Παπαγεωργίου Βασίλης

Την ίδια ώρα και παράλληλα με τον πρωθυπουργό, η εμφανιζόμενη ως «εσωκομματική αντιπολίτευση», που πλέον περιορίζεται να κυκλοφορεί με την ταυτότητα του Α. Τσοχατζόπουλου, όχι μόνο αρνείται να καταθέσει άποψη γι' αυτή τη λεγόμενη «άλλη πολιτική» - που τάχαμου επαγγέλλεται -, αλλά παρέχει στους μυημένους και τις αναγκαίες διαβεβαιώσεις ότι τα όποια προσωπικά της ελατήρια, ή οι όποιες επιμέρους διαφοροποιήσεις της, δεν πρόκειται να θέσουν σε αμφισβήτηση το κύριο. Και το κύριο είναι να δουλεύουν όλοι για το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, ο καθένας παίζοντας το ρόλο του. Αλλοι ως επικεφαλής του στυγνού «δεύτερου κύματος του εκσυγχρονισμού» και άλλοι αναπαράγοντας το συνήθη εαυτό τους, ως αναχώματα μιας συνεχώς ογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας.

Ως προς το τελευταίο, η φράση του στενού συνεργάτη του υπουργού Εθνικής Αμυνας, του Α. Κοτσακά στην προχτεσινή ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, ότι ναι μεν το συνέδριο δεν μπορεί να είναι επιβεβαίωση της ακολουθούμενης πολιτικής, όπως θέλει ο Κ. Σημίτης, αλλά και «κανείς δε θέλει να αναιρέσει συνολικά αυτή την πολιτική», είναι ενδεικτική...

Η πλευρά Σημίτη επιδιώκει και θα εκβιάσει την επιβεβαίωση της εσωκομματικής της κυριαρχίας. Θεωρείται ότι εφόσον το πετύχει διευκολύνεται στην προσπάθεια να απαλλαγεί από τα λεγόμενα «βαρίδια» του παρελθόντος που με τη σειρά του είναι μια προοπτική που ανοίγει το δρόμο για τη συγκρότηση μιας αμιγούς «σημιτικής» διεύθυνσης του ΠΑΣΟΚ. Η τελευταία πιστεύει ότι στην «κόντρα» με τον Α. Τσοχατζόπουλο έχει εξασφαλίσει σε αυτή τη φάση τη συνοδοιπορία των Β. Παπανδρέου, Πάγκαλου, Βενιζέλου και Γ. Παπανδρέου, που δέχονται να αναβάλουν τον μεταξύ τους διαγκωνισμό για μετά το 2004, εφόσον μέχρι τότε τα πράγματα πάνε καλά για τον Κ. Σημίτη...

Η άλλη πλευρά διατείνεται ότι όπως κι αν εξελιχθεί το συνέδριο, η λήξη του θα είναι αρνητική για τον πρωθυπουργό. Οι εκλογομάγειροι μιλούν για μια δύναμη 40-40 μεταξύ των δύο κύριων εσωκομματικών ομάδων, με το υπόλοιπο 20% να μη θεωρείται απολύτως προσδεμένο στο «άρμα Σημίτη». Αν, όμως, συμβεί αυτό ποια θα είναι η επόμενη μέρα με ένα εξασθενημένο και «ηττημένο» εντός του κόμματός του πρωθυπουργό; Απάντηση ευθεία στο ερώτημα δε δίνεται. Εκείνο που λέει η «τσοχατζοπουλική» πλευρά είναι ότι το ερώτημα τι γίνεται μετά από μια ήττα - όπως η επερχόμενη στις δημοτικές εκλογές όπως εκτιμούν - πρέπει να τη δώσει ο ίδιος ο Κ. Σημίτης. Ελπίζουμε, καταλήγουν, ότι θα αντιληφθεί πως δεν μπορεί να πορεύεται με βάση τη λογική του «ενός ανδρός αρχή»...

Είναι προφανές ότι ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε τέτοιου είδους «διλήμματα». Αν στο ΠΑΣΟΚ η αντιλαϊκή τους πολιτική, που προκάλεσε κοινωνική έκρηξη, οδήγησε σε ανασφάλεια, δεδομένου ότι μια μερίδα της ολιγαρχίας, φάνηκε να αμφισβητεί τις διαχειριστικές τους ικανότητες», αυτό δεν είναι πρόβλημα για τους εργαζόμενους. Ισα - ίσα. Συνιστά ελπίδα και απόδειξη ότι τα λαϊκά στρώματα μπορούν να θέσουν σε αχρηστία τις διαχειριστικές φιοριτούρες του πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης, θέτοντας σε αχρηστία και ανατρέποντας, ακριβώς, την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια για το λαό να αφεθεί στις συνεδριακές «παραμυθίες» που θέλουν να αναβαπτίσουν αυτή τη νεοφιλελεύθερη πολιτική στο πρόσωπο του ενός ή του άλλου, όταν και ο ένας και ο άλλος, «όλοι μαζί», ψηφίζουν «τρομονόμους», ψηφίζουν τα μέτρα για το Ασφαλιστικό και πουλούν «αριστεροσύνη» όταν 20 χρόνια τώρα έχουν αναδειχτεί σε εξπέρ της πιο δεξιάς πολιτικής που έχει γνωρίσει ο τόπος.