Τα συλλαλητήρια που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα, κύρια στις μεγάλες πόλεις, ήταν μαζικά. Η επιτυχία τους δικαιώνει την επιλογή του ΠΑΜΕ να δώσει συνέχεια στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες με αυτή τη μορφή πάλης. Επαληθεύει ότι η διοργάνωσή τους ήταν αναγκαία. Οτι απαντούσε στις δοσμένες συνθήκες, παίρνοντας υπόψη ότι η επίθεση κλιμακώνεται, με μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί και άλλα που τώρα σχεδιάζονται. Το σύνθημα για «αποτροπή των μέτρων - ανατροπή της βαρβαρότητας» δίνει το περιεχόμενο των αγώνων που χρειάζονται σήμερα. Σ' αυτούς τους αγώνες πρωτοστατεί το ΠΑΜΕ.

Επόμενος μεγάλος σταθμός, είναι η προειδοποιητική 24ωρη Γενική Απεργία στις 23 Οκτώβρη, την οποία, με κάλεσμα του ΠΑΜΕ, κηρύσσουν Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και συνδικάτα. Η επιτυχία των συλλαλητηρίων στις 5 Οκτώβρη δίνει αέρα στην προετοιμασία της απεργίας. Είναι στοιχείο πειθούς και έμπνευσης για τους εργαζόμενους. Ετσι πρέπει να αξιοποιηθεί, στη συζήτηση για την απεργία που ανοίγει χωρίς καθυστέρηση. Να πειστούν περισσότεροι εργάτες και εργάτριες ότι το ΠΑΜΕ είναι το αποκούμπι τους. Να μπουν στη δράση. Να δουν ότι είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να εμπνεύσει αγώνες, να κινητοποιήσει μάζες, να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική. Με την πάλη του, να ανοίξει δρόμο για ουσιαστικές αλλαγές προς όφελος της εργατικής τάξης, του λαού, της νεολαίας, των γυναικών.

Επιβεβαιώνεται ξανά ότι έχει διαμορφωθεί η κρίσιμη μάζα των εργαζόμενων που θα τραβήξει μπροστά. Που θα σηκώσει στην πλάτη της όχι μόνο την έμπνευση, την οργάνωση, την καθοδήγηση ρωμαλέων ταξικών αγώνων στα εργοστάσια και στους κλάδους, αλλά θα πρωτοστατήσει και για την ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Με δυνάμωμα του ΠΑΜΕ, με στέριωμα της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Εκεί πρέπει να αφήσει παρακαταθήκη η οργάνωση της Γενικής Απεργίας. Να δημιουργήσει όπου δεν υπάρχουν και να ισχυροποιήσει αγωνιστικούς πυρήνες στους τόπους δουλειάς.

Με τέτοια απαιτητικότητα πρέπει να πάμε στην Απεργία. Ο καθένας από τον εαυτό του και το πόστο του. Αλλά και από κάθε εργαζόμενο στα εργοστάσια, στα καταστήματα και στα γραφεία. Περισσότεροι να μπουν στη μάχη. Να μεγαλώσει παντού ο περίγυρος με τον οποίο οι πιο πρωτοπόροι εργάτες οργανώνουν την αναμέτρηση με την εργοδοσία, το κράτος, την ΕΕ. Να καταδικαστεί, να απομονωθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους η συνδικαλιστική πλειοψηφία που θα πάρει την ευθύνη και δε θα κηρύξει απεργία. Να κατανοηθεί καλύτερα ότι ακόμα και όταν αυτές οι πλειοψηφίες αποφασίζουν αγώνες, τους υπονομεύουν, γιατί δεν έχουν γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την πολιτική του. Και πως γι' αυτό είναι αναγκαίο να κάνουν οι εργάτες υπόθεση δική τους την οργάνωση της απεργίας, οξύνοντας το μέτωπο και με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.