Τότε ήταν η εποχή που δέσποζε στις κλαδικές του ΠΑΣΟΚ το σύνθημα «Στηρίζουμε την κυβέρνηση, ελέγχουμε την εξουσία»... Και ήταν τότε ακριβώς η στιγμή που υποτίθεται ότι ο Κ. Λαλιώτης «αποστασιοποιείτο» από την κυβέρνηση, για να σώσει τις «σοσιαλιστικές ψυχές» (σ.σ.: τη δική του και του ΠΑΣΟΚ...). Εκείνη η παράσταση - όπως θα θυμάται και ο κύριος υπουργός ΠΕΧΩΔΕ - είχε ολοκληρωθεί διά της «επανακάμψεως» του κ. Λαλιώτη το '87, αφού προφανώς μετά παρελεύσεως διετίας, όπου μεταξύ άλλων είχαμε τα δίχρονα του προγράμματος «σταθεροποίησης», το διά νόμου «πάγωμα» στις αυξήσεις μισθών και συντάξεων, τα πραξικοπήματα στη ΓΣΕΕ κλπ., η «σοσιαλιστική» συνείδηση του κ. Λαλιώτη ήρθε στα ίσα της...

Από παλιά, δηλαδή, τον γνωρίζει το ρόλο της «εφεδρείας» ο κ. υπουργός. Τώρα, βέβαια, η σωτηρία της ψυχής (σ.σ.: όσων κρατούν την κουτάλα) δεν περνά από την κυβερνητική «αποστασιοποίηση» του '85. Τώρα το... ιστορικό χρέος του κ. Λαλιώτη τον οδηγεί στη Χαρ. Τρικούπη.

***

Εκτός από «σκληρό δικομματικό ροκ» (σ.σ.: πράγμα για το οποίο εγγυάται τόσο η εγνωσμένου ήθους παρουσία του Κ. Λαλιώτη στην ηγεσία του εκάστοτε προεκλογικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ όσο και η ανάλογου ήθους θητεία του στα γραφεία προεκλογικών «στοιχημάτων»), θα έχουμε και το «ροκ της απάτης». Το τελευταίο σε απλή ελληνική άδεται ως εξής: «Με τα λόγια τις πράξεις να κρύψεις γιατί προσπαθείς;» (σ.σ.: Το ανωτέρω απόφθεγμα δεν ανήκει στον Λαλιώτη, αλλά στον αοιδό Β. Καρρά...).

Εξηγούμεθα: Αν το 1985, που είχαν αρχίσει τα δύσκολα για το ΠΑΣΟΚ με εκείνα τα «δίχρονα πακέτα λιτότητας», ο Κ. Λαλιώτης φρόντιζε να προσφέρει τις υπηρεσίες του, καμωνόμενος τον «αποστασιοποιημένο» από την κυβέρνηση, ώστε να τονωθεί στις κλαδικές του ΠΑΣΟΚ το έτερο σύνθημα της απάτης, εκείνο που έλεγε «άλλο η κυβέρνηση και άλλο το κόμμα» (!), το 2001 η παράσταση με τίτλο «Ο Λαλιώτης πάει στο σπίτι του» ξανανεβαίνει στο πολιτικό μας θέατρο. Με μια διαφορά: Το ίδιο σύνθημα της δεκαετίας του '80, το παπανδρεϊκό «άλλο η κυβέρνηση και άλλο το κόμμα», κατά την τρέχουσα «εκσυγχρονισμένη», πλέον, εκδοχή του, προβάλλεται κάπως έτσι: «Αλλο να υπηρετείς την κυβέρνηση από το ΥΠΕΧΩΔΕ, άλλο να την υπηρετείς από τη Χαριλάου Τρικούπη»!

***

Για ένα συνεπώς υπάρχει βεβαιότητα: Η στάση του (γραμματέα) Λαλιώτη θα υπαγορεύεται από την υψηλή αίσθηση καθήκοντος που τον διαπερνά και καθορίζεται από την αρχή «όλα για το καλό του κόμματος ΠΑΣΟΚ». Δηλαδή, «όλα στην υπηρεσία της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ»... Κάτι σαν το παλιότερο, το «στηρίζουμε την κυβέρνηση, ελέγχουμε την εξουσία», δηλαδή.

Αρα, μια φάρσα όλη η υπόθεση; Μια φάρσα όπως οι ετήσιες «φιλολαϊκές εξαγγελίες» λόγω ΔΕΘ, ή όπως τα γκάλοπ; (σ.σ.: Τα γκάλοπ, παρεμπιπτόντως, επιμένουν ότι αν και τίποτα δεν έχει αλλάξει στη ζωή των ανθρώπων από το τελευταίο τρίμηνο που «έφτυναν» την κυβερνητική πολιτική, εντούτοις το κλίμα τώρα, μετά τα θαλάσσια μακροβούτια των ανέργων και των ημιαπασχολούμενων, έχει, λέει, αλλάξει και «να, πάρτε δειγματοληψίες με τη σέσουλα για να μάθετε πόσο ξανααγάπησαν οι Ελληνες όσους εφαρμόζουν την κυβερνητική πολιτική», την πολιτική που όμως οι πολίτες συνεχίζουν να τη «φτύνουν»! Τόμπολα...).

Μια φάρσα, λοιπόν, και η «κομματικοποίηση» του κ. Λαλιώτη;... Οχι, απαραίτητα και όχι μόνο. Γιατί εδώ υπάρχει ένα ποιοτικά επιπρόσθετο στοιχείο. Ας το σκεφτούμε: Στην (επανεκδοθείσα) παράσταση πρωταγωνιστεί κάποιος που οι φίλοι του θέλησαν να τον πλασάρουν στο πολιτικό χρηματιστήριο με τον όρο «θείο βρέφος». Αλλά, φευ, το μοναδικό «θαύμα» που απέμεινε στο «ταχυδακτυλουργικό μενού» του ενηλικιωμένου «βρέφους», δεν είναι παρά η πλήρης... «ΠΑΣΟΚοποίησή του».

Τουτέστιν, όχι απλώς φάρσα. Αλλά μια φάρσα στο τετράγωνο...