Στα δημόσια νοσοκομεία επιχειρούν να εδραιώνεται η αντίληψη πως, αν το νοσοκομείο δεν πουλάει υπηρεσίες και θεραπεία, δε θα μπορεί να επιβιώσει. Συμβιβασμένες, αλλά και πιο ...αγωνιστικές στα συνθήματα συνδικαλιστικές παρατάξεις την καλλιεργούν αυτήν την αντίληψη με κάθε ευκαιρία: «Κλείνουμε τις εφημερίες, αφού δεν τις πληρωνόμαστε», «Δε διεκδικούμε περισσότερη χρηματοδότηση και προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, γιατί αυτό θα γίνει ...στη δευτέρα παρουσία», «Να γίνονται απογευματινά ιατρεία για όσους έχουν οικονομική δυνατότητα», «Αν δεν έχει έσοδα το νοσοκομείο πώς θα πληρωνόμαστε;», «Θα κλείσει το νοσοκομείο και θα χάσουμε τις δουλειές μας». Πρόκειται για αντιλήψεις και πρακτικές που όχι μόνο δε βοηθάνε στην αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων, αλλά οδηγούν τα δημόσια νοσοκομεία στον γκρεμό μαζί και τους εργαζόμενους σε αυτά, διευκολύνοντας επί της ουσίας τις κυβερνητικές πολιτικές.

Σύμφωνα με αυτές τις αντιλήψεις, η επιχειρηματική λειτουργία του δημόσιου νοσοκομείου είναι αυτή που μπορεί να εξασφαλίσει κάπως τις θέσεις εργασίας. Αυτό που δεν λέγεται είναι πως ακριβώς αυτή η λειτουργία του δημόσιου νοσοκομείου σαν επιχείρηση με ίδια έσοδα και όχι με επαρκή κρατική χρηματοδότηση, είναι που υποβαθμίζει τις υπηρεσίες και που θέτει σε κίνδυνο τις θέσεις και τις συνθήκες εργασίας. Κι αυτό γιατί το νοσοκομείο - μαγαζί, όπως το θέλουν, προσπαθεί να μειώσει τα λειτουργικά έξοδα - κόβει από υγειονομικό υλικό, κλείνει τμήματα κ.λπ. - και το εργασιακό κόστος. Οι εφεδρείες, η διαθεσιμότητα, οι απολύσεις, τα μπλοκάκια, η προσωρινή δουλειά, είναι συνυφασμένα με την εμπορευματοποίηση της Υγείας και μόνο «φως στο τούνελ» είναι συμμαχία εργαζομένων - ασθενών - ασφαλισμένων - ανέργων για αποκλειστικά δημόσια και εντελώς δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.