Κάθε τόσο μας έρχονται καινούριες καραβιές γερόντοι / απ' το Μοριά, απ' τη Ρούμελη / Και πιο πάνω απ' τα Τρίκαλα και τη Μακεδονία / Λιγνοί γερόντοι χοντροκόκκαλοι μ' άσπρα μουστάκια και φλοκάτες / Μυρίζουν σβουνιά και χωράφι / Μέσα στα μάτια τους βελάζουν τα πρόβατα του απόβραδου / Στα τσουλούφια τους κρέμονται οι σκιές των πλατανόφυλλων /

Μιλάνε λίγο δεν μιλάνε καθόλου ωστόσο πότε πότε το βλέπεις / Που 'χουν συμπεθεριάσει με τα ελάτια / Μια στιγμή που σηκώνουν τα μάτια απ' το χώμα / Και τηράνε πίσω απ' τους ώμους μας / Οταν γαλανίζει το βράδυ τις τέντες / Κι ο αγέρας μπλέκει τα μουστάκια του στο θυμάρι / Οταν ο ουρανός κατεβαίνει απ' τα βράχια / Δρασκελώντας τη θύμηση με τις προκαδούρες των άστρων / κι ο θάνατος κόβει βόλτες αμίλητος έξω απ' το συρματόπλεγμα, / τότες τους βλέπουμε που συνάζονται τρεις-τρεις, πέντε-πέντε, / σα στα παλιά τα χρόνια στις μπαρουταποθήκες του Μεσολογγιού / Και τότες πια δεν ξέρεις - έτσι συναγμένοι στον αυλόγυρο της βραδιάς / αξούριστοι, άλαλοι, / δεν ξέρεις πια, σαν ανάβουν τα τσακμάκια τους, / αν είναι ν' ανάψουν το τσιγάρο τους / ή αν είναι ν' ανάψουν το φιτίλι του δυναμίτη.

Τούτοι οι γερόντοι δε μιλάνε. / Τα παιδιά τους βγήκαν στο κλαρί. / Ετούτοι χώσαν την καρδιά τους στο βουνό / σαν ένα βαρέλι με μπαρούτι. Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη, / ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη, / κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους / που δε σηκώνει τ' άδικο

Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο / στο άνοιγμα του τσαντιριού, αγνάντια στη θάλασσα, / σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας, / με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα. Δε μιλάνε. / Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά της Αθήνας, / κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη, / σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους, / σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων, / σφίγγοντας μες στο φυλλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή, / εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν απ' τ' αστροπελέκι.

(Γιάννης Ρίτσος)