Σε «μάχη για το εισόδημα» καλεί με την πρότασή της για το πρόγραμμα δράσης της ΓΣΕΕ η παράταξη της «Αυτόνομης Παρέμβασης» και αφού αραδιάζει μια σειρά στοιχεία για την κατάσταση των εργαζομένων και κάνει συγκρίσεις των μισθών των Ελλήνων εργαζομένων με των Ευρωπαίων συναδέλφων τους, καταλήγει στο διά ταύτα. Ζητά να διαμορφωθεί το κατώτερο μεροκάματο στις 8.100 δραχμές από 7.221 δραχμές που είναι σήμερα και ο κατώτερος μισθός στις 180.000 από 161.131 δραχμές. Μάλιστα, το προτείνουν αυτό για να ευθυγραμμίζεται -όπως λένε - ο εισοδηματικός στόχος της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με το επίσημο όριο της φτώχειας που είναι οι 180.000 δραχμές.

Το πόσο φιλεργατικός, όμως, είναι αυτός ο στόχος, δεν έχει να κάνει μόνον ή κυρίως με το αν οι 180.000 σήμερα αποτελούν πραγματικά το «όριο της φτώχειας». Εχει να κάνει, πριν απ' όλα, με τη γενικότερη λογική της υιοθέτησης ως στόχων από το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα των διάφορων ορίων που θέτουν οι ταξικοί αντίπαλοί του. Ορια που βρίσκονται μακριά από την ικανοποίηση των πραγματικών και σύγχρονων αναγκών της εργατικής οικογένειας, αλλά χωράνε άνετα τα υπερκέρδη των κεφαλαιοκρατών. Και μπορεί, βέβαια, οι έχοντες τη λογική αυτή, να ισχυρίζονται διάφορα περί ρεαλισμού, αλλά στην πραγματικότητα οι προτάσεις τους προσανατολίζουν τη δράση των συνδικάτων στην αποδοχή ή - το περισσότερο - στον εξωραϊσμό της μίζερης και απαράδεκτης πραγματικότητας. Γαλουχεί τη συνείδηση των εργαζομένων στη λογική του ρεαλισμού της υποταγής και στην προσαρμογή στο «εφικτό», καθιστώντας ουσιαστικά τα συνδικάτα ουρά της κυβερνητικής πολιτικής.