Συμφωνία με τους δανειστές εντός του Μάη, προεξοφλεί ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης σε συνέντευξή του στο ρ/σ «Στο Κόκκινο». «Σήμερα επιδιώκουμε μια συμφωνία - λύση. Δεν αρκεί όμως "οποιαδήποτε λύση". Πρέπει η λύση να είναι βιώσιμη. Κλείνοντας η ενδιάμεση συμφωνία, θα ανοίξει η μακρόπνοη συζήτηση για το χρέος, τα πρωτογενή πλεονάσματα, τις επενδύσεις & την ανάπτυξη», ανέφερε, προσθέτοντας πως, αν η κυβέρνηση βρεθεί σε αδιέξοδο, υπάρχει η λύση προσφυγής στο λαό.

Σκιαγραφώντας το αντιλαϊκό περιεχόμενο των παζαριών, ξεκαθάρισε ότι η επιδιωκόμενη συμφωνία «οικοδομείται σε έναν ενδιάμεσο χώρο που ήδη έχει οριοθετηθεί στη βάση της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου (σ.σ.: επέκτασης δανειακής σύμβασης και μνημονίων). Τώρα πάμε σε μια minimum συμφωνία, ας την πούμε έτσι, με ενέργειες που μπορούν να πραγματοποιηθούν άμεσα. Αγωνιζόμαστε για συμφωνία που θα δώσει άμεση λύση στο ταμειακό έλλειμμα της χώρας, το οποίο δε δημιουργήσαμε, αλλά παραλάβαμε».

Στο μεταξύ, όσο πλησιάζει η ώρα να «σερβιριστούν» στο λαό οι νέες αντιλαϊκές δεσμεύσεις της κυβέρνησης τόσο και επιχειρείται αυτές να καλυφθούν πίσω απ' τον κουρνιαχτό που σηκώνουν δυνάμεις απ' το εσωτερικό κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Π. Λαφαζάνης, έπειτα από ένα διάστημα εύγλωττης σιωπής, με άρθρο του στο περιοδικό «Crash» προτρέπει το λαό σε αναμονή ως την τελευταία στιγμή ενός ίσως «έντιμου συμβιβασμού», υπονοώντας ότι η κυβέρνηση πασχίζει αυτός να είναι φιλολαϊκός.

Αφού καταγγέλλει ότι «τα πιο σκληρά κι αδίστακτα κατεστημένα κέντρα σε Βερολίνο, Βρυξέλλες και ΔΝΤ» ζητάνε «γη και ύδωρ», υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν πρόκειται να υπογράψει ποτέ νέα μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων», πως «η Ελλάδα διαθέτει πολλούς εναλλακτικούς δρόμους και μπορεί να έχει προοπτική χωρίς τη χρηματοδότηση από ΕΕ και ΔΝΤ» και πως «είναι εκτός τόπου και χρόνου να σκέφτονται κάποιοι ότι οι οικονομικές επιπτώσεις ενός ελληνικού χρεοστασίου, ή ακόμα περισσότερο ενός Grexit, θα είναι πολιτικά και οικονομικά αμελητέες για το μέλλον της ΕΕ».

Αλλά αν είναι έτσι, τότε γιατί παζαρεύουν; Μήπως επειδή χωρίς χρηματοδότηση η ανάκαμψη του κεφαλαίου δεν μπορεί να επιτευχθεί;

Και συνέχισε: «Η Ελλάδα θα μπορέσει να αντέξει και σιγά - σιγά να ανορθωθεί, από μία ρήξη με την ΕΕ που θα επιβάλουν οι κυρίαρχοι κύκλοι της. Η ΕΕ, όμως, είναι πιθανόν, όσο κι αν αυτό μοιάζει παράδοξο, να υποστεί βαρύτατο ή και θανάσιμο τραύμα σε μια τέτοια περίπτωση», γράφει, προτρέποντας την ΕΕ να στηρίξει την Ελλάδα και κρύβοντας ότι η στήριξη θα είναι με το αζημίωτο, που βεβαίως θα κληθεί να πληρώσει βαριά ο λαός.

Ο Π. Λαφαζάνης είτε επιχειρεί να εγγράψει πολιτικές «υποθήκες» για το μέλλον της μειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, της οποίας είναι επικεφαλής, σε ρόλο αναχώματος της ριζοσπαστικοποίησης του λαού, άρα σε όφελος του συστήματος, είτε παρουσιάζοντας το χειρότερο δυνατό σενάριο στο λαό να αποσπάσει τη συναίνεσή του σε μια συμφωνία αντιλαϊκή μεν, που όμως θα μεταθέτει χρονικά, ως την επόμενη, τη λήψη ορισμένων αντιλαϊκών μέτρων. Αρα πάλι σε όφελος του συστήματος. Η προτροπή του στο λαό να επιδείξει «θέληση για μεγάλες κινητοποιήσεις, αντοχή και δύναμη σε προσωρινές αντιξοότητες», όσους δε φοβίζει, τους ωθεί να στρατευτούν κάτω από ξένες σημαίες, αμφότερες επιλογές επιζήμιες για τα λαϊκά συμφέροντα.

Στο ίδιο πνεύμα και ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Δ. Στρατούλης ισχυρίστηκε μιλώντας χτες στο «MEGA» ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να περάσουν επώδυνοι συμβιβασμοί» και αναπαρήγαγε την κινδυνολογία λέγοντας: «Τι θέλουν; Να μας λιώσουν σαν σκουλήκια; Να μην έχουμε καθόλου ρευστό; ... Θέλουν να μας στραγγίξουν; Αυτές δεν είναι πρακτικές απέναντι σε μια ελεύθερη και ανεξάρτητη χώρα». Και αυτό, όταν την ίδια ώρα οπισθοχωρούν συνεχώς οι λεγόμενες κόκκινες γραμμές.

Σήμερα ενδέχεται να συνεδριάσει εκ νέου η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς όσο πλησιάζει η, όποια, έκβαση των παζαριών της κυβέρνησης με την ΕΕ τόσο μεγαλύτερη ανάγκη προκύπτει ο κομματικός μηχανισμός να συνδράμει στον εξωραϊσμό της στο λαό.