Ο ΣΥΡΙΖΑ υποδεικνύει το μείγμα διαχείρισης της κυβέρνησης Ομπάμα σαν το καταλληλότερο για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση. Ισχυρίζεται ταυτόχρονα ότι αυτή είναι η απάντηση σε όλα σχεδόν τα προβλήματα που ταλανίζουν τις εργατικές λαϊκές οικογένειες, και κυρίως στη φτώχεια και την ανεργία. Αντιπαραβάλει το μοντέλο διαχείρισης Ομπάμα με αυτό που προκρίνει η Ευρωζώνη και ιδιαίτερα η Γερμανία, για να αποπροσανατολίσει το λαό από τα πραγματικά αίτια της κρίσης και τη φιλολαϊκή διέξοδο, που μπορεί να δώσει μόνο η συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού. Από πουθενά δεν επιβεβαιώνεται ότι ο λαός ζει καλύτερα με το ένα ή το άλλο μοντέλο διαχείρισης του καπιταλισμού, σε κρίση και ανάπτυξη. Πολύ περισσότερο που στις ΗΠΑ, όπως και στην Ευρωζώνη, ο λαός βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στη φτώχεια και πυκνώνουν οι στρατιές των ανέργων. Αυτό επιβεβαιώνεται ακόμα και από δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο, όπως αυτό που φιλοξενεί η κοινή έκδοση των «New York Times» και «International Herald Tribune». Οι συντάκτες του άρθρου παραδέχονται πως είναι άνευ αντικρίσματος οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν στις ΗΠΑ - τροφοδοτούμενες κι από επιχειρηματικούς ομίλους - για «έκρηξη απασχόλησης», δημιουργία εκατομμυρίων θέσεων εργασίας, λόγω της μεγαλύτερης άντλησης φυσικού αερίου, άρα μείωσης της τιμής του και πρόσβασης των ενεργοβόρων βιομηχανιών σε φτηνότερη ενέργεια. Επικαλούνται το παράδειγμα της βιομηχανίας παραγωγής γυαλιού «Libbey», που λειτουργεί επί 125 χρόνια στις ΗΠΑ και παρότι προ τεσσάρων ετών βρέθηκε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, τον τελευταίο χρόνο καταγράφει κατακόρυφη άνοδο της παραγωγής, με τη μετοχή της να ανεβαίνει κατά 20% και το κόστος παραγωγής να μειώνεται κατά 5 εκατομμύρια δολάρια το 2012, λόγω της μείωσης της τιμής του φυσικού αερίου.

Τίποτα απ' όλα αυτά όμως δε στάθηκε ικανό να περισώσει θέσεις εργασίας. Η επιχείρηση ανακοίνωσε την απόλυση 200 εργαζομένων και τη μεταφορά ενός τμήματος της παραγωγής στο Μεξικό. Για «ισχυρή μακροπρόθεσμη τάση μείωσης της απασχόλησης στον τομέα της μεταποίησης» μιλούν επιφανείς οικονομολόγοι. «Παρά το γεγονός ότι η οικονομία των ΗΠΑ είναι ανταγωνιστική παγκόσμια, η βιομηχανική παραγωγή δεν οδηγεί σε δημιουργία θέσεων εργασίας όπως παλιότερα», επισημαίνει ένας οικονομικός ερευνητής και συμπληρώνει πως «εν τέλει μπορεί να θέλουμε μια ισχυρή βιομηχανική βάση, αλλά χωρίς πολλούς εργαζόμενους στην παραγωγή». Τα στοιχεία συνηγορούν: Παρά τις 500.000 θέσεις εργασίας που προστέθηκαν στη βιομηχανία την περίοδο της αναιμικής ανάκαμψης, υπάρχουν 2 εκατομμύρια λιγότεροι εργοστασιακοί εργάτες σήμερα σε σχέση με το 2007. Μάλιστα, αναφέρεται ότι η απασχόληση στο βιομηχανικό τομέα των ΗΠΑ από τη δεκαετία του '60 ως σήμερα, έχει πέσει τόσο ώστε σήμερα να φτάνει το 9% από 25,1% τότε. Το ίδιο διάστημα η αξία των παραγόμενων εμπορευμάτων ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε από 21,2% σε 31,7%. Παράγοντες της ενεργοβόρας βιομηχανίας γυαλιού ομολογούν ότι το φτηνότερο φυσικό αέριο δε θα αποτελέσει εργαλείο μεγάλης αλλαγής σε ό,τι αφορά στην απασχόληση, αλλά βεβαίως επιχαίρουν για την εξοικονόμηση κόστους, επικαλούμενοι το «σκληρό ανταγωνισμό» με άλλες δυνάμεις όπως η Κίνα και το Μεξικό, όπου «η εργασία είναι φτηνότερη». Κάποιοι άλλοι ομολογούν ότι αφού η παραγωγή είναι αυτοματοποιημένη, δε χρειάζεται να προστεθούν περισσότεροι εργαζόμενοι και ένας εξ αυτών κομπάζει ότι στα εργοστάσιά του δεν ακουμπάει κανείς, ούτε ένα κομμάτι γυαλιού.

Οι αρθρογράφοι συμπεραίνουν ότι σχεδόν όλες οι βιομηχανίες που επιβίωσαν της κρίσης είναι παγκόσμια ανταγωνιστικές και απαιτούν υψηλή παραγωγικότητα και εξελιγμένη τεχνολογία «περισσότερο απ' ό,τι μάζες εργαζομένων στη γραμμή συναρμολόγησης». Εν ολίγοις, επιβεβαιώνουν ότι το κεφάλαιο επενδύει σε επιχειρήσεις εντάσεως κεφαλαίου, που μπορούν να αποδώσουν άμεσα μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους. Αυτό είναι το κίνητρο για κάθε επένδυση στον καπιταλισμό και όχι βέβαια οι πραγματικές λαϊκές ανάγκες. Η τεχνολογία στην κατασκευή των μέσων παραγωγής περνάει στην υπηρεσία του κεφαλαίου και από εργαλείο για τη λαϊκή ευημερία γίνεται παράγοντας όξυνσης της ανεργίας. Με τη χρήση σύγχρονων μέσων παραγωγής και την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, απαιτείται λιγότερη ζωντανή εργασία για τον ίδιο ή και μεγαλύτερο όγκο παραγωγής, δηλαδή απαιτούνται λιγότεροι εργαζόμενοι. Αντί οι νέες τεχνολογίες να μειώνουν τον εργάσιμο χρόνο και να αυξάνουν τον ελεύθερο, με την καπιταλιστική εκμετάλλευση αυξάνουν τους ανέργους. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας, πολύ περισσότερο να απορροφήσει στη φάση της ανάκαμψης τις συνέπειες που είχε για τους εργαζόμενους η κρίση του συστήματος. Μόνο η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η σχεδιασμένη ανάπτυξη σε όφελος του λαού με δικό του έλεγχο, δηλαδή η κατάργηση των καπιταλιστών, θα λύσει οριστικά αυτό το πρόβλημα.