Η παραπέρα ενίσχυση του γερμανικού στρατού και κατ' επέκταση της παρέμβασης του γερμανικού ιμπεριαλισμού, όπως ανακοινώθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο από την υπουργό Αμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λάγιεν, στην πρόσφατη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια, επικυρώθηκε χτες. Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου, η Γερμανία θα αυξήσει το μέγεθος των Ενόπλων Δυνάμεών της κατά 5.000 στελέχη, φτάνοντας έως το 2014 τα 198.000 στελέχη. Αυτό περιλαμβάνεται στο πλαίσιο και νέου εξοπλιστικού προγράμματος 130 δισ. ευρώ την επόμενη δεκαετία, που προωθεί και τη ΝΑΤΟική συμφωνία για 2% του ΑΕΠ σε εξοπλισμούς, όπως πιέζει και η νέα αμερικανική κυβέρνηση του Ντ. Τραμπ για όλα τα κράτη - μέλη της λυκοσυμμαχίας (η Γερμανία σήμερα διαθέτει το 1,2% του ΑΕΠ για στρατιωτικές δαπάνες, ενώ θυμίζουμε ότι η Ελλάδα είναι στις πέντε χώρες που πιάνουν αυτό το όριο).

Πρέπει, επίσης, να σημειώσουμε ότι η Γερμανία έστειλε τις προηγούμενες μέρες πάνω από 1.000 στρατιώτες στη Λιθουανία, στο πλαίσιο της ανάπτυξης από το NATO στρατιωτικών μονάδων (4 ταξιαρχίες και τον αντίστοιχο εξοπλισμό) στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία, που περιλαμβάνει επίσης τη Ρουμανία, την Πολωνία και τις Βαλτικές χώρες.

Πέραν των 5.000 στρατιωτικών, οι γερμανικές Ενοπλες Δυνάμεις σχεδιάζουν επίσης να προσθέσουν στο έμψυχο δυναμικό τους 1.000 πολιτικούς υπαλλήλους και περίπου 500 έφεδρους.

Στην ίδια τη Γερμανία και ενόψει των βουλευτικών εκλογών του ερχόμενου Σεπτέμβρη, εντείνεται η ενδοαστική αντιπαράθεση. Μάλιστα, ο σοσιαλδημοκράτης Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, αντικαγκελάριος και ΥΠΕΞ, εμφανίστηκε δήθεν κριτικά στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών. Είπε: «Θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν πραγματικά θα καθησυχαστούν οι γείτονες της Γερμανίας, αν μετατραπούμε σε μεγάλη στρατιωτική δύναμη στην Ευρώπη».

Ομως η έμφαση δίνεται στην προσπάθεια του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) και του υποψηφίου για την καγκελαρία, Μάρτιν Σουλτς (πρώην προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου), που επιχειρεί να χειραγωγήσει εργατικά στρώματα με δήθεν «διορθώσεις» στη λεγόμενη «Ατζέντα 2010». Το πακέτο αυτό μεταρρυθμίσεων του επίσης σοσιαλδημοκράτη πρώην καγκελαρίου Γκέρχαρντ Σρέντερ, ήταν ο «μπούσουλας» για τη δυναμική ανάπτυξη των προηγούμενων χρόνων για το κεφάλαιο, με το τσάκισμα εργατικών δικαιωμάτων, όπου «πάτησαν» και οι μετέπειτα κυβερνήσεις συνεργασίας με τους Χριστιανοδημοκράτες και την Μέρκελ. Στο πλαίσιο της προσπάθειας που κάνει τώρα το SPD και ο «άφθαρτος» Σουλτς, να αποστασιοποιηθούν από τους Χριστιανοδημοκράτες - και από διάφορους οπορτουνιστές παρουσιάζεται ως «στροφή στα αριστερά» - τάζουν να μειωθούν οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Η υπόσχεση αυτή είναι γενικόλογη, «πατώντας» στην εύλογη αντίδραση εργαζομένων. Σήμερα υπολογίζεται ότι στα λεγόμενα «μίνι» τζομπς των 400 ευρώ το μήνα (ποσό κάτω από το όριο της φτώχειας) βρίσκονται κάπου 7 εκατομμύρια εργαζόμενοι. Επίσης, τάζουν περισσότερα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης για ανέργους (ουσιαστικά επιδότησης των εργοδοτών), περισσότερη ...ταξική συνεργασία με «δικαιώματα συναπόφασης για τα συνδικάτα στις μεγάλες επιχειρήσεις», «μέγιστη δυνατή αυτονομία στα ωράρια εργασίας» (δηλαδή συνέχιση της δυνατότητας των εργοδοτών στην ευέλικτη απασχόληση και την αξιοποίηση των δουλεμπορικών που νοικιάζουν εργαζόμενους).

Μάλιστα, ο Σουλτς, μιλώντας σε συγκέντρωση στο Μπίλεφελντ, σημείωσε, δήθεν αυτοκριτικά: «Κάναμε λάθη κι εμείς, αλλά δεν αποτελεί ψόγο να αναγνωρίζεις τα λάθη σου και να προσπαθείς να τα διορθώσεις». Πάντως, ο Γερμανικός Σύνδεσμος Εργοδοτών έσπευσε να επισημάνει ότι ο Σουλτς δεν έχει ακόμη όλα τα στοιχεία, ενώ υπερασπίστηκε την «Ατζέντα 2010» ως τα μέτρα που έδωσαν ώθηση στα κέρδη των επιχειρήσεων.