Δεν είναι λίγες οι φορές που, στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ο ηγέτης του ψευδοκράτους, Μ. Ακιντζί, έχει επισημάνει πόσο περισσότερο «συμφέρουσα» και προσοδοφόρα λύση θα είναι η μεταφορά του φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας. Φαίνεται ότι την ίδια άποψη συμμερίζονται κι άλλοι, εντοπίζοντας χρήσιμες - κατά τη δική τους γνώμη - συνέπειες, από επιχειρηματική αλλά και γεωπολιτική πλευρά.

Στις 21 Νοέμβρη 2016 έγινε στη Λευκωσία συνέδριο με τίτλο «Το μέλλον του αερίου της Ανατολικής Μεσογείου», με πρωτοβουλία του PRIO (Peace Research Institute of Oslo - «Ερευνητικό Ινστιτούτο του Οσλο για την Ειρήνη»), που αυτοπροσδιορίζεται ως «ανεξάρτητο ερευνητικό ίδρυμα», με αντικείμενο «την προώθηση της ειρήνης» μέσω «επίλυσης συγκρούσεων». Συνδιοργανωτής ήταν η γνωστή αμερικανική «δεξαμενή σκέψης» «Atlantic Council» («Ατλαντικό Συμβούλιο»). Στη συζήτηση για τις προοπτικές εξαγωγών ξεχώρισε η ενότητα, με τίτλο «το τρίγωνο Ισραήλ - Κύπρου - Τουρκίας».

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σάιπρους Μέιλ» («Cyprus Mail»), ο συνεργάτης του «Atlantic Council» Τσαρλς Ελινας σημείωσε στο συνέδριο ότι η εξαγωγή του ισραηλινού αερίου μέσω Τουρκίας «θα έθετε την Κύπρο σε ισχυρή θέση καθώς ένας αγωγός αερίου θα έπρεπε να περάσει από την ΑΟΖ της. Θα επιδρούσε επίσης στην ανάπτυξη του (κυπριακού) κοιτάσματος "Αφροδίτη" που θα μπορούσε να ενταχθεί στο πρόγραμμα, αλλά αυτό θα απαιτούσε μια λύση του Κυπριακού». Ο ίδιος πρόσθεσε - σύμφωνα με πάντα με την «Cyprus Mail» - ότι οι ενεργειακοί κολοσσοί «Noble» (αμερικανο-νορβηγική «Νομπλ») και «Delek» (ισραηλινή «Ντέλεκ») παρακολουθούν αυτό το σχέδιο (της πιθανής ανάπτυξης ενός αγωγού μέσω Τουρκίας) από το 2014 και ότι αν αυτό προχωρήσει η Τουρκία ίσως γίνει το «κλειδί» για την εξαγωγή του αερίου της Ανατολικής Μεσογείου.

Για αντίστοιχες «προοπτικές» έχουν τοποθετηθεί το τελευταίο διάστημα και διάφοροι Αμερικανοί «γνώστες» της Ευρασίας, όπως ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για θέματα Ευρασίας των ΗΠΑ επί προεδρίας Τζορτζ Μπους και πρέσβης των ΗΠΑ στο Αζερμπαϊτζάν το 2010 - 2011, Μάθιου Μπράιζα, που όταν απομακρύνθηκε από το διπλωματικό Σώμα των ΗΠΑ εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη και έγινε στέλεχος, μεταξύ άλλων, της πετρελαϊκής εταιρείας «Turcas». Μιλώντας μόλις τον περασμένο Οκτώβρη στην εφημερίδα «Σαμπάχ», ο Μπράιζα τόνιζε ότι αν επιτευχθεί συμφωνία στο Κυπριακό, «η Τουρκία θα παρείχε την οικονομικά πιο ελκυστική εξαγωγική οδό για το κυπριακό φυσικό αέριο», υποστηρίζοντας: «Ενας ισραηλινο-κυπρο-τουρκικός αγωγός, που θα προσεγγίζει την κυπριακή ξηρά, θα παρείχε επίσης έναν ισχυρό μηχανισμό για την οικοδόμηση ενός νέου τριγώνου στρατηγικής συνεργασίας μεταξύ Τουρκίας, Κύπρου και Ισραήλ».

Το μέλλον των «τριγώνων» ενεργειακής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο θα αλληλεπιδράσει με ζητήματα ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο το ενδιαφέρον των ΗΠΑ, που καθόλου τυχαία τον τελευταίο καιρό «νοιάζονται» εξίσου έντονα για να επιτευχθεί συμφωνία στο Κυπριακό.

Την ίδια στιγμή, Τούρκοι αστοί αρθρογράφοι περιγράφουν επίμονα τα προτερήματα ενός αγωγού αερίου που θα μετέφερε το αέριο όλης της Ανατολικής Μεσογείου προς τη Δύση μέσω της Τουρκίας. Ετσι, ο αγωγός αυτός αντιπαραβάλλεται με τον υπό μελέτη αγωγό Ισραήλ - Κύπρου - Ελλάδας και οι υπερασπιστές του σημειώνουν ότι η κατεχόμενη Κερύνεια απέχει μόλις 100 χιλιόμετρα από το βιομηχανικό λιμάνι Μερσίνη στη νότια Τουρκία, που με τη σειρά του απέχει μόλις 120 χλμ. από τον κόμβο στο Τσεϊχάν, όπου ήδη υπάρχουν υπερσύγχρονες υποδομές διανομής αερίου και πετρελαίου από τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Οι ίδιοι σχολιάζουν ότι ο αγωγός Ισραήλ - Ελλάδας - Κύπρου προϋποθέτει την κοστοβόρα κατασκευή ενός νέου δικτύου συνολικού μήκους 1.100 χλμ. που μάλιστα σε ορισμένα σημεία θα έπρεπε να βυθιστεί στα 3 χιλιόμετρα. Από την άλλη μεριά, το πέρασμα από την Τουρκία απαιτεί νέο δίκτυο μόλις 485 χλμ.

Σχετικό άρθρο της «Χουριέτ», με τον τίτλο «το ισραηλινό αέριο μπορεί να ρεύσει στην Τουρκία μέσω της τουρκικής Κύπρου» επισήμαινε ότι οι «νότιες ακτές της τουρκικής Κύπρου είναι μόνο 200 χλμ. από τα ενεργειακά οικόπεδα του Ισραήλ» και ότι η πιθανότητα ανάπτυξης ενός αγωγού μεταξύ Ισραήλ - Τουρκίας - Κύπρου «θα ενίσχυε την οικονομική και πολιτική αξία των εξαγωγών αερίου, αφού αυτές θα εξαρτιόνταν από τις καλές σχέσεις μεταξύ των πολιτικών αρχών και στις δύο πλευρές της Κύπρου».

Ακόμα, για την ευρύτερη σημασία που αποκτούν οι ενεργειακοί διάδρομοι της περιοχής, υπογράμμιζε: «Οι ΗΠΑ ασκούν πίεση για μια συμφωνία στο Κυπριακό υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, όπως και για μια συμφωνία μεταξύ Τουρκίας - Ισραήλ - των δύο βασικών τους συμμάχων στην Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή. Η διαφοροποίηση των ενεργειακών πηγών για την Τουρκία και την ΕΕ σημαίνει λιγότερο αέριο από τη Ρωσία. Κάθε κυβικό μέτρο αερίου που θα αγοράζεται από ισραηλινά και κυπριακά οικόπεδα (και αιγυπτιακά, επίσης) θα αφαιρούνταν από τις ρωσικές εξαγωγές».

Από τα παραπάνω, επιβεβαιώνεται λοιπόν πόσο οξύνονται οι ανταγωνισμοί των μονοπωλίων στη γειτονιά μας και πόσο το Κυπριακό είναι βαθιά μπλεγμένο με λυσσαλέες κόντρες εκμεταλλευτών.