Μετά απ' όλα αυτά, που θυμίζουν ολίγον από ΣΥΡΙΖΑ και ΓΣΕΕ στη χώρα μας, τα ινστιτούτα προτείνουν σαν «λύση» την εκπόνηση ενός «σχεδίου Μάρσαλ» βάσει του οποίου η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία «θα λάβουν μέχρι το 2017 χρηματοδότηση από τα κοινοτικά ταμεία, ύψους 1% του εκάστοτε ΑΕΠ», για να ενισχύσουν τις επενδύσεις τους. Ταυτόχρονα, προτείνουν να υπάρξει επιπλέον διεύρυνση του σχεδίου και για τις «υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης κατά 1% ετησίως, ώστε έως το 2017 να έχει αυξηθεί η ζήτηση κατά συνολικά 5% του ΑΕΠ», με χρήματα από προϋπολογισμούς των ίδιων των κρατών. Για την υλοποίηση αυτών των μέτρων, προτείνουν την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, ενός ταμείου απόσβεσης χρέους και την έκδοση ευρωομολόγων. Κοροϊδεύουν το λαό ότι αν δώσουν χρήμα στο κεφάλαιο και εμπλουτίσουν το μείγμα της διαχείρισης με επεκτατικά μέτρα, τα μονοπώλια θα κάνουν ανάπτυξη και η λαϊκή οικογένεια θα ευημερήσει. Λένε ψέματα. Η έγνοια τους είναι για τους επιχειρηματικούς ομίλους, που ελέω περιοριστικής διαχείρισης στερούνται πόρους για να επενδύσουν τα συσσωρευμένα κεφάλαιά τους και όχι για το λαό, που θα συνεχίσει να υποφέρει είτε με «λιτότητα και ανάπτυξη», είτε με «ανάπτυξη και λιτότητα». Τα δυο μοντέλα άλλωστε εφαρμόζονται σε διάφορες γωνιές του πλανήτη (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ευρωζώνη) και ο λαός έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει ότι η δυστυχία για τον ίδιο είναι κοινή σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφορές στο μείγμα της διαχείρισης.

Στα δημόσια νοσοκομεία επιχειρούν να εδραιώνεται η αντίληψη πως, αν το νοσοκομείο δεν πουλάει υπηρεσίες και θεραπεία, δε θα μπορεί να επιβιώσει. Συμβιβασμένες, αλλά και πιο ...αγωνιστικές στα συνθήματα συνδικαλιστικές παρατάξεις την καλλιεργούν αυτήν την αντίληψη με κάθε ευκαιρία: «Κλείνουμε τις εφημερίες, αφού δεν τις πληρωνόμαστε», «Δε διεκδικούμε περισσότερη χρηματοδότηση και προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, γιατί αυτό θα γίνει ...στη δευτέρα παρουσία», «Να γίνονται απογευματινά ιατρεία για όσους έχουν οικονομική δυνατότητα», «Αν δεν έχει έσοδα το νοσοκομείο πώς θα πληρωνόμαστε;», «Θα κλείσει το νοσοκομείο και θα χάσουμε τις δουλειές μας». Πρόκειται για αντιλήψεις και πρακτικές που όχι μόνο δε βοηθάνε στην αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων, αλλά οδηγούν τα δημόσια νοσοκομεία στον γκρεμό μαζί και τους εργαζόμενους σε αυτά, διευκολύνοντας επί της ουσίας τις κυβερνητικές πολιτικές.

Σύμφωνα με αυτές τις αντιλήψεις, η επιχειρηματική λειτουργία του δημόσιου νοσοκομείου είναι αυτή που μπορεί να εξασφαλίσει κάπως τις θέσεις εργασίας. Αυτό που δεν λέγεται είναι πως ακριβώς αυτή η λειτουργία του δημόσιου νοσοκομείου σαν επιχείρηση με ίδια έσοδα και όχι με επαρκή κρατική χρηματοδότηση, είναι που υποβαθμίζει τις υπηρεσίες και που θέτει σε κίνδυνο τις θέσεις και τις συνθήκες εργασίας. Κι αυτό γιατί το νοσοκομείο - μαγαζί, όπως το θέλουν, προσπαθεί να μειώσει τα λειτουργικά έξοδα - κόβει από υγειονομικό υλικό, κλείνει τμήματα κ.λπ. - και το εργασιακό κόστος. Οι εφεδρείες, η διαθεσιμότητα, οι απολύσεις, τα μπλοκάκια, η προσωρινή δουλειά, είναι συνυφασμένα με την εμπορευματοποίηση της Υγείας και μόνο «φως στο τούνελ» είναι συμμαχία εργαζομένων - ασθενών - ασφαλισμένων - ανέργων για αποκλειστικά δημόσια και εντελώς δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Η επεξεργασία αυτών των κειμένων έγινε σε συνθήκες φωτιάς, σε συνθήκες που η πίεση για «εθνική ενότητα», η οπορτουνιστική πίεση για προσαρμογή ήταν τεράστια. Χαρακτηριστικό είναι ότι εκείνη την εποχή σχεδόν το σύνολο των ηγετών της ΙΙ Διεθνούς, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις (συνέδρια Κοπεγχάγης και Βασιλείας), πρόδωσαν την εργατική τάξη των χωρών τους και την κάλεσαν να πέσει στη σφαγή για τα συμφέροντα του κεφαλαίου - οι ρεφορμιστές εξελίχτηκαν σε σοσιαλσοβινιστές. Οι οπορτουνιστές της ΙΙ Διεθνούς υποστήριζαν ότι δεν επιβεβαιώθηκε η εκτίμηση του Συνεδρίου της Βασιλείας (1912) για διαμόρφωση επαναστατικής κατάστασης, αφού οι κυβερνήσεις εμφανίζονταν ισχυρές στις αρχές του πολέμου. Ο Λένιν ανταπαντούσε ότι ποτέ οι κυβερνήσεις, οι κυρίαρχες τάξεις των διαφόρων κρατών δεν έχουν τόσο ανάγκη τη συναίνεση των εργαζόμενων μαζών (την «ειρηνική υποταγή τους») όσο τον καιρό του πολέμου.

Τα κείμενα του Λένιν αποκαλύπτουν την ικανότητα του οπορτουνισμού να προσαρμόζεται ανάλογα και με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης και αναδεικνύουν την ανάγκη πάλης ενάντια στον οπορτουνισμό σε όλες τις συνθήκες, αφού από τη φύση του υιοθετεί συνθήματα που αποπροσανατολίζουν από τα καθήκοντα της επαναστατικής πάλης. Το Βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο Σέρβος πρωθυπουργός Ιβιτσα Ντάσιτς, που εκπροσώπησε τη χώρα του στις διαπραγματεύσεις της περασμένης Τρίτης στις Βρυξέλλες, δήλωσε προχτές πως η νέα απαίτηση των Βρυξελλών, που ουσιαστικά συνιστά και νέα άρνηση της χορήγησης ημερομηνίας έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, δεν είναι παρά μία «ήπια εναλλακτική μορφή αναγνώρισης του Κοσσυφοπεδίου», δηλαδή του προτεκτοράτου που έστησαν οι ΝΑΤΟικοί φονιάδες στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Οπως σημείωσε μιλώντας σε δημοσιογράφους «κανείς ποτέ και πουθενά δε συνάντησε εδαφική ακεραιότητα δίχως κυριαρχικά δικαιώματα».

Ωστόσο, αυτά τα λόγια του σοσιαλδημοκράτη πολιτικού είναι κούφια, καθώς η αστική τάξη συνδέει την τύχη της με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, με ΕΕ και ΝΑΤΟ, πράγμα που σημαίνει και οικειοθελή εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.