Ηδη από τη Δευτέρα ανακοινώθηκε η λεγόμενη προσυμφωνία ανάμεσα στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα των Ποδέμος και τη ρεφορμιστική Ενωμένη Αριστερά (όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας), για κοινή κάθοδο σε εκλογικό συνασπισμό για τις νέες κάλπες που στήνονται στην Ισπανία στις 26 Ιούνη, αφού απέτυχαν τα ενδοαστικά παζάρια εδώ και 5 μήνες για σχηματισμό κυβέρνησης. Η συμφωνία αυτή αναμένεται να εγκριθεί και στο διήμερο εσωτερικό δημοψήφισμα στους δύο σχηματισμούς που θα ανακοινωθεί σήμερα, ενώ ήδη οι δύο ηγέτες των Ποδέμος, Πάμπλο Ιγκλέσιας, και της ΕΑ, Αλμπέρτο Γκαρθόν, εμφανίστηκαν να γιορτάζουν ως «ιστορικό βήμα» τη σύμπραξη αυτή. Επί της ουσίας, αυτό που μπαίνει στην ψηφοφορία (τουλάχιστον με βάση όσα υπάρχουν στις επίσημες ιστοσελίδες των σχηματισμών) δεν είναι ένα πολιτικό κείμενο, αλλά ένα τεχνικό κείμενο για το πώς θα μοιραστούν οι έδρες: 6 προς 1 (με βάση τα προηγούμενα αποτελέσματα στις 20/12/15, το Ποδέμος είχε 12,68% και 6,34% άλλες συνεργαζόμενες δυνάμεις και η ΕΑ 3,67%), επίσης ότι θα υπάρχει κοινό ψηφοδέλτιο με τα σύμβολα των δύο σχηματισμών και κοινό όνομα που μένει να αποφασιστεί, ότι δεσμεύονται για όσα θα υπάρχουν στο μίνιμουμ πρόγραμμα που θα καταληχθεί και σε ζητήματα που δεν συμφωνούν θα υπάρχει αυτονομία του κάθε σχηματισμού. Ακόμη, ότι θα αναπτυχθούν δυο διαφορετικές προεκλογικές εκστρατείες και κάποιες κοινές κεντρικές εκδηλώσεις, ότι θα γίνει μια λιτή οικονομικά εκστρατεία από τον καθένα και για το ότι θα καταλήξουν στα κοινά ψηφοδέλτια εφόσον κλείσει η συμφωνία (σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο Γκαρθόν εμφανίζεται να είναι στην 5η θέση του ψηφοδελτίου στη Μαδρίτη).

Σε ό,τι αφορά το πρόγραμμα της συμμαχίας - που είναι και το κρίσιμο - εκεί το μόνο που δίνεται στη δημοσιότητα είναι, από την πλευρά των Ποδέμος, το πρόγραμμα «Αλλάζουμε την Ισπανία: 50 βήματα για να κυβερνήσουμε μαζί», που εμφανίζεται ως το «εργαλείο» για να ηττηθεί η δεξιά, το Λαϊκό Κόμμα του Μαριάνο Ραχόι (28,71% στις εκλογές του Δεκέμβρη), και υποτίθεται να αλλάξει πορεία η χώρα, όντας στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και με τους καπιταλιστές να έχουν τον έλεγχο της οικονομίας. Βεβαίως, το ότι ο δεξιός Ραχόι έσπευσε να μιλήσει, για λόγους τακτικής, για «εξτρεμιστική και ριζοσπαστική συμμαχία της Αριστεράς», ή άλλα στελέχη του για «επιστροφή του κομμουνισμού» και να την συνδέουν με τον Αλέξη Τσίπρα, που απέτυχε γιατί, άκουσον - άκουσον, «υιοθέτησε σειρά μαρξιστικών και λενινιστικών μέτρων», σε καμία περίπτωση δεν στοιχειοθετεί τη δήθεν προοδευτικότητα της συμμαχίας.

Το πρόγραμμα των Ποδέμος, που δεν αποκλείεται στο μεγαλύτερο μέρος του να υιοθετηθεί από τους οπορτουνιστές της ΕΑ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επιχείρηση παραπλάνησης του λαού, για δήθεν φιλολαϊκά μέτρα που θεωρητικά εξαγγέλλονται (εξάλειψη της ελαστικής απασχόλησης, βελτίωση των μισθών, επιδόματα, ενίσχυση κοινωνικής πρόνοιας, υποδομών), αλλά δεν μπορούν να υλοποιηθούν όσο κουμάντο στην οικονομία κάνει το κεφάλαιο. Επίσης, οι προτάσεις περί «εκδημοκρατισμού της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας», περί αλλαγής του «μοντέλου διακυβέρνησης στην ΕΕ», περί «δημιουργίας μιας δημόσιας τράπεζας», περί «διαπραγμάτευσης του συμφώνου σταθερότητας» ή περί «διεθνούς διάσκεψης για τη μείωση του κρατικού χρέους», έχουν τόση αξία όσο και τα προγράμματα όλων αυτών που θα έφερναν «νέο άνεμο στην ΕΕ» (Ρέντσι στην Ιταλία, Ολάντ στη Γαλλία και ο Τσίπρας στη χώρα μας) και δεν ήταν τίποτε άλλο παρά επιλογή διαχείρισης του καπιταλισμού ώστε να ξελασπώσει το κεφάλαιο από την κρίση. Και βέβαια, για «φύλλο συκής» στο πρόγραμμα χρησιμοποιούνται και διάφορα «πιασάρικα» (αλλά επί της ουσίας ανώδυνα για την άρχουσα τάξη, όπως τα περί ...δικαιωμάτων των μεταναστών και αιτούντων άσυλο ή της ανάγκης αναγνώρισης του Παλαιστινιακού κράτους).

Ταυτόχρονα, ειδικά ο Πάμπλο Ιγκλέσιας τείνει χείρα συνεργασίας στο Σοσιαλιστικό Κόμμα (φυσικά αυτό θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα της κάλπης) για συμμετοχή στην κυβέρνηση ή συνεργασία στη Γερουσία, υποτίθεται για τη «νέα σελίδα» στην Ισπανία, δηλαδή τη νέα επιχείρηση εγκλωβισμού των λαϊκών στρωμάτων στις αυταπάτες του «ανθρώπινου καπιταλισμού».