ΚΡΕΩΝ: Παραμιλάς; Θα στείλω εγώ τη χώρα στο χαμό της;

ΑΝΤΙΓΟΝΗ: Μονάχη της θα πάει. Γιατί μπροστά σου σκύβει. Κι ο σκυμμένος δεν βλέπει αυτόν που του ορμά. Βλέπει μονάχα χώμα - το χώμα που θα τον δεχτεί.

ΚΡΕΩΝ: Προσβάλλεις τώρα, αδιάντροπη, και το ιερό χώμα της πατρίδας!

ΑΝΤΙΓΟΝΗ: Πόνος και κούραση, αυτό είναι η γη μας. Το χώμα και το σπίτι μας μονάχα δεν είναι η πατρίδα. Η γη που βρέξαμε με ιδρώτα, το σπίτι μας, που αφήσαμε να καίγεται, ο τόπος όπου σκύψαμε με υποταγή δεν είναι αυτά μονάχα που ονομάζει ο άνθρωπος πατρίδα.

ΚΡΕΩΝ: Τη ζωή σου εξουσιάζω, δε σε νοιάζει;

ΑΝΤΙΓΟΝΗ: Θα με σκοτώσεις. Τι πιο πολύ μπορείς;

ΚΡΕΩΝ: Γιατί είσαι τόσο πεισματάρα;

ΑΝΤΙΓΟΝΗ: Για παράδειγμα στους άλλους».

Αυτό το απόσπασμα από την «Αντιγόνη» του Μπ. Μπρεχτ που ανέβασαν το 2014, επέλεξαν οι μαθητές να δώσουν στον επίλογο της έκδοσης, τονίζοντας ότι «Κρέοντες θα συνεχίσουν να υπάρχουν, πάντα όμως θα έχουν απέναντί τους ανώνυμες Αντιγόνες όλων των καιρών, που όρθιες και ασυμβίβαστες θα αντιστέκονται και θα νικούν». Γιατί, όπως λένε οι μαθητές, μέσα από όλη αυτήν τη δουλειά και τις συνεντεύξεις που πήραν «καταλάβαμε πώς ένα κοριτσόπουλο έπαιρνε το δρόμο για το βουνό, πώς ένας έφηβος μπορούσε να προστατεύει με το όπλο του τις υποδομές του ελληνικού λαού και τι ήταν εκείνο που έκανε την ανθρώπινη ψυχή να αντέχει βασανιστήρια, διώξεις και εξορίες, χωρίς να λυγίζει».