Το Σωματείο Εργαζομένων στη «Forthnet - Netmed» μπορεί να μετρά μόλις δυο χρόνια ζωής, μέσα σε αυτά όμως έχει αναπτύξει αξιοσημείωτη δράση, με πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις, στις οποίες όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι βάζουν τη δική τους σφραγίδα. Για την πείρα που έχει συγκεντρώσει το επιχειρησιακό σωματείο, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Κωνσταντίνο Θεοδωρόπουλο, πρόεδρο του επιχειρησιακού και μέλος του ΔΣ του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής (ΣΕΤΗΠ).

Πιάνοντας το νήμα από την αρχή, ο Κ. Θεοδωρόπουλος εξηγεί πώς το κλαδικό συνδικάτο έριξε το σπόρο και βοήθησε με την παρέμβασή του να συγκροτηθεί το επιχειρησιακό σωματείο της «Forthnet - Netmed». «Η δράση του ΣΕΤΗΠ έξω από την εταιρεία πάει αρκετά πιο πίσω από τα 2 χρόνια που υπάρχει το επιχειρησιακό σωματείο. Από την Ανοιξη του 2012, έγινε προσπάθεια για πιο συγκροτημένη παρέμβαση, που να εξειδικεύει στα ζητήματα του χώρου», σημειώνει.

Σημείο καμπής στάθηκε ο Νοέμβρης του 2012, όταν η εργοδοσία ανακοίνωσε μειώσεις της τάξης του 35%: «Ηταν κάτι που οι εργαζόμενοι δεν το περίμεναν καθώς η εταιρεία καλλιεργούσε έντεχνα ένα κλίμα "οικογενειακό", πως είμαστε μια "ομάδα" και άλλα παρόμοια. Το επόμενο πρωί το κλαδικό συνδικάτο ήταν έξω από την επιχείρηση με το πανό και τις ανακοινώσεις του. Ερχόταν κάθε εργαζόμενος και τον ενημερώναμε, τον εμψυχώναμε, του λέγαμε πως το σωματείο είναι στο πλευρό του. Τον καλούσαμε να μην υπογράψει καμία μείωση αλλά να δώσουμε τη μάχη συλλογικά.

Ηταν η πρώτη φορά που είδαμε η αγανάκτηση που είχαν οι εργαζόμενοι να μετατρέπεται σε δράση. Την επόμενη μέρα προχωρήσαμε σε απεργία. Η απεργιακή συγκέντρωση πήρε απόφαση για στάση εργασίας και κατά τη διάρκεια της στάσης αυτής φτιάξαμε το επιχειρησιακό σωματείο, με εργαζόμενους που ήδη συσπειρώνονταν στο ΣΕΤΗΠ, αλλά και άλλους που γνωρίσαμε εκείνες τις μέρες».

Η εργοδοσία αναγκάστηκε να ελιχθεί: «Το 35% σε άλλους έγινε 20%, σε άλλους 15%, σε άλλους 5% ή και καθόλου. Προσπάθησαν με τον τρόπο αυτό να διασπάσουν τη συλλογικότητα, να υπονομεύσουν την ενότητα των εργαζομένων».

Το σωματείο ανέλαβε αμέσως δράση: «Δεν περιοριστήκαμε στο ζήτημα των μειώσεων. Ξεκινήσαμε τη συζήτηση για τις Συλλογικές Συμβάσεις και τη σημασία τους. Προβάλλαμε διεκδικήσεις, είχαμε ορισμένες νίκες. Για παράδειγμα, διεκδικήσαμε να φτιάξουν οι βάρδιες, δηλαδή να μη δουλεύουμε τη μια μέρα απόγευμα και την επόμενη πρωί. Μπορεί να ακούγεται απλό, ωστόσο είναι σημαντικό ζήτημα που επηρεάζει τη ζωή του εργαζόμενου, που μπορεί ακόμα και να ανατρέπει τον καθημερινό προγραμματισμό του. Επίσης, τότε μπήκαν τα λεωφορεία για τη μεταφορά των συναδέλφων».

Στο πλαίσιο των διεκδικήσεων, τέθηκαν από την αρχή ζητήματα για την υγιεινή και τις συνθήκες εργασίας, την εντατικοποίηση και την πίεση. Αυτά τα θέματα εξακολουθούν να «καίνε» τους εργαζόμενους, όπως δείχνουν και οι δύο λιποθυμίες που σημειώθηκαν τον περασμένο Οκτώβρη στον Ταύρο, περιστατικά για τα οποία κλήθηκε το ΕΚΑΒ.

Για τις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει το επιχειρησιακό σωματείο, ο Κ. Θεοδωρόπουλος επισημαίνει ανάμεσα σε άλλα: «Το πώς θα γίνει, για παράδειγμα, η κοινοποίηση μιας στάσης εργασίας, πώς θα βρεθούν τα χρήματα για αυτή (για παράδειγμα, έξοδα δικαστικού κλητήρα κ.ά.), σε ποιο χώρο θα γίνει η συνέλευση, είναι ζητήματα που πρέπει να λύσει ένα επιχειρησιακό σωματείο και αποδεικνύονται στην πράξη πολύ δύσκολα. Εμείς τα λύνουμε με κόπο, με βοήθεια από την Επιτροπή Αγώνα Ταύρου - Μοσχάτου και ασφαλώς από το κλαδικό συνδικάτο. Τον πρώτο καιρό είχαμε δυσκολία να πάμε στο κτίριο της Κάντζας. Ηταν δύσκολο ακόμα και να μαζέψουμε λεφτά για τη βενζίνη για να φτάσουμε εκεί».

Σήμερα, η παρουσία του σωματείου είναι σταθερή, τόσο στο κτίριο του Ταύρου, όπου δουλεύουν οι περισσότεροι εργαζόμενοι, όσο και στα άλλα κτίρια της εταιρείας, σε Καλλιθέα, Κολωνό και Κάντζα: «Εχουμε κατακτήσει την παρουσία αυτή όχι μόνο χάρη στη δράση του Διοικητικού Συμβουλίου, αλλά κυρίως λόγω της στάσης των εργαζομένων», τονίζει ο Κ. Θεοδωρόπουλος και συνεχίζει:

«Για παράδειγμα, όταν στο τηλεφωνικό κέντρο σταματάμε τις κλήσεις για να κάνουμε μια ανακοίνωση, αυτό είναι κάτι που η εργοδοσία προφανώς δεν το θέλει, δυσκολεύεται όμως να το εμποδίσει, επειδή είναι οι συνάδελφοι που θέλουν να ακούσουν. Με αντίστοιχο τρόπο, έχουμε καταφέρει να γίνονται πλέον περιοδείες και στα άλλα κτίρια. Είναι χαρακτηριστικό πως, μέχρι πρότινος, στις εγκαταστάσεις στον Κολωνό, όπου εργάζονται κυρίως τεχνικοί, η εργοδοσία κρατούσε με κάθε τρόπο κλειστή την πόρτα, κυνηγούσε στην κυριολεξία το σωματείο, απαγόρευε την είσοδό του στο χώρο. Η απαγόρευση έσπασε στην πράξη, με τη δική μας επιμονή και αποφασιστικότητα, με τη βοήθεια των εργαζομένων που μας άνοιξαν οι ίδιοι την πόρτα».

Παρά το μέχρι τώρα θετικό απολογισμό, το σωματείο δε δείχνει επανάπαυση, αλλά ανεβάζει συνεχώς ψηλότερα τον πήχη των απαιτήσεων. Πρώτο και κύριο καθήκον, η μαζικοποίησή του: «Η προσπάθεια να γραφτούν οι συνάδελφοι στο σωματείο δεν σταματάει ποτέ, αντιθέτως εντείνεται. Με δεδομένα την ελαστικοποίηση στις εργασιακές σχέσεις, τις συμβάσεις που δεν ανανεώνονται, τις απολύσεις και την ανακύκλωση του προσωπικού, είμαστε κάθε μέρα με την αίτηση στο χέρι», εξηγεί ο Κ. Θεοδωρόπουλος.

Οι παράγοντες που δυσκολεύουν τη συμμετοχή στο σωματείο, όπως οι κυρίαρχες απόψεις για την «αναποτελεσματικότητα» των αγώνων, η συκοφάντηση του συνδικαλισμού, η απειρία των νέων που αποτελούν και το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων, παραμένουν. Παράλληλα, όμως, αυξάνονται αυτοί που απευθύνονται στο σωματείο, που στέκονται κοντά του, που αναγνωρίζουν και εκτιμούν τη δράση του: «Αλλοι θα του δώσουν μια πληροφορία. Κάποιες φορές ακόμα και θα το υπερασπιστούν αν ακουστεί κάτι από την πλευρά της εργοδοσίας».

Περισσότεροι εργαζόμενοι σήμερα φέρνουν ιδέες και προτάσεις για τους τρόπους και τις μορφές που μπορεί να εμπλουτίσουν τη δραστηριότητα του σωματείου. «Υπάρχουν σκέψεις και προτάσεις να οργανώσουμε αθλητικές δραστηριότητες. Εχουμε παρακαταθήκη τη μαζική συμμετοχή στα τουρνουά που οργάνωσε το ΠΑΜΕ. Πρόσφατα κάναμε γλέντι, με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων δράσης», σημειώνει ο Κ. Θεοδωρόπουλος και προσθέτει:

«Σχεδιάζουμε και άλλες εκδηλώσεις, όπως για παράδειγμα παρουσιάσεις βιβλίων. Η πείρα που έχουμε μέχρι στιγμής είναι περιορισμένη αλλά σημαντική. Για παράδειγμα, την Πρωτομαγιά του 2013 που είχε δοθεί μεγάλη μάχη ενάντια στη μετατροπή της απεργίας σε "κινητή γιορτή", στήσαμε έκθεση φωτογραφίας, σχετικών ντοκουμέντων και δημοσιευμάτων έξω από το κτίριο του Ταύρου, πρωτοβουλία που βοήθησε στη συζήτηση για το χαρακτήρα και το νόημα της συγκεκριμένης μέρας».

«Και να σκεφτείς ότι πριν δυο χρόνια δε γνωριζόμασταν μεταξύ μας...». Η διαπίστωση αυτή γίνεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους με διάφορες αφορμές και προκαλεί εντύπωση. Ο Κ. Θεοδωρόπουλος εξηγεί πως είναι πέρα για πέρα σωστή: «Οι συνθήκες στη δουλειά δεν είναι εύκολες. Μπορεί να δουλεύεις μαζί με άλλους 100 εργαζόμενους, όμως στο παρελθόν δεν γνώριζες παρά μόνο αυτόν που καθόταν δίπλα σου. Το μόνο που γνωρίζαμε ο ένας για τον άλλο ήταν το username του. Κατά κανόνα, ήμασταν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Από τις πρώτες κιόλας κινητοποιήσεις αυτό άλλαξε. Τώρα πλέον παλεύουμε και διασκεδάζουμε μαζί, συζητάμε για τα προβλήματα μέσα και έξω από τη δουλειά, αποφασίζουμε συλλογικά και δρούμε από κοινού».