήρως για όλες τις καταστροφές και η περιοχή να ξαναφτιαχτεί με ευθύνη του κράτους και με όλες τις σύγχρονες υποδομές που θα ικανοποιούν όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους. Είναι φανερό ότι αυτά τα δύο είναι αντίθετα και ότι εκείνο που μπορεί να κρίνει την έκβαση για το λαό είναι μόνο ο δικός του οργανωμένος αγώνας και η διεκδίκηση, και όχι τα σχέδια κεφαλαίου και κυβέρνησης.