Με αφορμή την εξέλιξη της διερεύνησης της υπόθεσης της Χρυσής Αυγής που αξιοποιείται και στη νέα δικομματική αντιπαράθεση που διαμορφώνεται ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει μια πλευρά που πρέπει οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα να προσέξουν γιατί είναι παγίδα. Λέει η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ : «Πρέπει να εξαρθρωθούν τα πλοκάμια της ΧΑ στην αστυνομία, στον στρατό, στην ΕΥΠ αλλά και στη Δικαιοσύνη, να εντοπιστεί το οπλοστάσιό της που ανιχνεύεται στην γκρίζα ζώνη των αποστράτων, των εφέδρων, ίσως και εν ενεργεία στρατιωτικών και αστυνομικών αλλά και στα χιλιάδες όπλα των σκοπευτικών συλλόγων. Πρέπει να αποκαλυφθούν οι οικονομικοί ενισχυτές της και οι χορηγοί επικοινωνίας της» και συνεχίζει «το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα που ευθύνεται για την κατρακύλα της χώρας και τη συρρίκνωση της δημοκρατικής λειτουργίας δεν διαθέτει την αξιοπιστία να φράξει τον δρόμο στις διάχυτες αντιπολιτικές - ακροδεξιές ιδεολογίες. Η ακραία λιτότητα λιπαίνει το έδαφος του ναζιστικού φαινομένου και της ακροδεξιάς δημαγωγίας» και καταλήγει ...λύση με εκλογές για κυβέρνηση της αριστεράς, μπορεί να αντιμετωπίσει και το φασισμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγει τη θέση που προβάλλουν μια σειρά αστικές δυνάμεις ότι για τη Χρυσή Αυγή ευθύνεται η φτώχεια, οι πολιτικές λιτότητας που περιγράφουν ως «μνημονιακή πολιτική». Ετσι αθωώνουν τον καπιταλισμό ως σύστημα, δηλαδή ότι η Χρυσή Αυγή ενδυναμώνει αξιοποιώντας τα αδιέξοδα που γεννά το σύστημα μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό - πολιτικό πλαίσιο που δεν προβάλλει αποκλειστικά ο φασισμός αλλά μια σειρά αστικές δυνάμεις (αντικομμουνισμός, εχθρότητα στο εργατικό κίνημα κ.λπ.). Επίσης, αθωώνει τον εαυτό του για τις δικές του ευθύνες για την κατάσταση του εργατικού κινήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλειοδοτεί ότι αυτός θα είναι καλύτερος διαχειριστής, θα φέρει την κάθαρση και θα αποκαταστήσει τη δημοκρατία.

Μήπως δεν είναι η κυβέρνηση ένας μηχανισμός του αστικού κράτους (όχι ο μοναδικός) που στέκεται πάνω σε συγκεκριμένη οικονομική βάση; Το παράδειγμα της Χιλής του Αλιέντε το 1973 είναι χαρακτηριστικό. Ανεξάρτητα από προθέσεις και αυταπάτες δεν αποδείχτηκε εκεί ότι οι κρατικοί μηχανισμοί έχουν τη δική τους αυτοτέλεια σε σχέση με την κυβέρνηση και όταν χρειάζεται δε διστάζουν να συμβάλουν στην ανατροπή της; Μια κυβέρνηση, οποιαδήποτε, στο έδαφος της αστικής εξουσίας και της καπιταλιστικής οικονομίας δεν μπορεί να ξεριζώσει τους διάφορους αντιλαϊκούς μηχανισμούς, δεν μπορεί να αλλάξει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα του αστικού κράτους, δεν μπορεί να εξαλείψει το φασισμό - ναζισμό. Οσο υπάρχει το κεφάλαιο θα υπάρχουν και οι μπράβοι του. Οσο υπάρχει το κεφάλαιο θα υπάρχει και το κράτος που το προστατεύει με φανερά και κρυφά μέσα.

Το ΚΚΕ και με την περίπτωση της ΧΑ και της διαδικασίας που ξεκίνησε - γιατί έτσι επέλεξε σήμερα η αστική τάξη που την «ντάντεψε» και την ανάθρεψε - κάλεσε το λαό μαζί με την απαίτηση για καταδίκη των εγκλημάτων των ναζιστών, ούτε για μια στιγμή να επαναπαυθεί αλλά να δυναμώσει τη λαϊκή συμμαχία σε συμπόρευση με τους κομμουνιστές για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.