Κάθε νέα έρευνα πιστοποιεί ένα: το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και παράλληλα βεβαιώνει τη στοχοπροσηλωμένη επιδίωξη των καπιταλιστών να ξεπεράσουν την κρίση τσακίζοντας τους εργάτες.

Το γεγονός ότι αυτή η κρίση γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί με λέξεις που να κρύβουν τα χαρακτηριστικά της δεν μπορεί να καλύψει την ύπαρξή της.

Στην έκθεση του ΟΟΣΑ μιλάνε για «επιδείνωση των διεθνών οικονομικών προοπτικών» και εμφανίζουν την ανεργία απλά ως ένα άσχημο νέο.

Αποκαλύπτουν, όμως, και την ουσία της κρίσης και την επιδίωξή τους: Μιλάνε για την ανεργία των νέων, όχι για να καταγραφεί το γεγονός, αλλά για να αξιώσουν στο όνομα της ανεργίας των νέων την κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος. Το μήνυμά τους είναι ένα: Δουλειά να 'ναι και με όποιους όρους να 'ναι. Αυτό το μήνυμα παπαγαλίζεται ήδη από μια σειρά πολιτικούς χώρους.

Ενα από τα στοιχεία που μαρτυρούν σε βάρος ποιων οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους θέλουν να ξεπεράσουν την κρίση είναι και η φορολογία. Οπου διαπιστώνεται στην πράξη πια πως για να ενισχυθεί το κεφάλαιο με κρατικούς πόρους, αυξάνονται κατακόρυφα οι φόροι στα λαϊκά στρώματα. Τα περί μέσου όρου πρόσθετης φορολόγησης στα 997 ευρώ είναι μια απάτη, καθώς βάζει στο ίδιο καζάνι ορισμένα υψηλά ποσά που καλούνται να καταβάλουν λίγοι, με τα ποσά που καλείται να πληρώσει η πλειοψηφία των φορολογουμένων. Το πραγματικό γεγονός είναι ότι από τα μέχρι τώρα εκκαθαριστικά προκύπτει ότι εργάτες που έχουν συλλογική σύμβαση και να κατοχυρώνουν έναν ανθρώπινο μισθό μετά από 30 χρόνια δουλειάς, θα πληρώσουν από 3 και πάνω χιλιάρικα επιπλέον από τα αρκετά χιλιάρικα που έχουν ήδη προπληρώσει σαν παρακράτηση φόρου την ώρα που έπαιρναν το μισθό τους.

Πρόσθετα, τα στοιχεία γι' αυτούς που δεν θα κάνουν διακοπές μαρτυρούν την έκταση της πίεσης που ασκείται στο λαϊκό εισόδημα. Οταν 7 στους 10 δεν μπορούν να ξεμυτίσουν, οι μέσοι όροι στη φορολογία λένε παραμύθια.

Το πρόβλημα είναι χοντρό και προσφέρουν κακή υπηρεσία όσοι κρύβουν την αιτία: Οτι για να σηκώσουν κεφάλι τα μονοπώλια πρέπει να γονατίσουν όλοι οι άλλοι.

Η καταφυγή των αστών αναλυτών σε ψυχολογικούς όρους για να εξηγήσουν τι συμβαίνει στην κοινωνία, ενοχοποιεί τελικά τα θύματα, τους εργάτες, που παρουσιάζονται σαν άβουλα όντα και αδύναμα να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα που όμως δεν είναι δικό τους, είναι συστημικό. Αυτό ακριβώς: ότι η καπιταλιστική κρίση δεν έχει να κάνει με την ψυχολογία, αλλά με τους σιδερένιους νόμους που τη διέπουν.

Η γνώση των νόμων της καπιταλιστικής οικονομίας και των συνεπειών τους για την εργατική τάξη, οπλίζει την εργατική τάξη και για το δρόμο που πρέπει να πάρει και για τα όπλα που πρέπει να χρησιμοποιήσει.

Η αστική τάξη πατάει στο γεγονός ότι ελέγχει τόσο την εκπροσώπηση των εργατών στα κορυφαία όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος όσο και ένα μεγάλο εύρος πολιτικών κομμάτων που ενώ εμφανίζονται ως αντιπολίτευση, στην ουσία είναι χρυσές εφεδρείες του συστήματος.

Απόδειξη; Οι θέσεις που διατύπωσε χτες το πρωί στη ΝΕΤ ο Τσίπρας αποδεχόμενος τις ιδιωτικοποιήσεις και η ομολογία ότι το κόμμα του ήταν το ισχυρό ανάχωμα για να μην είναι ανεξέλεγκτη η κοινωνική έκρηξη, είναι αποκαλυπτικές.

Μαρτυρούν ότι η εργατική τάξη μπλέκει άσχημα όταν αντί να πολεμά τον αντίπαλο ακουμπά ελπίδες σε διαχειριστές. Η καλλιέργεια της εντύπωσης ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα με εναλλαγές στην κυβερνητική εξουσία οδηγεί πιο βαθιά στην υποταγή.

Για την εργατική τάξη είναι ήδη υπερώριμος ο καιρός για να ανατρέπει καθημερινά τους συσχετισμούς, με την οργάνωσή της στα συνδικάτα, παλεύοντας για τη λύση των δικών της προβλημάτων, για την ικανοποίηση των αναγκών της, να ριζώνει τα φύτρα της δικής της εξουσίας.

Προοπτική που ήδη έχει δει η αστική τάξη και γι' αυτό προωθεί ένα δίκτυο δήθεν λαϊκής συμμετοχής, όπου διάφορες ΜΚΟ που καρπώνονται αφειδώς κρατικά και ευρωενωσιακά κονδύλια, καλούνται να λύνουν προβλήματα - υποχρεώσεις του κράτους, να αμβλύνουν την ταξική αντιπαράθεση, να εμποδίζουν την οργάνωση των εργατών ως τάξη ενάντια σε τάξη.

Οι καιροί μπροστά θα είναι δύσκολοι όχι μόνο γιατί βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση, αλλά και γιατί η αστική τάξη προς το παρόν έχει ισχυρές εφεδρείες που λειτουργούν μέσα στο εργατικό κίνημα ενάντια στα εργατικά συμφέροντα.

Οι αναλύσεις που πυκνώνουν στην «ΑΥΓΗ» για το «ξεπερασμένο» της εργατικής εξουσίας, μαρτυρούν και τα όρια μέσα στα οποία θέλουν να στριμώξουν το εργατικό κίνημα, που παρά τα εκλογικά αποτελέσματα κρατά ψηλά τη σημαία της ταξικής απελευθέρωσης.

Για το ΚΚΕ, τους κομμουνιστές, τα καθήκοντα είναι μεγάλα. Αυτός όμως είναι και ο λόγος ύπαρξής τους. Να αγνοούν τους «μέσους όρους», να προβάλλουν τη θέση της μόνης τάξης που δικαιούται να είναι κυρίαρχη, αυτής που παράγει τον πλούτο και για τα συμφέροντα της οποίας και μόνο αξίζουν όλες οι θυσίες.