Πέμπτη 23 Φλεβάρη 2017
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Στο σημερινό 4σέλιδο «Νεολαία» μπορούμε να βρούμε:
  • Συνέντευξη με αφορμή τη συζήτηση που έχει ανοίξει στα Τμήματα των πανεπιστημίων και ΤΕΙ για τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων τους.
  • Αρθρο: Μιλώντας σε παιδιά του Γυμνασίου για την καλή διατροφή.
  • Ιστορικό διήμερο στα χνάρια του ΔΣΕ στη Βόρεια Εύβοια το Σαββατοκύριακο 18 - 19 Μάρτη.
  • Αλλες νεολαιίστικες εκδηλώσεις.
Για τη συζήτηση που έχει ανοίξει σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ για τα επαγγελματικά δικαιώματα

Συνέντευξη με την Κέλλυ Παπαϊωάννου, μέλος του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ

Motion Team

Το υπουργείο Παιδείας έχει δώσει κατεύθυνση στις συνόδους πρυτάνεων και προέδρων ΤΕΙ να συζητήσουν στα Τμήματα και να βγάλουν εν είδει ΦΕΚ επαγγελματικά δικαιώματα σε κάθε Τμήμα. Αυτή η συζήτηση γίνεται στο πλαίσιο διαμόρφωσης του Ενιαίου Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης και Ερευνας. Προσδοκούν, με βάση αυτό, να ξεκαθαριστούν και περιπτώσεις που υπάρχει αλληλοεπικάλυψη επαγγελματικών δικαιωμάτων και επιστημονικών αντικειμένων. Και, βέβαια, μέσα σε αυτήν τη συζήτηση που ανοίγει, μπαίνουν και θέματα αναδιαμόρφωσης προγραμμάτων σπουδών, πιστοποίησης προγραμμάτων και προσόντων.

Ακόμα και στα Τμήματα που έχουν επαγγελματικά δικαιώματα, που κατοχυρώνονται με ΦΕΚ, αυτά μπαίνουν πάλι υπό συζήτηση, φτιάχνονται νέα περιγράμματα για το τι μπορούν να κάνουν οι απόφοιτοί τους και πού θεωρητικά μπορούν να δουλέψουν.

Με αφορμή αυτήν τη συζήτηση που έχει ανοίξει στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, μιλήσαμε με την Κέλλυ Παπαϊωάννου, μέλος του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας του ΚΚΕ, για τους στόχους που έχει αυτή η διαδικασία, αλλά και το πώς πρέπει να σταθούν οι φοιτητές απέναντί της.

Μιλώντας για τα επαγγελματικά δικαιώματα, η Κ. Παπαϊωάννου ξεκαθαρίζει εισαγωγικά: «Γενικά ένα πλαίσιο ευθυνών, ένα περίγραμμα που περιγράφει με βάση το επιστημονικό αντικείμενο το πού μπορεί ένας απόφοιτος να εργαστεί, τι περιλαμβάνει ο χώρος ευθύνης του, προφανώς πρέπει να ορίζεται και να υπάρχει. Βέβαια, το επαγγελματικό δικαίωμα, με βάση τον ορισμό που δίνουν, αλλά και με βάση τις εξελίξεις που υπάρχουν, με πιστοποιήσεις, προσόντα, με την ολοένα και μεγαλύτερη αποσύνδεση του πτυχίου από το επάγγελμα, έχει τελείως διαφορετικό περιεχόμενο από αυτό που εννοούμε εμείς πλαίσιο ευθύνης, που πρέπει να καθορίζεται με βάση το επιστημονικό αντικείμενο.

Η συντάκτης του «Ριζοσπάστη» συζητά με την Κέλλυ Παπαϊωαννου
Η συντάκτης του «Ριζοσπάστη» συζητά με την Κέλλυ Παπαϊωαννου
Αρκεί να σκεφτούμε για να καταλάβουμε τη λογική τους, αλλά και τις δυσκολίες που συναντούν σε αυτήν την υπόθεση, ότι για τους αποφοίτους π.χ. που έρχονται από το εξωτερικό, υπάρχει από τη μια το όργανο που καθορίζει επίπεδα ακαδημαϊκών προσόντων (ΔΟΑΤΑΠ, πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ) και από την άλλη υπάρχει άλλο όργανο (ΣΑΕΠ) που καθορίζει επίπεδα επαγγελματικών προσόντων. Αυτός ο διαχωρισμός είναι προβληματικός: Αποτυπώνει τη δική τους αντίληψη σε σχέση με το τι είναι επαγγελματικό δικαίωμα και είναι προβληματικό εξ αντικειμένου, γιατί λέει ότι είναι άλλο ο ακαδημαϊκός τίτλος και άλλο το τι μπορεί να κάνεις στην αγορά εργασίας, ενώ αυτά τα δυο θα έπρεπε κανονικά να ταυτίζονται».

Απόπειρα συγκρότησης του Ενιαίου Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης

Σ' όλη αυτήν τη συζήτηση που έχει ανοίξει, υπάρχει από τη μια το στοιχείο ότι θέλουν να βάλουν μια τάξη στο τοπίο των επαγγελματικών δικαιωμάτων, με όρους βέβαια αστικού εκσυγχρονισμού και, ως ένα βαθμό, υπάρχει η ανάγκη προσαρμογής σε αλλαγές που έχουν υπάρξει σε προγράμματα σπουδών ή στους κλάδους στο χώρο της εργασίας. Πέρα όμως από αυτά τα κάπως αντικειμενικά στοιχεία, η Κ. Παπαϊωάννου επισημαίνει πως:

«Φαίνεται ότι πρόκειται για μια απόπειρα της συγκρότησης του Ενιαίου Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης που θα γίνει μέσα και από την περιγραφή των επαγγελματικών δικαιωμάτων, που στην ουσία προχωρά παράλληλα με τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, που είναι επίσης μια γενικευμένη και ενιαία διαδικασία στα Τμήματα. Δηλαδή, αν κοιτάξει κανείς τα ΦΕΚ που συζητάνε τα Τμήματα και που υποβάλλουν σαν προτάσεις στο υπουργείο Παιδείας για τα επαγγελματικά δικαιώματα, έχουν ένα περίγραμμα του τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα σπουδών και με βάση αυτό τι μπορεί να κάνει ο απόφοιτος. Και εκεί μπορεί κανείς να δει μεγάλες αλλαγές σε διάφορα επιστημονικά αντικείμενα, σε σχέση με το τι υπήρχε μέχρι τώρα. Αλλαγές που περιλαμβάνουν βέβαια την αντικειμενική εξέλιξη κάθε επιστημονικού αντικειμένου ή και τις εξελίξεις σε κλάδους. Περιλαμβάνουν όμως κι αυτό που λέμε έμφαση σε τομείς που μπορεί σε αυτήν τη φάση το κεφάλαιο, τα μονοπώλια του κάθε κλάδου να δίνουν βάση.

Για παράδειγμα, στο Φυσικό ήρθε μια πρόταση για αλλαγή στο πρόγραμμα σπουδών, ώστε να δίνει τη δυνατότητα στους φυσικούς να μπορούν (επειδή υπάρχει δυσκολία πλέον να απορροφηθούν στην εκπαίδευση, που σε ένα μεγάλο βαθμό απορροφούνταν παλιότερα αλλά τώρα δεν γίνονται προσλήψεις) να ανοιχτούν και στο κομμάτι το ενεργειακό, να μπορούν να παίρνουν πιστοποίηση μετά το πτυχίο, όπως γίνεται και με τους μηχανικούς, ως ενεργειακοί επιθεωρητές. Είναι πρόταση αρκετά χαρακτηριστική, με την έννοια ότι το περίγραμμα το επαγγελματικό των φυσικών ήταν από τα συμπαγή μέχρι τώρα. Τώρα φαίνεται ότι αφού υπάρχει δυσκολία να απορροφηθεί μια μεγάλη μάζα αποφοίτων εκεί που προσανατολίζονταν παλιότερα, το Τμήμα - σε μια λογική άμυνας, αλλά όχι μόνο - θέλει να διεισδύσει, να πιάσει χώρο στην αγορά σε έναν τομέα όπως είναι η Ενέργεια, όπου φαίνεται ότι με τις ενεργειακές αναβαθμίσεις των κτιρίων ανοίγει ένα πεδίο για το κεφάλαιο.

Τα Τμήματα προσπαθούν να κατοχυρώσουν, για τους δικούς τους λόγους, τα πτυχία που παρέχουν και στο πλαίσιο αυτό ανοίγουν ζητήματα αριστείας, ισχύος, κύρους, που προφανώς έχει να κάνει με το τι πτυχία δίνουν και τι περιλαμβάνουν αυτά τα πτυχία. Από την άλλη όμως η συζήτηση - και είναι χαρακτηριστικό και το πώς συμμετέχουν οι διοικήσεις σε αυτήν τη συζήτηση - δεν είναι ανεξάρτητη από το ότι αποδέχονται τη στρατηγική της ΕΕ και της κυβέρνησης και το περιεχόμενου του Ενιαίου Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης».

Από τα παραπάνω, είναι επίσης φανερό ότι θα ενταθεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε Τμήματα και Ιδρύματα της ανώτατης εκπαίδευσης, ενώ όπως επισημαίνει η Κ. Παπαϊωάννου μια από τις συνέπειες της όλης αυτής συζήτησης είναι και το ότι «θα προχωρήσει παραπέρα και η κατηγοριοποίηση των Ιδρυμάτων, των Σχολών, των Τμημάτων και κατ' επέκταση των πτυχίων, των αποφοίτων κ.λπ.».

Μεγαλύτερη αποσύνδεση του πτυχίου από το επάγγελμα, νέα φίλτρα και δοκιμασίες για τους απόφοιτους

Μέσα στη συζήτηση που ανοίγει στα Τμήματα της ανώτατης εκπαίδευσης, με αφορμή τα επαγγελματικά δικαιώματα, εντάσσονται και συνδέονται και μια σειρά άλλες πλευρές, πέρα από την περιγραφή των προγραμμάτων σπουδών και τα επαγγελματικά περιγράμματα. Εντάσσεται, για παράδειγμα, ο ατομικός φάκελος του φοιτητή, το προσοντολόγιο και η πιστοποίηση των προσόντων του. Επίσης, εντάσσεται το ζήτημα της επάρκειας, που τώρα είναι πολύ έντονο και συζητιέται ειδικά στις λεγόμενες καθηγητικές σχολές αναφορικά με την παιδαγωγική και διδακτική επάρκεια.

Οσο για τις συνέπειες που θα έχει όλη αυτή η συζήτηση και η κατάληξή της, η τάση που ήδη έχει διαφανεί είναι ότι θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη απομάκρυνση του πτυχίου από το επάγγελμα.

Εξηγεί σε σχέση με αυτό η Κ. Παπαϊωάννου:

«Υπάρχει μια αντιφατική κίνηση. Από τη μια, βλέπουμε ότι ακόμα κι αυτά τα επαγγέλματα, που είχαν κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, αυτά που λέμε ότι ήταν νομοθετικά ρυθμιζόμενα, τώρα απελευθερώνονται, δηλαδή τίποτα δεν εξασφαλίζει κανέναν. Και από την άλλη, επανέρχονται να ξανακάνουν επαγγελματικά δικαιώματα και περιγράμματα και ΦΕΚ, που το κάνουν κυρίως όχι για να εξασφαλίσουν την πρόσβαση στο επάγγελμα, γιατί το επάγγελμα απελευθερώνεται, αλλά για να βοηθήσουν μια διαδικασία που λέει ότι ο φοιτητής έχει το πτυχίο του κι από και πέρα έχει κι άλλο ένα προσόν... έχει παρακολουθήσει κι ένα πρόγραμμα... έχει και το τάδε πιστοποιητικό... έχει παρακολουθήσει κι αυτά τα σεμινάρια... έχει κι αυτά τα προσόντα από την άτυπη ή μη τυπική εκπαίδευση... έχει και τόσα χρόνια προϋπηρεσία κ.τ.λ. Δηλαδή, σε αυτόν τον ατομικό φάκελο του αποφοίτου, όντως το πτυχίο και ό,τι αυτό περιλαμβάνει είναι ένα προσόν ανάμεσα σε άλλα.

Ας πάρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από το Πολυτεχνείο και γενικότερα τους μηχανικούς, όπου αυτή η συζήτηση έχει προχωρήσει και γίνεται εδώ και χρόνια, γιατί όντως υπάρχει αλληλοεπικάλυψη σε μεγάλο βαθμό και μεταξύ των ίδιων των σχολών του Πολυτεχνείου στα επαγγελματικά δικαιώματα, αλλά και σε σχέση με τις αντίστοιχες Σχολές και Τμήματα των ΤΕΙ. Στο πλαίσιο αυτής της συζήτηση, λοιπόν, ακόμα και τώρα με τις εξελίξεις που υπάρχουν με την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, διαχωρίζουν στους απόφοιτους που προέρχονται από το εξωτερικό την αναγνώριση του ακαδημαϊκού τίτλου από το επαγγελματικό προσόν και βάζουν και επίπεδα. Σου λένε π.χ. ότι για να έχεις πρόσβαση σε ένα χ μέγεθος έργων πρέπει να έχεις μια προϋπηρεσία επαγγελματική. Μπαίνουν επίπεδα και μετά το πτυχίο, παρόλο που έτσι κι αλλιώς δίνεις εξετάσεις για να πάρεις την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Αρα, το πτυχίο σου δεν σου εξασφαλίζει κάτι με το που τελειώνεις.

Αλλά και από εκεί και πέρα, εξακολουθούν να διαχωρίζονται και διάφορα επίπεδα, κατηγορίες και τάξεις για την πρόσβαση σε αυτό που μπορεί να λέμε ολοκληρωμένο επαγγελματικό πεδίο. Ας πούμε, για αυτούς που έρχονται από το εξωτερικό, το Τεχνικό Επαγγελματικό Επιμελητήριο (ΤΕΕ) έχει κάνει μία πρόταση να υπάρχουν κάποια χρόνια πρακτικής άσκησης πριν την άσκηση του επαγγέλματος, για την οποία όμως έχουμε την πείρα και από τους δικηγόρους και ξέρουμε τι σημαίνει για τους όρους εργασίας. Υπάρχει αυτή η διαβάθμιση, υπάρχουν εξετάσεις, υπάρχει η δοκιμασία επάρκειας που λένε ότι θέλουν να καθιερώσουν. Δηλαδή, να δουλεύεις δυο χρόνια για να δούνε σε ποιο επίπεδο θα σε κατατάξουν αφού έχεις πάρει πτυχίο»...

Επιπρόσθετα, η Κ. Παπαϊωάννου σημειώνει ότι πέρα από το ΤΕΕ και άλλα Επιμελητήρια και Επαγγελματικές Ενώσεις μπαίνουν σε αυτήν τη συζήτηση και επιδιώκουν να έχουν ρόλο συμβούλου του κράτους σε σχέση με την πρόσβαση των αποφοίτων στο επάγγελμα. Και επισημαίνει ακόμα, αναφορικά με το ΤΕΕ, τη σύμπνοια που υπάρχει μεταξύ όλων των άλλων δυνάμεων, πλην του ΚΚΕ, που σε μια συντεχνιακή λογική κατεβάζουν κοινά κείμενα στις συνεδριάσεις για το θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων, κάτι που δείχνει και το επίπεδο της βαθύτερης συμφωνίας που έχουν.

Να προβληματιστούν οι φοιτητές για την κατάσταση που υπάρχει στην αγορά εργασίας

Πώς όμως στέκονται οι φοιτητές απέναντι σε αυτήν τη συζήτηση; Οταν, για παράδειγμα, μέσα από τις προτάσεις των Τμημάτων για τα νέα ΦΕΚ των επαγγελματικών δικαιωμάτων, ανοίγονται στους φοιτητές νέα πεδία για να εργαστούν ως απόφοιτοι στα οποία δεν είχαν πρόσβαση παλιότερα, οι φοιτητές έχουν την αίσθηση ότι τα πτυχία τους αναβαθμίζονται.

Σε σχέση με αυτό, η Κ. Παπαϊωάννου επισημαίνει:

«Αν ξεκινήσει κανείς από το ότι η ανασφάλεια είναι πάρα πολύ μεγάλη, η ανεργία αυξάνεται και στους αποφοίτους ανώτατης εκπαίδευσης, είναι λογικό οι φοιτητές να σκέφτονται ότι όσα περισσότερα πεδία μπορούν να ακουμπήσουν με βάση το πτυχίο τους, τόσο περισσότερες δυνατότητες και περιθώρια θα έχουν. Ομως, εμείς λέμε στον φοιτητή ότι πρέπει να δει και την κατάσταση που επικρατεί στους κλάδους σήμερα και να αναρωτηθεί πού πραγματικά οφείλεται η ανεργία του.

Οι κατάσταση με τους ενεργειακούς επιθεωρητές, μιας και φέραμε αυτό το παράδειγμα παραπάνω, είναι πολύ χαρακτηριστική. Σήμερα για να γίνει κάποιος ενεργειακός επιθεωρητής, είτε έχει πτυχίο μηχανικού είτε και φυσικού (αν μπορέσουν να ανοιχτούν και σ' αυτόν τον τομέα οι φυσικοί στο μέλλον) πρέπει μετά το πτυχίο να πληρώσει σεμινάρια. Μάλιστα, οι απόφοιτοι του ΕΜΠ τα πληρώνουν αυτά τα σεμινάρια στις ίδιες τις σχολές από τις οποίες παίρνουν πτυχίο, με ποσά που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα! Οι ίδιες οι σχολές τους διοργανώνουν τέτοια σεμινάρια επί πληρωμή, όπως επίσης και άλλοι «πιστοποιημένοι» ιδιωτικοί φορείς. Πρέπει να παρακολουθήσει, λοιπόν, κάποιες ώρες, τον υποχρεώνουν για να γίνει ενεργειακός επιθεωρητής να αγοράσει ένα ειδικό πρόγραμμα - εφαρμογή υπολογιστών με το οποίο θα κάνει τους υπολογισμούς για να πιστοποιήσει την ενεργειακή επάρκεια ενός κτιρίου και αφού το αγοράσει κι αυτό (το οποίο κοστίζει κοντά στα 1.000 ευρώ) μετά να πάει να δώσει εξετάσεις. Ασε που μετά μπορεί να κοπεί και να πρέπει να ξαναπληρώσει τα σεμινάρια... Αν σκεφτούμε τώρα ότι όσο αυξάνεται ο ανταγωνισμός και η ανεργία, ένα ενεργειακό πιστοποιητικό σήμερα φτάνει να αποδίδει ποσά της τάξης των 50 ευρώ, καταλαβαίνουμε ότι και μόνο για να αποσβέσει τα ποσά που έδωσε ο απόφοιτος για να γίνει ενεργειακός επιθεωρητής χρειάζεται πολλές δεκάδες κτίρια...

Με άλλα λόγια, πρέπει να βλέπει κανείς και με τι όρους δουλεύουν οι απόφοιτοι, αφού αποκτήσουν πρόσβαση στα όποια καινούργια πεδία μπορούν να τους ανοίγονται μέσω των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Πρέπει να σκέφτεται ο φοιτητής πώς είναι η κατάσταση στο επάγγελμα, όπως είναι σήμερα τα πράγματα».

Είναι μια ευκαιρία να ανοίξει η συζήτηση για το ποια ανάπτυξη εξυπηρετείται

«Δηλαδή - συνεχίζει η Κ. Παπαϊωάννου - πρέπει να σκεφτεί ένας φοιτητής πόσο αυτή η συζήτηση πραγματικά του ανοίγει δυνατότητες και πόσο εξαρτάται τελικά η ζωή του και οι όροι εργασίας του από το τι γράφει το πτυχίο του και ένα ΦΕΚ. Παλιότερα, βέβαια, μπορεί σε ένα βαθμό όντως να του έδινε κάποιες δυνατότητες, αλλά σε κάποιους μόνο τομείς και πριν από την κρίση. Σήμερα, όμως, με την ανεργία που υπάρχει και την κατάσταση που επικρατεί σε όλους τους κλάδους δεν είναι το επαγγελματικό περίγραμμα και το ΦΕΚ που θα του δώσουν τη λύση».

Και επιπρόσθετα στα παραπάνω, η Κ. Παπαϊωάννου επισημαίνει ότι μπορούμε να δούμε αυτήν τη φάση ως μια καλή ευκαιρία να ανοίξει ανάμεσα στους φοιτητές η συζήτηση για το ποια ανάπτυξη έχουν ανάγκη:

«Σήμερα με δεδομένη την κατάσταση που υπάρχει, τη μεγάλη ανεργία κ.λπ. είναι ακόμα πιο πρόσφορο το έδαφος να καθίσει ο φοιτητής να αναλογιστεί σε τι πρέπει να απαντήσει πραγματικά. Χωρίς να κάνει πίσω από τα δικαιώματα που πρέπει να απαιτεί, από αυτό που λέμε μορφωτικά δικαιώματα της λαϊκής οικογένειας, πρέπει να απαντήσει στο ζήτημα: Τελικά, μήπως, είναι πρόβλημα της ανάπτυξης της καπιταλιστικής το γεγονός ότι απελευθερώνεται το επάγγελμα, το ότι έχω πτυχίο πάλι δεν μπορώ να βρω δουλειά, το ότι η δουλειά που θα βρω δεν θα είναι πάνω στο αντικείμενο που έχω σπουδάσει, ή θα είναι, αλλά θα είναι με μπλοκάκι...

Η συζήτηση αυτή είναι αλληλένδετη και ξεκινάει από το ερώτημα ποια ανάπτυξη εξυπηρετείται. Γιατί με την ανάπτυξη την καπιταλιστική, έχει αποδειχθεί ότι όσα ΦΕΚ και να βγούνε δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να κατοχυρώσουν το δικαίωμα στη δουλειά. Γιατί όσο πιέζεται ο εργαζόμενος για να βρει δουλειά, τόσο πιο φθηνός είναι. Και αυτός είναι όρος για το κεφάλαιο».

Το φοιτητικό κίνημα να διεκδικήσει: Καμιά αποσύνδεση του πτυχίου από το επάγγελμα!

Πέρα, δε, από τον κάθε φοιτητή ξεχωριστά, τις σκέψεις του και τους προβληματισμούς του σχετικά με τη συζήτηση για τα επαγγελματικά δικαιώματα, αυτά τα θέματα πρέπει να γίνουν και υπόθεση του φοιτητικού κινήματος. Η Κ. Παπαϊωάννου επισημαίνει σχετικά:

«Εμείς λέμε ότι και σε αυτήν τη συζήτηση που σήμερα εξελίσσεται οι φοιτητές πρέπει να πάρουν θέση. Και παίρνουν θέση μέσα από τις γενικές τους συνελεύσεις, τοποθετούνται στις συνελεύσεις των Τμημάτων και στα άλλα όργανα που συζητάνε αυτά τα ζητήματα. Και καλώς κάνουν.

Πρέπει να σκύψουν και να επιμείνουν στο αίτημα που απαντά και στο σήμερα και γενικότερα στις ανάγκες: Καμιά αποσύνδεση του πτυχίου από το επάγγελμα! Ο τίτλος σπουδών, δηλαδή, να είναι αυτός που θα δίνει απευθείας πρόσβαση στο επάγγελμα. Κι όταν λέμε ο τίτλος σπουδών, εννοούμε το πτυχίο με βάση το επιστημονικό αντικείμενο και όλα όσα περιλαμβάνει. Αυτό να είναι η μοναδική και αποκλειστική προϋπόθεση για την πρόσβαση στο επάγγελμα. Να μη χρειάζονται ούτε πιστοποιήσεις, ούτε σεμινάρια, ούτε επάρκειες τίποτα άλλο από εκεί και πέρα.

Αυτό για το φοιτητικό κίνημα πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι κόκκινη γραμμή, να μην κάνει πίσω από αυτό. Αυτή η πλευρά μπορεί να διεκδικηθεί και να μπει μέσα στις προτάσεις για ΦΕΚ που κάνουν τα Τμήματα. Πρέπει να απαιτήσει το φοιτητικό κίνημα να κατοχυρωθεί αυτό».

Μιλώντας σε παιδιά του Γυμνασίου για την καλή διατροφή

Το υπουργείο Παιδείας στο πλαίσιο της «Θεματικής Βδομάδας» περιλαμβάνει την ενότητα «Διατροφή και ποιότητα ζωής». Φυσικά είναι υποκριτικό, τη στιγμή που ο υποσιτισμός στα σχολεία βγάζει πια μάτι, που τα όποια προγράμματα σίτισης των μαθητών δεν επαρκούν καν, να μιλάει το υπουργείο μιας κυβέρνησης που υλοποιεί μια πολιτική ενάντια στα συμφέροντα του λαού και της νεολαίας, για «διατροφικές επιλογές». Ωστόσο, δίνεται η δυνατότητα να συζητήσουμε με τους μαθητές ορισμένα ζητήματα σε σχέση με αυτό το θέμα.

Το ανθρώπινο σώμα χρειάζεται μια διατροφή που να παρέχει την απαιτούμενη ενέργεια και ένα πλήθος από απαραίτητα θρεπτικά συστατικά. Για να λαμβάνει κάποιος όλα τα απαραίτητα συστατικά, πρέπει η διατροφή του να περιλαμβάνει μια μεγάλη ποικιλία από διαφορετικά τρόφιμα, αφού η κάθε κατηγορία, το κάθε είδος τροφίμων συνεισφέρει με διαφορετικό τρόπο στην κάλυψη των διατροφικών βιολογικών αναγκών του ανθρώπου. Πρέπει, επίσης, να ρυθμίζει κατάλληλα τη διατροφή του, με βάση την ηλικία του, το επίπεδο και το είδος της δραστηριότητάς του, τις ειδικές ανάγκες που μπορεί να έχει λόγω κάποιας πάθησης και άλλα πολλά.

Η ανάπτυξη της ανθρωπότητας και των δυνατοτήτων παραγωγής οδήγησε σε μια πραγματική έκρηξη στο είδος και στην ποσότητα των τροφίμων που είναι διαθέσιμα. Σκεφτείτε, πόσο πιο περιορισμένη ήταν τόσο η ποσότητα, η ποικιλία και η ποιότητα των τροφίμων που κατανάλωναν οι όχι και τόσο μακρινοί πρόγονοί μας, σε σχέση με σήμερα. Αυτή η μεγάλη αύξηση των παραγωγικών δυνατοτήτων των ανθρώπων, που φαίνεται και στα τρόφιμα, είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος σήμερα ζει μέχρι τα 80 σχεδόν χρόνια. Οι διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού δεν είναι σταθερές, αλλά μεταβάλλονται με την πάροδο του χρόνου. Σήμερα, οι άνθρωποι ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα, με ανεβασμένο επίπεδο υγείας και δυνατότητα να βιώνουν πολλά περισσότερα πράγματα στη διάρκεια της ζωής τους.


Συγχρόνως, η διατροφή δεν είναι αποκλειστικά βιολογική λειτουργία, είναι και κοινωνική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα «παραδοσιακά φαγητά» που είναι δεμένα με τις πολιτισμικές παραδόσεις της χώρας (λ.χ. αρνί το Πάσχα). Τις γιορτές τις συνοδεύουμε με κάποιο γλυκό, ενώ το Κυριακάτικο οικογενειακό γεύμα είναι πιο πλούσιο απ' ό,τι συνήθως. Ταυτόχρονα, η μεγάλη ποικιλία διαθέσιμων τροφίμων καθιστά κοινωνική ανάγκη την ποικιλία στην κατανάλωση.

Ετσι, το είδος της διατροφής που έχει ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος για να είναι ολοκληρωμένος, άνθρωπος της εποχής του, αφορά τόσο τις βιολογικές του ανάγκες (ανάπτυξη, υγεία, ευημερία) όσο και τις κοινωνικές και δεν προκύπτει απ' τον ουρανό, αλλά απ' τις τεράστιες δυνατότητες που έχει η σύγχρονη παραγωγική αλυσίδα ειδών διατροφής.

Ομως η πραγματικότητα δεν είναι τόσο ευχάριστη...

Στις σημερινές συνθήκες, η μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών ανθρώπων δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες διατροφικές της ανάγκες.

Ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό των διατροφικών αναγκών καλύπτεται από κακής ποιότητας τρόφιμα, επεξεργασμένα, χαμηλής θρεπτικής αξίας. Συχνά κυριαρχούν τρόφιμα από fast-food, βιομηχανοποιημένα τρόφιμα, αναψυκτικά κ.ά. Τρόφιμα που οδηγούν σε μια όλο και αυξανόμενη επιδημία βάρους μεγαλύτερου απ' το κανονικό, επιδημία που αφορά τους λαϊκούς ανθρώπους, που τρέφονται με χειρότερο φαγητό, κινούνται λιγότερο και τελικά ζουν λιγότερα χρόνια.

Δίπλα σ' αυτό το φαινόμενο, εμφανίζεται και ένα τμήμα του πληθυσμού που αδυνατεί να καλύψει ακόμα και την πείνα του. Στην Ελλάδα, με βάση τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας, το 13% του πληθυσμού αδυνατεί να καταναλώνει ένα πιάτο με κρέας, κοτόπουλο ή ψάρι κάθε δεύτερη μέρα, ποσοστό που έχει σχεδόν διπλασιαστεί σε σχέση με το 2007, ενώ το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 16% για νοικοκυριά με παιδιά.

Η κρίση των τελευταίων ετών είχε ως αποτέλεσμα μια σημαντική μείωση της κατανάλωσης τροφίμων. Ενώ το μέσο νοικοκυριό ξοδεύει σήμερα σχεδόν το 21% του εισοδήματός του σε τρόφιμα (ξόδευε το 16,5% το 2008), η μέση μηνιαία κατανάλωση ανά άτομο έχει πέσει, ανάμεσα στο 2009 και το 2015, για το κρέας κατά 14% (απ' τα 12 κιλά στα 10,3), για το ψάρι κατά 22% (απ' τα 3,6 κιλά στα 2,8), για το γάλα κατά 12% (από 13,5 σε 11,9), για το τυρί κατά 22% (από 3,6 σε 2,8), για τα φρούτα κατά 15% (από 20,2 σε 17,2) και για τα λαχανικά κατά 13% (από 30,2 σε 26,2). Αν μάλιστα υπολογίσουμε τις αλλαγές στο είδος αυτών που τρώμε, τότε η μείωση σε ορισμένα βασικά τρόφιμα είναι ακόμα πιο χαρακτηριστική.

Είναι εύκολο, και το ακούμε συχνά, να κατηγορεί κανείς «τις κακές συνήθειες» για την κακή διατροφή. Να επιμένει κάποιος πως πρέπει να γίνει αναλυτικότερη εκπαίδευση των νέων για «να μάθουν να τρώνε καλύτερα».

Αλλά η κακή διατροφή, είτε σε ποιότητα είτε σε ποσότητα, δεν είναι, κατά βάση, αποτέλεσμα επιλογής των μαθητών και των γονιών τους. Αντίθετα, οι παράγοντες που οδηγούν σ' αυτά τα φαινόμενα έχουν κοινωνικές ρίζες.

  • Η μεγάλη μείωση των μισθών όλων των εργαζομένων, η παρατεταμένη ανεργία, οι συνεχείς φόροι έχουν ως αποτέλεσμα μια μεγάλη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος για τη λαϊκή οικογένεια. Χιλιάδες οικογένειες έχουν έναν ή και δύο ανέργους. Και όταν το εισόδημα πέφτει, μια σειρά από ανάγκες βαφτίζονται πολυτέλειες. Γι' αυτό και στην περίοδο της κρίσης που διανύουμε, εκτοξεύονται τα ποσοστά της πείνας, ενώ χειροτερεύει απότομα συνολικά το επίπεδο κάλυψης των διατροφικών αναγκών.
  • Η ανυπαρξία κοινωνικών δομών που να αναλαμβάνουν τη διατροφή των εργαζομένων και των μαθητών. Η ευθύνη τόσο του κόστους, όσο και του χρόνου για την παραγωγή του φαγητού βρίσκονται στις πλάτες του κάθε νοικοκυριού, τυπικά της μητέρας. Τα σχολεία και οι μεγάλοι εργασιακοί χώροι θα έπρεπε να έχουν οργανωμένες μονάδες όπου θα αναλαμβάνουν τη σίτιση των εργαζομένων.
  • Οι εργασιακές συνθήκες και η εργασία 10 και 12 ώρες τη μέρα. Ο διαθέσιμος χρόνος για να πάει κάποιος να ψωνίσει υγιεινά υλικά και να μαγειρέψει είναι όλο και μικρότερος. Ετσι, οι λύσεις του έτοιμου βιομηχανοποιημένου και του έτοιμου φαγητού κερδίζουν συνεχώς έδαφος.
  • Η επίδραση του τρόπου ζωής, η κοινωνική πίεση απ' τον περίγυρο, life style, οι συνεχείς διαφημίσεις καλλιεργούν μια σειρά από «επίπλαστες» ανάγκες. Σχεδόν οι μισές διαφημίσεις στην τηλεόραση διαφημίζουν snacks, αναψυκτικά, πατατάκια και διάφορα άλλα εμπορεύματα, που τελικά καταλήγουν να καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής διατροφής εκατοντάδων χιλιάδων, ειδικά νέων ανθρώπων.
  • Ο τρόπος διατροφής δομείται απ' τη βιομηχανία τροφίμων. Μια σειρά από έτοιμα φαγητά και snacks κατασκευάζονται για να είναι πολύ πιο «νόστιμα» από άλλα παραδοσιακά φαγητά, χωρίς να έχουν αντίστοιχη διατροφική αξία. Για να αυξάνουν τις πωλήσεις και τα κέρδη τους, οι μεγάλες βιομηχανίες τροφίμων κατασκεύασαν τεχνητά ουσιαστικά τρόφιμα, με ελάχιστη πραγματική θρεπτική αξία, που όμως έχουν εξαιρετική γεύση.
  • Η αδυναμία κάλυψης των εγχώριων αναγκών διατροφής απ' την εγχώρια παραγωγή. Είναι χαρακτηριστικό πως τα τελευταία 30 χρόνια, ο βαθμός κάλυψης των εγχώριων αναγκών απ' την αγροτική παραγωγή μειώθηκε εντυπωσιακά. Ετσι, ο βαθμός κάλυψης για το κρέας μειώθηκε απ' το 84% στο 53%, στα δημητριακά από 120% στο 87% κ.ο.κ. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός πως η χώρα μας έχει μεγάλες δυνατότητες κάλυψης των εγχώριων αναγκών σε τρόφιμα υψηλής ποιότητας και κυρίως έχει πολύ μεγάλες δυνατότητες αύξησης της παραγωγής τροφίμων. Δεν είναι φτωχή χώρα.
Είναι κοινωνικό το πρόβλημα

Οσο το ψάχνει κανείς, καταλαβαίνει πως το διατροφικό πρόβλημα δεν είναι απλά ένα ζήτημα λαθεμένων επιλογών που κάνουμε στην καθημερινότητά μας. Είναι πολύ βαθύτερο. Και αξίζει να σκεφτούμε τι κρύβεται πίσω απ' αυτό.

Στην πραγματικότητα, πίσω απ' όλα τα διατροφικά προβλήματα κρύβεται ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος, κρύβεται πως οι μεγάλες επιχειρήσεις που κυριαρχούν στην οικονομία έχουν ως στόχο των επιχειρήσεων να βγάζουν κέρδη. Οι επιχειρήσεις τροφίμων δεν παράγουν για να φάει ο κόσμος σύγχρονα υψηλής ποιότητας τρόφιμα. Παράγουν για να βγάλουν κέρδη και αποφασίζουν τι και αν θα παράξουν με βάση τα πόσα κέρδη θα βγάλουν. Ετσι παράγουν και διακινούν τρόφιμα χαμηλού κόστους και ποιότητας, που τους δίνουν μεγάλα κέρδη. Τα δεκάδες διατροφικά σκάνδαλα (π.χ. τρελές αγελάδες, γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα) που ακούμε συνεχώς, γίνονται γιατί οι μεγάλες επιχειρήσεις, για να αυξήσουν τα κέρδη τους, μειώνουν την ποιότητα και την ασφάλεια των τροφίμων. Σήμερα οι επιχειρήσεις και τα κέρδη τους είναι αυτές που κατευθύνουν την παραγωγή τροφίμων στις εξαγωγές, που μοιραία θα μειώσει κι άλλο την εγχώρια κατανάλωση των τροφίμων που παράγονται στη χώρα. Ετσι, σε μια χώρα που εκατομμύρια υποσιτίζονται, οι επιχειρήσεις και οι κυβερνήσεις τους σχεδιάζουν αύξηση των εξαγωγών τροφίμων για να αυξηθούν τα κέρδη τους.

Το κυνήγι του κέρδους είναι ο λόγος για τον οποίο τα τελευταία 30 χρόνια η εγχώρια παραγωγή τροφίμων μείωσε το βαθμό αυτάρκειας. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι υποσιτίζονται, ενώ εκατομμύρια τρέφονται με χαμηλής ποιότητας τρόφιμα, γιατί έτσι οι μεγάλες επιχειρήσεις που κάνουν κουμάντο βγάζουν περισσότερα κέρδη. Την ίδια στιγμή, η ΕΕ ρυθμίζει την παραγωγή τροφίμων σε όλες τις χώρες - μέλη της και στο πλαίσιο της Κοινής Αγροτικής Παραγωγής, ρυθμίζεται ο όγκος των παραγόμενων τροφίμων σε κάθε κατηγορία. Το κυνήγι του κέρδους των μεγάλων επιχειρήσεων είναι αυτό που ρίχνει χαμηλά τους μισθούς των εργαζομένων, τους καταδικάζει στη φτώχεια, στην ανέχεια, στην πείνα. Οι επιχειρήσεις και το κέρδος κανονίζουν το σκοπό αξιοποίησης της γης, αν και με τι θα καλλιεργηθεί, αν θα χτιστεί, αν θα γίνει τουριστική ή βιομηχανική εγκατάσταση.

Από όποια πλευρά κι αν το κοιτάξει κανείς, θα δει πως η κάλυψη των σύγχρονων διατροφικών αναγκών δεν είναι τελικά θέμα καλών επιλογών. Είναι θέμα αντιπαράθεσης, ρήξης και τελικά ανατροπής με το οικονομικό σύστημα και τη λογική του κέρδους που το καθορίζει.

Η συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών διατροφικών αναγκών σημαίνει άφθονα, ποιοτικά, φθηνά τρόφιμα για όλους, που να καλύπτουν πλήρως τις βιολογικές και κοινωνικές ανάγκες του κάθε ανθρώπου, λαμβάνοντας υπόψη όλη τη σύγχρονη επιστημονική γνώση, ώστε να διασφαλίζεται η ευημερία των ανθρώπων, η καλύτερη δυνατή υγεία, η ανάπτυξη των παιδιών για να πιάσουν το βιολογικό δυναμικό τους, εξασφαλίζοντας συγχρόνως μέγιστη αυτάρκεια, ελαχιστοποίηση της επίδρασης στο περιβάλλον, προστασία των εργαζομένων στον αγροτικό τομέα, μόνιμη σταθερή δουλειά για όλους, σύνδεση με την επιστημονική έρευνα. Αυτές οι σύγχρονες διατροφικές ανάγκες μπορούν να καλυφθούν απ' τους εργαζόμενους στη χώρα μας, όταν πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους και αναπτύξουν μια παραγωγή με κριτήριο τις ανάγκες τους. Εχει πεδιάδες, βοσκοτόπια και εκτάσεις που μπορούν να αξιοποιηθούν, μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης θερμοκηπίων και άλλων εγκαταστάσεων, υψηλό επίπεδο μηχανοποίησης της γεωργίας και πάνω απ' όλα εργαζόμενους ανθρώπους που ξέρουν και μπορούν να βάλουν σε κίνηση όλα αυτά για να καλυφθούν οι ανάγκες μας, όταν η παραγωγή σταματήσει να γίνεται για το κέρδος των επιχειρήσεων και στραφεί στις ανάγκες των ανθρώπων.


Γ. Λ.

ΣΤΕΚΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
Δυο επίκαιρα μονόπρακτα του Μπρεχτ από νέους ηθοποιούς

Αύριο Παρασκευή, στις 6.30 μ.μ., στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ (Τροίας 36, Βικτώρια) «ανεβαίνει» μια θεατρική παράσταση φτιαγμένη από νέους ηθοποιούς. Πρόκειται για μια σύνθεση των δύο μονόπρακτων του σπουδαίου κομμουνιστή δημιουργού Μπέρτολτ Μπρεχτ «Πόσο κοστίζει το σίδερο» και «Ντάνσεν». Τα δύο έργα αναφέρονται στο Σύμφωνο του Μονάχου, με το οποίο παραδόθηκε στη χιτλερική Γερμανία η Τσεχοσλοβακία, γεγονός που έφερε ακόμη πιο κοντά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και στην πασιφιστική στάση χωρών όπως η Δανία και η Σουηδία, που ουσιαστικά ενθάρρυνε τη ναζιστική απειλή. Ο Μπρεχτ χρησιμοποιεί την εξής αλληγορία: Παρουσιάζει τους πρωταγωνιστές της περιόδου (Αγγλία, Γαλλία, Τσεχοσλοβακία κ.ά. χώρες που ενεπλάκησαν πιο ενεργά στον πόλεμο) σαν καταστηματάρχες και εμπόρους όπου ο καθένας νοιάζεται αποκλειστικά για το κέρδος του. Ο «Πελάτης» (Χίτλερ) προσεγγίζει τα επίδοξα θύματά του πρώτα με υποτιθέμενες αποδείξεις συγγένειας και παράλληλα εξασφαλίζοντας τη συνεργασιμότητά τους με «σύμφωνα φιλίας». Ο καθένας από τους εμπόρους (γειτονικές χώρες) υποκύπτουν στους εκβιασμούς του «Πελάτη»... Ξεχωριστά αναδεικνύεται ο ρόλος της Αγγλίας και της Γαλλίας που, με τη λογική της «μη επέμβασης», συνέβαλαν ώστε να στρέψουν το μέτωπο του πολέμου ανατολικά, προς τη Σοβιετική Ενωση.

Η ανάπτυξη της υπόθεσης του έργου επιβεβαιώνει ότι ο φασισμός είναι μια εκδοχή του καπιταλισμού, που ισχυροποιείται όταν το αστικό σύστημα τον έχει ανάγκη. Αποτελεί αποδεδειγμένα το «μακρύ χέρι του συστήματος», που δείχνει τα δόντια του όταν αδυνατεί να διαχειριστεί με άλλους τρόπους την πολιτική και οικονομική κρίση του. Γι' αυτό και η αντίδραση των αστικών πολιτικών δυνάμεων που τάσσονται δήθεν απέναντί του είναι πάντα υποκριτική. Εχουν ανάγκη το φασισμό, για να χτυπήσουν το φόβο και τρόμο τους: την κόκκινη σημαία. Αυτή που και ο «Ξένος» στα δύο μονόπρακτα του Μπρεχτ νιώθει ασφυξία και μόνο στην υποψία της όψης της. Αυτή και σήμερα είναι η μόνη που μπορεί να συντρίψει το σύστημα που γεννά το φασισμό και τον πόλεμο.

Η δουλειά για αυτή την παραγωγή βασίστηκε στην επικαιρότητα, στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις που βλέπουμε να εντείνονται το τελευταίο διάστημα, στο πλαίσιο των ανταγωνισμών του κεφαλαίου για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης που το ίδιο δημιούργησε. Οι εξελίξεις διεθνώς αλλά και στη χώρα μας έδωσαν την ώθηση για ενασχόληση με τα συγκεκριμένα μονόπρακτα. Η προσπάθεια για ερμηνεία των ιστορικών στοιχείων με σκοπό να βγάλουμε συμπεράσματα στο σήμερα, σε συνδυασμό με τις συμμαχίες και τους ανταγωνισμούς που διαμορφώνονται αυτή τη στιγμή για μια σειρά επενδυτικά πεδία στην περιοχή της Μεσογείου και τριγύρω - αλλά όχι μόνο - καθιστούν επίκαιρη τη θεατρική αυτή σύνθεση. Η μελέτη της περιόδου πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συμβάλλει στη βαθύτερη κατανόηση των εξελίξεων σήμερα και στη συζήτηση γύρω από το ενδεχόμενο ξεσπάσματος γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, όχι στη βάση της καλλιέργειας φόβου, αλλά με αγωνιστική διάθεση, για να δυναμώσουμε αποφασιστικά την πάλη ενάντια στην αιτία που γεννά τον πόλεμο, την κρίση, στο εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Καούκη Γεωργία.

Παίζουν: Αλυσανδράτου Δανάη, Βεχλίδης Νίκος, Γουγής Αντώνης, Καπετάνου Ελίνα, Κοντορίζος Σπύρος, Λιόλιος Δημήτρης, Μυστακέλης Κυριάκος.

  • Με την παραπάνω παράσταση ολοκληρώνονται οι εκδηλώσεις στο Στέκι της ΚΝΕ για το Φλεβάρη, καθώς η συναυλία με θεατρικά τραγούδια του Μπρεχτ που ήταν προγραμματισμένη για την Τρίτη 28/2, αναβάλλεται για τεχνικούς λόγους και θα μετατεθεί σε νέα ημερομηνία που θα ανακοινωθεί σύντομα.
Μαθητική γιορτή στα Γιάννενα

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου στα Γιάννενα το School Art Festival. Οι μαθητές από σχολεία της πόλης διοργάνωσαν τη δική τους γιορτή, όπου εκφράστηκαν μέσα από τη μουσική, το χορό, την ποίηση και τη ζωγραφική.

Ολο το προηγούμενο διάστημα, οι μαθητές συζήτησαν μέσα στα σχολεία τους, σε κάθε τάξη και πήραν αποφάσεις για την πρωτοβουλία να διοργανώσουν το School Art Festival.

Μαθήτρια εκ μέρους της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών Ιωαννίνων απηύθυνε χαιρετισμό και αναφέρθηκε στην προσπάθειά τους όλο το προηγούμενο διάστημα να οργανώσουν τη δική τους γιορτή, με συζήτηση και αποφάσεις μέσα από τα μαθητικά τους όργανα, προκειμένου να είναι μια γιορτή από τους μαθητές για τους ίδιους τους μαθητές. Αναφέρθηκε όμως και στα εμπόδια του συνάντησαν από την πλευρά των υπευθύνων Παιδείας και διευθυντών, οι οποίοι δεν παραχώρησαν χώρο για την εκδήλωση, με την αιτιολογία ότι δεν είναι θεσμοθετημένο όργανο η Συντονιστική Επιτροπή των μαθητών. Η μαθήτρια στο χαιρετισμό της ανέφερε ότι τη νομιμοποίησή τους την έχουν κατακτήσει μέσα από τους αγώνες όλου του προηγούμενου διαστήματος, από τους αγώνες των μαθητών που δεν δέχονται το σχολείο που τους ετοιμάζουν και που είναι οι ίδιοι μαθητές που έδειξαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στα προσφυγόπουλα, συλλέγοντας σχολικά είδη και τα οποία τους παραδώσανε. Από την άλλη, ευχαρίστησε εκ μέρους των μαθητών τους γονείς, εργαζόμενους, ανέργους και συνταξιούχους, που με χαρά τούς παραχώρησαν την αίθουσα εκδηλώσεων του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων, βοηθώντας τους στην πρωτοβουλία τους αυτή. Κλείνοντας τόνισε την ανάγκη για οργάνωση σε κάθε σχολείο, για να παλέψουν όλοι οι μαθητές σαν μια γροθιά για το μέλλον και τη ζωή που τους αξίζει.

Στο χώρο υπήρχε έκθεση φωτογραφίας με θέμα τη μετανάστευση και την προσφυγιά, καθώς και φωτογραφίες που έβγαλαν οι μαθητές από την παράδοση σχολικών ειδών στα προσφυγόπουλα την προηγούμενη βδομάδα. Επίσης, οι μαθητές έστησαν τα καβαλέτα τους και ζωγράφισαν. Στη σκηνή ανέβηκαν μαθητές που απήγγειλαν ποιήματα και στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν μουσικά μαθητικά σχήματα για να εκφραστούν μέσα από το τραγούδι. Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με χορό dubstep από μαθητή και έκλεισε με μουσικό πάρτι.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΣΤΕΡΕΑΣ - ΕΥΒΟΙΑΣ ΤΗΣ ΚΝΕ
Ιστορικό Διήμερο στα χνάρια του ΔΣΕ

Το Σαββατοκύριακο 18 και 19 Μάρτη, στη Βόρεια Εύβοια

Η Οργάνωση Περιοχής Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας της ΚΝΕ σε συνέχεια των επιτυχημένων προηγούμενων Διημέρων της «στα χνάρια του ΔΣΕ» (στο Καρπενήσι και στον Παρνασσό), πραγματοποιεί το 3ο Ιστορικό Διήμερο στις 18 - 19 Μάρτη, αυτή τη φορά στη Βόρεια Εύβοια.

Στην Εύβοια έδρασε το ανεξάρτητο τάγμα Εύβοιας του ΔΣΕ, που είχε τη δική του συμβολή στην τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού. Ταγματάρχης ήταν ο Θύμιος Καψής (Ανάποδος). Πολιτικός Επίτροπος ήταν ο Γιώργος Βλαχούτσικος (Ευβοιώτης).

Ξεκίνησε με 59 μαχητές, που, με εντολή του Αρχηγείου Φθιωτιδο-Φωκίδας της ΙΙ Μεραρχίας του ΔΣΕ, πέρασαν το Νοέμβρη του 1947 από την Πελασγία Φθιώτιδας στο Μαραθιά Εύβοιας. Παρά τις δυσκολίες η μικρή ομάδα αυτών των μαχητών ανέλαβε δράση από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής της στο νησί. Σημαντικό κομμάτι του ευβοιώτικου λαού στήριξε έμπρακτα τον ΔΣΕ. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά καθώς αυτό το κομμάτι είχε μακροχρόνιους δεσμούς αίματος με το ΚΚΕ και τους αγώνες του λαού μας. Πολλοί εντάχθηκαν στις γραμμές του ΔΣΕ ως μαχητές, ενώ οι κάτοικοι των χωριών ενίσχυαν τους μαχητές με την παράδοση απαραίτητων ειδών, όπως τρόφιμα, ρούχα, ακόμα και ζώα.

Η ηρωική τους στάση, το ηθικό των μαχητών του ΔΣΕ πηγάζουν από την πίστη στο ότι ο τροχός της κοινωνίας θα πάει προς τα μπρος, πως ο καπιταλισμός, το σύστημα δηλαδή που γεννά για τους πολλούς τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τους πολέμους ενώ δίνει τα πλούτη και τη χλιδή στους λίγους, θα δώσει τη θέση του σε μια άλλη κοινωνία που θα την επιβάλει ο ίδιος ο λαός. Μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς πολέμους, χωρίς φτώχεια, όπου ο άνθρωπος θα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες για να καλύπτει τις ανάγκες του.

«Από το Διήμερο επιδιώκουμε, λοιπόν, η αλύγιστη στάση στον αγώνα κατά της κοινωνικής αδικίας, για την απελευθέρωση από τα δεσμά του εκμεταλλευτικού συστήματος, να αποτελέσει έμπνευση και δίδαγμα για την πάλη μας στο σήμερα και στο αύριο», σημειώνει σχετικά η ΟΠ Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας της ΚΝΕ.

Το πρόγραμμα του 3ου Ιστορικού Διημέρου
  • Σάββατο 18 Μάρτη:

9.30 π.μ.: Επίσκεψη στο παλιό εργοστάσιο του Σκαλιστήρη, όπου θα γίνει συζήτηση για τον μεγάλο απεργιακό αγώνα των εργατών το 1977. Στον ίδιο χώρο, θα παρουσιαστεί δρώμενο αφιερωμένο στο 8ωρο.

12 το μεσημέρι: Πορεία στο κέντρο της Ιστιαίας που θα καταλήξει στο παλιό αστυνομικό τμήμα όπου εκδηλώθηκε η πρώτη επίθεση του ΔΣΕ στην Εύβοια.

5.30 μ.μ.: Επίσκεψη στο μνημείο του Βλαχούτσικου.

6 μ.μ.: Παιχνίδι «Κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού» για μαθητές στη Λίμνη Ευβοίας.

8.30 μ.μ.: Συνεστίαση στον Αγιόκαμπο με κεντρική πολιτική ομιλία από τον Μάκη Μακρή, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας του ΚΚΕ. Επίσης, θα παρουσιαστεί συλλογή ανέκδοτων τραγουδιών της περιοχής από την περίοδο της ένοπλης ταξικής πάλης 1940 - 1949, που επιμελήθηκε η Επιτροπή Περιοχής Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας του ΚΚΕ.

  • Κυριακή 19 Μάρτη:

10.30 π.μ.: Πεζοπορία στο Δερβένι, στο σημείο που σκοτώθηκε ο Ανάποδος.

12 το μεσημέρι: Εκδήλωση τιμής στο μνημείο του Ανάποδου, όπου θα μιλήσει ο Δημήτρης Λιάσκος, μέλος του Συμβουλίου Περιοχής Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας της ΚΝΕ.

Το Διήμερο θα κλείσει με γλέντι το μεσημέρι της Κυριακής στο χωριό Προκόπι.

Για δηλώσεις συμμετοχής στο Διήμερο, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν στο τηλέφωνο 6976.835.185. Εχει προβλεφθεί διανυκτέρευση το βράδυ του Σαββάτου σε ξενοδοχείο της περιοχής. Αναχωρήσεις για το Διήμερο έχουν οριστεί για το Σάββατο 18 Μάρτη, στις 8 π.μ. από τη Χαλκίδα και στις 7 π.μ. από τη Λαμία.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ