Σάββατο 10 Μάρτη 2018 - Κυριακή 11 Μάρτη 2018
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 3
ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΔΟΜΑΔΑΣ
Να περάσουμε στην αντεπίθεση κόντρα στον εφησυχασμό και τις αυταπάτες

«Το 2018 είναι, ίσως, το κρισιμότερο, θα τολμήσω να πω, το πιο κρίσιμο έτος για τη χώρα, που από το 2010 και μετά μπήκε σε αυτή την πρωτοφανή περιπέτεια. Είναι η χρονιά κατά την οποία τελειώνουμε τα προγράμματα στήριξης και την ασφυκτική επιτροπεία και μεταβαίνουμε στην επόμενη μέρα για τη χώρα». Τα παραπάνω λόγια του πρωθυπουργού την περασμένη βδομάδα επαναλαμβάνονται μονότονα από όλα τα κυβερνητικά στελέχη στην προσπάθειά τους να πείσουν τους εργαζόμενους ότι αξίζει τον κόπο να κάνουν λίγο ακόμα κουράγιο, να ανεχτούν κι άλλες θυσίες καθώς από τον Αύγουστο του 2018 τα πράγματα θ' αρχίσουν τάχα να αλλάζουν.

Η «επόμενη μέρα» για το λαό είναι ήδη εδώ

Οσο όμως κι αν η κυβέρνηση εστιάζει την προπαγάνδα της στην «επόμενη μέρα», αυτή η «μέρα» για τους εργαζόμενους είναι ήδη εδώ. Τη ζει από σήμερα ο λαός, που βλέπει μαζί με τους ρυθμούς ανάκαμψης που επιστρέφουν, να πολλαπλασιάζονται τα βάρη που καλείται να σηκώσει για να κατοχυρωθεί η τροχιά της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Εκτός από τα 88 προαπαιτούμενα που έχουν ήδη μπει στο τραπέζι της επόμενης (τελευταίας) «αξιολόγησης», εξακολουθούν οι εκκρεμότητες της 3ης «αξιολόγησης» εστιάζοντας στα «κόκκινα» δάνεια, τα οποία πρέπει γρήγορα να μειωθούν, δηλαδή να γενικευτούν οι εκβιασμοί απέναντι στα λαϊκά νοικοκυριά και οι αρπαγές της περιουσίας τους. Αλλωστε, αυτό το σκηνικό κλιμακώνεται με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, που συνδυάζονται με ένταση της καταστολής, ενώ στην ημερήσια διάταξη μπαίνουν ο «επανυπολογισμός των συντάξεων», η κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά κι άλλα μέτρα που «ωριμάζουν» δίνοντας μια καλή γεύση για το περίφημο δήθεν «τέλος της περιπέτειας».

Στην προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να συντηρήσει τις κάλπικες ελπίδες για τα «οφέλη» που θα διαμοιραστούν με την κατοχύρωση θετικών ρυθμών στην καπιταλιστική οικονομία, εντάσσεται και η φιλολογία για αυξήσεις στον κατώτερο μισθό, κάποια στιγμή, μετά τον Αύγουστο του 2018. Την ίδια ώρα, βέβαια, στην αγορά εργασίας διευρύνεται η «ευελιξία», στα πρόθυρα βρίσκεται μια ακόμα μείωση του αφορολόγητου για τα λαϊκά στρώματα, εκατοντάδες χιλιάδες νέοι δεν αμείβονται ούτε καν με τα ψίχουλα του κατώτερου μισθού, ενώ το σύνολο των μνημονιακών αντεργατικών νόμων διατηρούνται σε πλήρη ισχύ και επεκτείνονται.

Μόνο κίνδυνοι κάτω από την «ομπρέλα» ΝΑΤΟ - ΗΠΑ

Κομμάτι της ίδιας πολιτικής, δηλαδή της προσπάθειας κατοχύρωσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι και η λεγόμενη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της ελληνικής αστικής τάξης, που υπηρετείται πιστά από την κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα. Γι' αυτό η κυβέρνηση «τρέχει» την υλοποίηση των σχεδιασμών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή. Γι' αυτό αναλαμβάνει αναβαθμισμένους ρόλους και εμπλέκει τη χώρα όλο και πιο βαθιά στους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και τις αντιδραστικές συμμαχίες τους.

Ομως, τα καθημερινά πλέον επεισόδια των τουρκικών αμφισβητήσεων σε Αιγαίο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο δείχνουν ότι δεν υπάρχει καμιά ασφάλεια και εγγύηση για το λαό κάτω από τη ΝΑΤΟική «ομπρέλα». Το ακριβώς αντίθετο ισχύει: Οσο περισσότερο η Ελλάδα εμπλέκεται στους πολιτικοστρατιωτικούς αυτούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, τόσο μεγαλώνουν και οι κίνδυνοι για το λαό, όπως και για όλους τους λαούς της περιοχής.

Τα τετελεσμένα που προσπαθεί να επιβάλει η Τουρκία και το εύφλεκτο σκηνικό που δημιουργείται, όπως και το γεγονός ότι, εντός του πλαισίου του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, μέσα από μια σκληρή διαπραγμάτευση μονοπωλιακών συμφερόντων, δρομολογούνται αυτές οι εξελίξεις, δίνουν την καλύτερη απάντηση σε όσους προπαγανδίζουν ότι η «λύση» βρίσκεται στην πιο αποφασιστική υπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και όχι στη σύγκρουση μαζί τους.

Στο φόντο αυτών των εξελίξεων, της επιθετικής πολιτικής της κυβέρνησης ενάντια στα εργατικά - λαϊκά στρώματα, τόσο με την «εσωτερική» όσο και με την «εξωτερική» της πολιτική, πρέπει να οργανωθεί η λαϊκή απάντηση, η οργάνωση της πάλης.

Σημαντική πρωτοβουλία τα συλλαλητήρια στις 20 Μάρτη

Στο νέο γύρο της αντεργατικής επίθεσης, που περιλαμβάνει τα 88 σκληρά προαπαιτούμενα, όπως και την εφαρμογή όλου του νομικού οπλοστασίου από την εργοδοσία για να εντείνει την εκμετάλλευση, οι εργαζόμενοι έχουν όπλα να αντιτάξουν. Η πλούσια δραστηριότητα δεκάδων συνδικάτων και ομοσπονδιών για τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων είναι μια μάχη η οποία αφορά όλη την εργατική τάξη, που πρέπει να απλωθεί, να αγκαλιάσει κάθε τόπο δουλειάς.

Να συνειδητοποιηθεί ότι δεν είναι μόνο το ύψος του μισθού που μπαίνει στο επίκεντρο των διεκδικήσεων, αλλά όλα εκείνα που συνθέτουν τους όρους εργασίας: Το ωράριο, ο ελεύθερος χρόνος, η άδεια, οι συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας κ.λπ. Η διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων, σε συνέχεια της δράσης των 530 συνδικαλιστικών οργανώσεων που πέρυσι κορυφώθηκε με την κατάθεση πρότασης νόμου, την οποία η κυβέρνηση εξακολουθεί να απορρίπτει, αποτελεί σήμερα το βασικό μέτωπο πάλης. Ενα μέτωπο στο οποίο συμπυκνώνεται η σύγκρουση ανάμεσα στο σχεδιασμό του ταξικού εργατικού κινήματος για επιστροφή απωλειών, για ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων και σε αυτόν του κεφαλαίου και της κυβέρνησης για τσάκισμα της εργατικής δύναμης.

Τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 20 Μάρτη συμβάλλουν στην κλιμάκωση αυτής της δράσης, κόντρα στην προσπάθεια κυβέρνησης - κεφαλαίου - εργοδοτικού συνδικαλισμού να επικρατήσει σιγή νεκροταφείου, να μην υπάρχει αντίδραση, διεκδίκηση από την εργατική τάξη.

Κανείς εφησυχασμός

Ταυτόχρονα, μέσα στους χώρους δουλειάς, στα συνδικάτα, σε κάθε εργατογειτονιά πρέπει να ενταθεί η συζήτηση γύρω από την κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτούς, τις εξελίξεις σε Αιγαίο και κυπριακή ΑΟΖ.

Η εργατική - λαϊκή πάλη να σηκώσει ως ένα από τα κύρια αιτήματα αυτό της απεμπλοκής της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, της αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Να δυναμώσει η πεποίθηση περισσότερων ανθρώπων του μεροκάματου ότι ο λαός μπορεί με την εξουσία και τον πλούτο στα χέρια του και όχι στα χέρια του κεφαλαίου να αναπτύξει σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας με άλλους λαούς και κράτη, κάτι που σήμερα δεν μπορεί να γίνει λόγω της μέγγενης των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Οι εργαζόμενοι μπορούν πια να δουν καθαρά ότι τα παραμύθια της κυβέρνησης και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων περί «Ελλάδας - νησίδας σταθερότητας και ασφάλειας» καταρρέουν πάνω από τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων, τους δρόμους μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων. Μπορούν περισσότεροι εργαζόμενοι να αντιληφθούν τι φταίει και αντί ο ορυκτός πλούτος να είναι μέσο ευημερίας και ικανοποίησης των αναγκών τους γίνεται αφορμή για θανάσιμους ανταγωνισμούς. Αντί οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν τα οφέλη από την αξιοποίηση των κοιτασμάτων, αυτό που εισπράττουν είναι πολεμικές αναμετρήσεις, φτώχεια, εξαθλίωση. Αυτό που φταίει είναι ότι τα κοιτάσματα, τα «οικόπεδα», τα μέσα παραγωγής, τα λυμαίνονται μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι, που ο καθένας έχει και ένα στρατό για να προασπίσει τα συμφέροντά του.

Αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα την αναδεικνύει μόνο το ΚΚΕ, δείχνοντας ταυτόχρονα και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο λαός, όχι απλά για να ανακουφιστεί και να πάρει μερικές ανάσες, αλλά για να αντιμετωπίσει μια για πάντα τις αιτίες της κατάστασης που βιώνει. Δείχνει δηλαδή τη διέξοδο, που επιβάλλει οι εργαζόμενοι να γίνουν με τη δική τους εξουσία κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν, ώστε να ξεμπερδεύουν με τη φτώχεια, την ανεργία, την εκμετάλλευση, τους πολέμους.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ