Μια πρώτη αποκωδικοποίηση των όσων λέχθηκαν προχτές στην ετήσια συνέλευση των βιομηχάνων και του τρόπου που τα -υπηρετούντα συγκεκριμένα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα- Μέσα Ενημέρωσης, αντιμετώπισαν το θέμα, οδηγεί σε δύο δεδομένα και ένα ζητούμενο.

Το πρώτο δεδομένο: Οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης και ο ΣΕΒ δε μασάνε τα λόγια τους. Με ξεκάθαρο ταξικό προσανατολισμό διατυπώνουν τις αξιώσεις τους. Πιο αδίστακτα από πριν. Ακόμα και απειλητικά, μια και στενεύουν τα περιθώρια. Γι' αυτό, περιγράφουν τους επόμενους κρίκους της αλυσίδας της πολυετούς αντιλαϊκής πολιτικής και ξεδιάντροπα απαιτούν από την κοινωνία ολόκληρη να δεθεί -και μάλιστα οικειοθελώς- μ' αυτή. Τα πάντα και οι πάντες οφείλουν να υποταχθούν στις...«αναγκαίες αναδιαρθρώσεις» και στην «επιχειρηματική ανταγωνιστικότητα». Δηλαδή, στην πολιτική που αποβλέπει στη διεύρυνση της κυριαρχίας τους. Στην εξασφάλιση, μέσα από πολιτικές εξόντωσης των εργαζομένων, πλεονεκτημάτων έναντι του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου που σαρώνει την «ενοποιημένη» Ευρώπη. Το όραμά τους τόσο συγκεκριμένο όσο και εφιαλτικό: Θέλουν εργασιακές σχέσεις τύπου Πολωνίας και Τσεχίας. Φορολογικό παράδεισο σαν του Λιχτενστάιν. Ασφαλιστικό σύστημα παρόμοιο της Χιλής. Ιδιωτική Παιδεία στιλ Θάτσερ. Κοινωνική προστασία, μέσω επιδοματικής πολιτικής ελεημοσύνης των περιθωριοποιημένων. Πλήρη λεηλασία και απλή παραχώρηση της εναπομείνασας κρατικής περιουσίας στο κεφάλαιο. Τα θέλουν, δηλαδή όλα, και τα αξιώνουν τώρα. Από εκεί και πέρα από τη στάση των πολιτικών υπαλλήλων τους, θα εξαρτάται πού θα προσφέρουν τη στήριξή τους.

Το δεύτερο δεδομένο: Το βήμα της συνέλευσης του ΣΕΒ, αποδείχτηκε και πάλι πασαρέλα για τους επικεφαλής του δικομματισμού. Η κυβέρνηση διά του πρωθυπουργού και η ΝΔ διά του προέδρου της, υιοθέτησαν το σύνολο των απαιτήσεων των μεγαλοεπιχειρηματιών. Το άγχος και των δύο να παρουσιάσει ο καθένας τη δική του πλευρά σαν αποτελεσματικότερο στήριγμα για την υλοποίηση των οραμάτων των κεφαλαιοκρατών, τους οδήγησε σ' έναν απερίγραπτου κάλλους διαγκωνισμό. Σε σχεδόν απόλυτη ομοφωνία. Σε παντελή ξεφτίλα. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού τα αιτούμενα από το ΣΕΒ, είναι προαπαιτούμενα και αλφαβητάρι για την ενίσχυση του ίδιου του συστήματος και τη διαιώνιση της εξουσίας του κεφαλαίου.

Το ζητούμενο, τέλος, αφορά όλους τους άλλους. Ολους μας. Την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Τους νέους και τις νέες, στην πόλη και το χωριό. Τους άνδρες και τις γυναίκες. Τους επιστήμονες, τους άνεργους, τους απόμαχους της δουλιάς. Ολους εκείνους που καθημερινά συνθλίβονται κάτω από την μπότα της αντιδραστικής πολιτικής, που μοναδικό στόχο έχει να εξυπηρετήσει τα βαμπίρ του ΣΕΒ και της υπόλοιπης ολιγαρχίας. Ολους όσοι βρίσκονται στην αντίπερα όχθη και έχουν διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα από τους πλουτοκράτες και από την πολιτική που εφαρμόζουν οι υπηρέτες τους στα πολιτικά κόμματα. Αδιάφορο αν πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ. Και ζητούμενο είναι η σταθερή και αταλάντευτη αντίδραση και αντιπαράθεση στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Στο σύνολό της. Ανεξάρτητα από τον εκάστοτε φορέα της. Στόχος του λαού δεν μπορεί παρά να είναι η σθεναρή αντίσταση και η κλιμάκωση των μαζικών αγώνων για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Η συνειδητοποίηση, ταυτόχρονα, ότι το μόνο που έχει να αντιτείνει ο λαϊκός παράγοντας στο δήθεν μονόδρομο της υποταγής στο κεφάλαιο, είναι ο μονόδρομος για τη δημιουργία των προϋποθέσεων που θα δώσουν τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να επιβάλουν την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής. Μιας πολιτικής διαμετρικά αντίθετης, η οποία θα έχει ως μοναδικό κριτήριο αποτελεσματικότητας, την ολόπλευρη ικανοποίηση των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών του λαού.