Την προσήλωσή του στην εφαρμογή και επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που χρειάζεται σήμερα το μεγάλο κεφάλαιο, επανέλαβε ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, σε εκδήλωση που διοργάνωσε το Διατλαντικό Ινστιτούτο της Αμερικανο - Εβραϊκής Επιτροπής (AJC Transatlantic Institute) στις Βρυξέλλες, με θέμα το μέλλον της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, παρείχε διαβεβαιώσεις στα μονοπώλια ότι είναι έτοιμος να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους κόντρα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Ο Αντ. Σαμαράς, στην ομιλία του, κάλεσε σε δράση «για να υπερασπίσουμε τις μεσαίες τάξεις των κοινωνιών μας», απευθυνόμενος σε στρώματα που οι αστικές δυνάμεις επιδιώκουν να ενσωματώνουν στην πολιτική τους, ώστε να στηρίζουν ή έστω να ανέχονται την αντιλαϊκή πολιτική του ευρωμονόδρομου. Εξ ου και πρόσθεσε ότι «μια ισχυρή μεσαία τάξη είναι η σταθερή βάση ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τις μεσαίες τάξεις των κοινωνιών μας να σαρωθούν. Δεν μπορούμε να είμαστε καν αδιάφοροι όταν αυτό συμβαίνει στους γείτονές μας. Γιατί όταν οι μεσαίες τάξεις καταρρέουν, τα θεμέλια της δημοκρατίας υπονομεύονται. Κι αυτό μπορεί, όχι μόνο να είναι ολέθριο για μια δημοκρατία, αλλά και πολύ "μεταδοτικό" και προς όλες τις άλλες».

Σε αυτό το πλαίσιο, επέμεινε να μιλά για «ανάπτυξη» συνδέοντάς την ταυτόχρονα με «μεταρρυθμίσεις»που «κρατάνε την οικονομία λειτουργική», αναφερόμενος στις αναγκαίες για το κεφάλαιο καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας πάνω στα ερείπια μισθών και δικαιωμάτων.

Παραπέρα, εμφανίστηκε να καταγγέλλει το ρατσισμό, την «τρομοκρατία» και τον «εξτρεμισμό», επιμένοντας ότι «δεν υπάρχει ανοχή για τους εξτρεμιστές που υποστηρίζουν την παραβίαση της έννομης τάξης», ότι «η δημόσια Ασφάλεια είναι απαραίτητη προϋπόθεση Ελευθερίας». Οπου, βέβαια, ως «έννομη τάξη», η κυβέρνηση και οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις στις οποίες συμμετέχει η Ελλάδα, εννοούν εκείνο το θεσμικό πλαίσιο που θωρακίζει την εξουσία των μονοπωλίων και μπορεί να αξιοποιηθεί εναντίον των εργατικών - λαϊκών αγώνων, εναντίον του οργανωμένου λαϊκού κινήματος που αμφισβητεί αυτήν την εξουσία.

Περιγράφοντας, εξάλλου, την πορεία προς την «ενωμένη Ευρώπη», την ΕΕ, σημείωσε την επιλογή των αστικών τάξεων να συνασπιστούν σε μια διακρατική ένωση, ώστε να διεκδικήσουν από κοινού μεγαλύτερα μερίδια στην πίτα της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς, χωρίς ωστόσο να εξαλείφονται οι μεταξύ τους, ενδοαστικές αντιθέσεις: «Μερικά εθνικά κράτη προχώρησαν σε ένωση με άλλα, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Αλλά κι αυτό ακόμα δεν άλλαξε τη βασική τους προτεραιότητα, να υπερασπίζονται τα εθνικά τους συμφέροντα. Απλώς προσαρμόστηκαν και το κάνουν πλέον συλλογικά, σε συνεργασία με άλλους, κι όχι ο καθένας μόνος του, εναντίον όλων των άλλων (...) Κατάλαβαν ότι είχαν πολύ καλύτερες προοπτικές μακροχρόνιας ανάπτυξης και ευημερίας αν ένωναν τις οικονομίες τους, παρά αν προσπαθούσαν να μπουν στο διεθνή ανταγωνισμό χωριστά ο καθένας. Κι ότι μπορούν να βελτιώσουν τη διεθνή τους επιρροή, αν το έκαναν όλοι μαζί από κοινού, παρά το κάθε κράτος ξεχωριστά», σημείωσε χαρακτηριστικά.