Από την αρθρογραφία της χτεσινής «Αυγής» μαθαίνουμε ότι «το πολυδιάστατο του κινήματος Ειρήνης μας προφυλάσσει και από τη λανθασμένη αντίληψη να αποδίδουμε όλους τους πολέμους σε συγκεκριμένες χώρες και να μη βλέπουμε περιφερειακές και εθνικές αιτίες, όπως η απουσία της δημοκρατίας, η καταπίεση εθνοτήτων και μειονοτήτων, οι θρησκευτικοί φανατισμοί, οι ακραίοι εθνικισμοί, φαινόμενα που όπως ξέρουμε έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για τη διάλυση και τους πολέμους στην άλλοτε φιλειρηνική ενιαία Γιουγκοσλαβία (...) ο αγώνας για την ειρήνη δεν μπορεί να ταυτίζεται με τον αγώνα για τον σοσιαλισμό. Το κίνημα Ειρήνης δεν μπορεί να ορίζεται ως αντικαπιταλιστικό, ούτε μόνο ως αντιιμπεριαλιστικό, διότι η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι στο κίνημα Ειρήνης έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε διάφορες περιόδους δυνάμεις, όχι μόνο αριστερές και σοσιαλιστικές». Η ανάλυση της «Αυγής» βάζει σκόπιμα «το κάρο μπροστά από το άλογο», για να θολώσει τον χαρακτήρα των πολέμων στην εποχή του ιμπεριαλισμού, που δεν ταυτίζεται με την επιθετικότητα των καπιταλιστικών κρατών που βρίσκονται υψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, αλλά περιγράφει το τελευταίο, ανώτατο στάδιο της καπιταλιστικής εξέλιξης.