Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν η συγκρότηση, η εδραίωση και η ανάπτυξη του εργατικού, συνδικαλιστικού και σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, η αστική τάξη, διδασκόμενη και από τα παραδείγματα άλλων καπιταλιστικών κρατών, προσπάθησε να αντιμετωπίσει στη γέννησή τους τις σοσιαλιστικές ιδέες.

Παράδειγμα η μετάφραση γαλλικού κειμένου που κυκλοφόρησε το 1869:

«Εγκολπώμενος ο χειρώναξ ξένας θεωρίας, τας οποίας ουδ' οι κηρύττοντες αυτάς εννοούσι, καταντά επί τέλους να αποστραφή την εργασίαν και να επιδείδεται ενθέρμως εις πολιτικάς συζητήσεις, μεταβαίνων δε από καφενείον εις καφενείον και από καπηλειόν εις καπηλειόν, όπου συρρεύουσιν αι κηφήνες, οι αιμοβόροι αυτοί σκώληκες των κοινωνιών, ου μόνον καταναλίσκει επί ματαίω τον χρόνον, καθ' ον εργαζόμενος ήθελε κερδίσει, αλλά και το προϋπάρχον κέρδος δαπανά και εις χρέη υποπίπτει (...) αλλά πλην της ακουσίας αργίας επέρχεται και η εκουσία (απεργία) συνήθως εν Γαλλία και μάλιστα εν Αγγλία, σπανιωτάτη δε ευτυχώς παρ' ημίν, εννοώ δε την εκ συμφώνου και διά μιας αποχήν των ομοτέχνων χειρονακτών από της εργασίας. (...) Δεν είναι ίδιον αγαθού πολίτου να παραβαίνει τον νόμον. Και κακός αν είναι ο νόμος, πρέπει να υποτασσώμεθα εις αυτόν και μόνον διά θεμιτών τρόπων να επιζητώνμεν την διόρθωσιν. Πλην δε της προσβολής του νόμου και του συμφέροντος του χειρώνακτος, προκύπτει εκ της εκούσιας αργίας και το άλλο ατόπημα. Οι εργάται και οι εργοστασιάρχαι διαιρούνται εις δύο πολέμια στρατόπεδα και θεωρούντες αλλήλους ως εχθρούς, επιθυμούσι ο εις του άλλου την ζημίαν, πράγμα το οποίον και ασύμφορον και αντιχριστιανικόν είναι».

(«Εγκώλπιον του εργατικού λαού ή συμβουλαί εις τους χειρώνακτας». Το τύπωσε η «Εταιρεία των φίλων του Λαού» το 1869 και ήταν μετάφραση μιας γαλλικής μπροσούρας του Th. H. Barreau που είχε τίτλο «Conseils aux ouvriers» με μεταφραστή τον Ν. Δραγούμη).

Πολλές ακόμα περιπτώσεις αστικής αντισοσιαλιστικής πολεμικής στα τέλη του 19ου αιώνα καταγράφονται από τον Γιάννη Κορδάτο.

Ο Εμ. Ροΐδης, σ' ένα του άρθρο στο περιοδικό «Παρθενών» (1871, σ. 55), καταφέρεται κατά των Γάλλων κομμουνάρων και χαρακτηρίζει με βαριές εκφράσεις τις σοσιαλιστικές ιδέες. Ο νομικός και οικονομολόγος Ιωάννης Ευταξίας, στην Οικονομική Επιθεώρηση (1876, σ. 295 και 318), σε άρθρο του με τον τίτλο «Κοινοκτημονικαί καί κοινωνικαί θεωρίαι των νεωτέρων», δίνει μια μεγάλη ανάλυση των κομμουνιστικών θεωριών από την αρχαία εποχή έως τον Μαρξ και προσπαθεί να βρει τα «τρωτά του σοσιαλισμού».

Ο Ν. Καζάζης, σε άρθρο του επίσης στο περιοδικό «Παρθενών» (1885, τεύχ. 22 - 29) με τον τίτλο «Σημειώσεις εκ Γερμανίας», δίνει και αυτός μια ανάλυση του μαρξισμού επικρίνοντάς τον.

Την ίδια χρονιά, ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Ι. Σούτσος, στο ημερολόγιο «Ποικίλη Στοά» (σ. 247 - 259), κριτικάρει τον επιστημονικό σοσιαλισμό του Μαρξ, γράφοντας ειδικά για την Ελλάδα πως «αι περί σοσιαλισμού αρχαί, αι κυκλοφορήσασαι μεταξύ τών εργατικών τάξεων της Ευρώπης δεν διεδόθησαν εισέτι παρ' ήμίν, άλλ' ούτε είναι πιθανόν ότι θέλουσι στρατολογήσει ενταύθα νέους προσηλύτους».

Από τη μεριά του, το 1890 ο δημοσιογράφος Ε. Εμπειρίκος έγραφε: «Ομολογούμεν ότι παρ' ημίν τα εργατικά ζητήματα εισίν όλως ακίνδυνα, διότι ο αριθμός των εργατών είναι ελάχιστος και η πολλών εργατών δεομένη βιομηχανία ευρίσκεται ακόμη εν σπαργάνοις, τα δ' έκτελούμενα παρ' ήμίν δημόσια καί ιδιωτικά μεγάλα έργα απασχολούσι δυστυχώς κατά το πλείστον αλλοδαπούς εργάτας» (σ.σ. «αλλοδαπούς» χαρακτηρίζει ο συγγραφέας τους εργάτες που φέρνανε από τα νησιά του Αιγαίου, την Ηπειρο και τη Μακεδονία).

Ο ίδιος σε άλλο σημείο ζητά να ασχοληθούν έγκαιρα οι αρμόδιοι με το εργατικό ζήτημα, για να προλάβουν καταστάσεις:

«Η παρ' ημίν γνώσις των αλλαχού συμβαινόντων και η μελέτη των πολυειδών εργατικών ζητημάτων οφείλει, νομίζομεν, ν' απασχολή τους αρμοδίους, όπως ούτω προετοιμασθή ομαλή ή οδός διά της παρ' ημίν παραδοχής προόδων, αίτινες γίνονται παρ' άλλοις έθνεσι δεκταί και μη εκτεθή τό Κράτος ημών εις τον εκ των εργατικών ζητημάτων προερχόμενον πολλάκις δεινόν σάλον» (περ. «Παρνασσός», τ. 18, 1890, σ. 280).