Το εργατικό κίνημα είχε και διατηρεί ένα προνόμιο:

Αναλύει την πραγματικότητα με το φιλοσοφικό εργαλείο που λέγεται «διαλεκτικός υλισμός».

Εξηγεί τα δεδομένα με όρους επιστήμης, την πολιτική οικονομία στο προκείμενο.

Καθορίζει τους στόχους του με όρους επαναστατικής στρατηγικής, δηλαδή πετά στα σκουπίδια κάθε σκουριασμένη ιδέα και υψώνει - προβάλλει καθετί που είναι ικανό να καταστήσει την εργατική τάξη κυρίαρχη.

Με αυτά τα δεδομένα το εργατικό κίνημα είναι υποχρεωμένο να εξετάζει τις «στρακαστρούκες» (ψάχνει πάντα την αιτία), αναζητά τη βάση πάνω στην οποία εμφανίζεται κάθε φαινόμενο (άρα και δείχνει ως προοπτική το σκοπό του), και κατ' επέκταση αφού ξεδιαλέξει την ήρα απ' το στάρι πράττει μόνο αυτό που το συμφέρον της εργατικής τάξης επιβάλλει.

Διά ταύτα: Κρατάμε ως πραγματικό δεδομένο μόνο ότι μια βολίδα τρύπησε ένα τζάμι και έπεσε στο πάτωμα ενός γραφείου της ΝΔ, ψάχνουμε να βρούμε ποιο ταξικό συμφέρον εξυπηρετεί το συμβάν, καταγράφουμε την ανάγκη των καπιταλιστών να περάσουν διά πυρός και σιδήρου μια πολιτική που στέλνει έναν αιώνα πίσω την εργατική τάξη.

Κατά συνέπεια δηλώνουμε ανοιχτά: Κανένας φόβος, ψηλά το κεφάλι, ούτε λεπτό χαμένο από τον κύριο στόχο μας: Την οργάνωση της εργατικής τάξης έτσι και μέχρι να γίνει ικανή να ανατρέψει την εξουσία των καπιταλιστών, να εγκαταστήσει τη δική της εξουσία.

Η αστική προπαγάνδα θα γράψει πολλά, θα εικονογραφήσει σενάρια επί σεναρίων.

Η εργατική τάξη δεν πρέπει να παραμείνει αδιάφορη απέναντι σε ό,τι εκπορεύεται από την αστική τάξη, αντίθετα να συνειδητοποιεί ότι πρέπει να εναντιώνεται με την πάλη της σ' αυτά που εκπορεύονται από την αστική τάξη γιατί είναι ενάντιά της. Η εργατική τάξη, δηλαδή, πρέπει - επιβάλλεται να είναι ιδιαίτερα θερμή μπροστά σε μία ανάγκη: Πώς θα ανατρέψει την εξουσία των καπιταλιστών, πώς θα συγκεντρώσει δυνάμεις γι' αυτό το σκοπό. Πώς θα οικοδομεί από σήμερα τα στοιχεία της δικής της εξουσίας.

Με αφορμή τους πυροβολισμούς στα γραφεία της ΝΔ είναι εκπληκτική η ευκολία με την οποία διάφοροι έσπευσαν - χωρίς να έχουν στα χέρια τους ούτε τα ελάχιστα πραγματικά στοιχεία - να κάνουν εκτιμήσεις και για το σκοπό και για την προέλευση.

Ακόμα περισσότερο άξιο προσοχής είναι το γεγονός της ευκολίας με την οποία «αριστερές» γραφίδες έσπευσαν να υιοθετήσουν την αστική αντίληψη για τη βία και, ακόμα χειρότερα, να της δώσουν άλλοθι καταστολής.

Καθένας παρουσίασε την ιδεοληψία ή και τη σκοπιμότητά του σαν δεδομένο, δηλαδή πραγματικό στοιχείο. Ορισμένοι - εύκολοι πάντα στις «αναλύσεις» τους - έσπευσαν να δουν κάποιο παρακράτος, χωρίς να διανοούνται - ή, μήπως, επειδή ακριβώς καταλαβαίνουν... - ότι έτσι δίνουν βήμα στο κράτος, το κράτος των καπιταλιστών, να γίνει ο νομιμοποιημένος ρυθμιστής της τάξης και της ασφάλειας που τόσο έχει ανάγκη η αστική τάξη.

Ασχετο: Επιλέξαμε σήμερα στη στήλη «υπογραμμίσεις» να μην παραθέσουμε ένα άρθρο από τον «Ριζοσπάστη» που να κάνει αντίστιξη με την αστική δημοσιογραφία, αλλά να παραθέσουμε ένα κείμενο που αφορά την ιστορία ενός και μόνο ανθρώπου, ενός εργάτη. Που η ιστορία του παραπέμπει ευθέως σ' αυτό που ο ποιητής έχει ήδη καταγράψει «είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει». Από τέτοιες ιστορίες είναι φτιαγμένα τα ποιήματα για την εργατική τάξη, τέτοιες ιστορίες τροφοδοτούν τη φλέβα καλλιτεχνών που δε σιτίζονται από την αστική τάξη, τέτοιες ιστορίες τροφοδοτούν την ταξική οργή, την μεταλλάσσουν σε οργανωμένη πάλη για την ανατροπή ενός συστήματος που τσακίζει τον παραγωγό του πλούτου. Τέτοιες ιστορίες που συντελούνται στη βάση της οικονομικής πραγματικότητας, χτίζουν - ως αντίθεση - πλευρές ενός άλλου εποικοδομήματος, διαφορετικού από το κυρίαρχο, αποδεικνύοντας ότι ναι μεν η κυρίαρχη βάση παράγει και κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά παράλληλα μέσα από την κυρίαρχη αντίθεση παράγεται και η ιδεολογία της ανατροπής της. Ο Παναγιώτης είναι μαγιά για το μέλλον.