Την περασμένη Παρασκευή ψηφίστηκε στη Βουλή με τις ψήφους των κομμάτων της συγκυβέρνησης, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, και της ΔΗΜΑΡ το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών με τίτλο «Πρόσβαση στη δραστηριότητα των πιστωτικών ιδρυμάτων και προληπτική εποπτεία πιστωτικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων επενδύσεων (ενσωμάτωση της οδηγίας 2013/36/ΕΕ), κατάργηση του ν. 3601/2007 και άλλες διατάξεις». Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε το «παρών».

Το γιατί αυτής του της επιλογής εξήγησε πολύ καλά ο εισηγητής του ΚΚΕ, Ν. Καραθανασόπουλος. Με το νομοσχέδιο αυτό η κυβέρνηση θέλησε για μία ακόμα φορά να στηρίξει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και, μέσω αυτού, συνολικά την καπιταλιστική οικονομία και την ανάκαμψή της και να ενσωματώσει την ευρωπαϊκή οδηγία και τον κανονισμό για τη «Βασιλεία ΙΙΙ», που υπηρετεί ακριβώς το στόχο να θωρακιστούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, να γίνουν πιο ισχυροί μέσα από τις διαδικασίες της συγκέντρωσης και της συγκεντροποίησης.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι στόχος και του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και γνωρίζει ότι θα γίνει πάνω στα ερείπια των εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με πολύ φτηνή εργατική δύναμη, με υψηλή ανεργία, με αποκλεισμένους από την αγορά τους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, με το ξεκλήρισμα χιλιάδων φτωχών αγροτών. Στόχος και του ΣΥΡΙΖΑ είναι η σταθεροποίηση του καπιταλιστικού συστήματος, αν και γνωρίζει ότι αυτό σημαίνει χάλκευση νέων αλυσίδων στους λαούς.

Αυτοί οι κοινοί στόχοι αποδεικνύουν τη στρατηγική σύμπλευση που υπάρχει ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση, που δεν τολμά να καταψηφίσει τη «Βασιλεία ΙΙΙ» και τις κατευθύνσεις τις οποίες θέτει για το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Γι' αυτό επέλεξε το «παρών».

Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα την ίδια μέρα στον τηλεοπτικό σταθμό «Alpha», όπου όταν ρωτήθηκε για την κρατικοποίηση των τραπεζών είπε: «Θα υπάρξει εθνικός έλεγχος, πείτε το όπως θέλετε, βάλτε όποιον όρο θέλετε (...) δεν είμαστε κρατιστές... Θα έχουμε το δημόσιο εθνικό έλεγχο στις 4 συστημικές τράπεζες, από εκεί και πέρα αν θελήσουν να ανακτήσουν τις μετοχές στην πραγματική αξία των χρημάτων που έβαλε το δημόσιο, βεβαίως και θα υπάρξουν».

Τα περί εθνικού ελέγχου ή κοινωνικού και δημόσιου ελέγχου, που συναντά κανείς συχνά πυκνά σε ντοκουμέντα και στο δημόσιο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, εντάσσονται απλά στην προσπάθεια να θολώσουν τα νερά, να μπορέσουν να ευνουχίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να την ενσωματώσουν στο σύστημα, να την υποτάξουν κάτω από ξένες σημαίες, να τη χειραγωγήσουν σε τελική ανάλυση.

Ο,τι και να κάνουν, πάντως, η έγνοιά τους δεν κρύβεται για ισχυρό χρηματοπιστωτικό σύστημα που θα μεταγγίζει ισχύ στα υπόλοιπα τμήματα του κεφαλαίου, θα χρηματοδοτεί την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα φιλολαϊκό. Στο σημείο όπου οι διαχειριστές του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, νυν και επίδοξοι, πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, ο λαός μπορεί να δει καθαρά ότι δεν έχει να ελπίζει τίποτα πέρα απ' τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας στην οποία τον οδηγεί αυτός ο δρόμος.