Ενα επιχείρημα των αστικών επιτελείων για τις ιδιωτικοποιήσεις είναι και το εξής: «Τι ενδιαφέρει το λαό αν αυτός που παράγει είναι το Δημόσιο ή ο ιδιώτης»; Είναι πράγματι μια επιθετική προπαγάνδα υποστήριξης της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, που πατάει στην αντίληψη ότι τα πάντα στον καπιταλισμό είναι θέμα αγοράς. Η εμπορευματική παραγωγή πράγματι είναι παραγωγή όχι για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, αλλά παραγωγή για το κέρδος. Γι' αυτό και υπάρχει αναρχία στην παραγωγή, οικονομικές κρίσεις. Ταυτόχρονα στις λαϊκές συνειδήσεις έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι δουλεύουν, πληρώνονται μισθό για να αγοράζουν εμπορεύματα και υπηρεσίες. Ετσι η αστική προπαγάνδα βάζει χυδαία το ζήτημα: Τι νοιάζει τον εργαζόμενο αν παράγει το κράτος ή ο ιδιώτης; Εδώ όμως συγκαλύπτεται η πραγματική ουσία, η παραγωγή για το κέρδος και όχι για τις λαϊκές ανάγκες και ότι αιτία γι' αυτό είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία. Ταυτόχρονα η αστική προπαγάνδα εστιάζει σε μια μόνο πλευρά ενός ζητήματος, «παραγωγή», συγκαλύπτοντας αρνητικές πλευρές για τους εργαζόμενους, το λαό, από τις ιδιωτικοποιήσεις. Ας το δούμε με παραδείγματα.

Ενα επιχείρημα στήριξης των αντιλαϊκών μέτρων προκειμένου να μπορεί να δανείζεται η Ελλάδα, είναι και το εξής: Αν δεν μπορεί να δανείζεται πώς θα κάνει εισαγωγές που είναι αναγκαίες, όπως π.χ. ζάχαρης; Τώρα τελευταία επίσης επανέφεραν το θέμα ότι η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα! Μέγα ψέμα. Η Ελλάδα μπορεί να παράγει σχεδόν τα πάντα. Την ίδια ώρα ιδιωτικοποιούν το τελευταίο εργοστάσιο ζάχαρης, που το αγοράζει μια κρατική πολωνική εταιρεία! Που αγοράζει και την ποσόστωση της Ελλάδας στην παραγωγή ζάχαρης. Η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να παράγει ζάχαρη. Αλλά εκτός από την εξάρτηση στο συγκεκριμένο προϊόν, καταστρέφεται και ό,τι έχει απομείνει από την παραγωγή τεύτλων, δηλαδή ένα μέρος αγροτικής παραγωγής. Αρα καταστρέφονται μικρομεσαίοι αγρότες. Η καταστροφή από την ιδιωτικοποίηση είναι μεγάλη. Το ίδιο ισχύει, για παράδειγμα, και με τον ΟΣΕ. Ενα μέσο που μπορεί αν αναπτυχθεί, να αντικαταστήσει μεγάλο μέρος οδικών και αεροπορικών μεταφορών, που σημαίνει όφελος για την οικονομία, το περιβάλλον... Βεβαίως, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων απορρέει από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, προκειμένου να ενισχύονται οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και σε επίπεδο ΕΕ. Για παράδειγμα υπάρχει η πολιτική της ΕΕ για τον ευρωπαϊκό σιδηρόδρομο, τους ευρωπαϊκούς ουρανούς, που ανοίγουν το δρόμο για επενδύσεις των μεγάλων διεθνικών μονοπωλίων των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών σ' αυτούς τους τομείς. Αλλά οι μεταφορές γίνονται πανάκριβες για τα λαϊκά στρώματα...

Η Ελλάδα μπορεί να παράγει. Μπορεί να αναπτύξει βιομηχανία και αγροτική οικονομία ώστε να καλύπτει κάποιες ανάγκες που σήμερα καλύπτονται από εισαγωγές. Η Ελλάδα έχει αναξιοποίητο ορυκτό πλούτο - απαραίτητη προϋπόθεση για ανάπτυξη της βιομηχανίας. Εχει βωξίτη, νικέλιο, ψευδάργυρο, χρυσό, λευκόλιθο, μάρμαρο (που λόγω της ποιότητάς του κατέχει εξέχουσα θέση στη διεθνή αγορά), λιγνίτη για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει τεράστιο υδάτινο δυναμικό για την παραγωγή επίσης ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, υψηλό αιολικό δυναμικό και πηγές γεωθερμίας, ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου. Εχει ήδη αναπτυγμένη βιομηχανία χάλυβα, σιδήρου, χαλκού, αμυντική βιομηχανία, βιομηχανία πλαστικών, παραγωγή τσιμέντου και άλλων οικοδομικών υλικών και μηχανοποιημένο κλάδο κατασκευών. Εχει επίσης δάση για ξυλεία και προϊόντα ξύλου. Διαθέτει δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.

Επίσης η Ελλάδα είχε, άρα μπορεί να αναπτύξει αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή που να καλύπτει όλες τις διατροφικές της ανάγκες και να κάνει εξαγωγές, αντί να εισάγει. Εχει σημαντική παραγωγή σιταριού, καλαμποκιού, άλλων δημητριακών, πατάτας φασολιών, διαθέτει υψηλής ποιότητας λάδι, οπωροκηπευτικά, κρασί, ροδάκινα εσπεριδοειδή, σταφίδα, έχει κτηνοτροφία. Η αγροτική παραγωγή μπορεί να στηρίξει τη βιομηχανία τροφίμων. Εχουμε πολλής καλής ποιότητας βαμβάκι επομένως δυνατότητα ανάπτυξης κλωστοϋφαντουργίας, ένδυσης, υπόδησης. Σε πολλούς κλάδους από τους παραπάνω υπάρχει ήδη εμπειρία από προηγούμενες δεκαετίες, πριν ακόμη την ένταξη στην ΕΟΚ (τη σημερινή ΕΕ) και την εγκατάλειψη πλουτοπαραγωγικών πηγών, αφού κριτήριο της ανάπτυξης είναι το κέρδος. Σήμερα, για παράδειγμα, η βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας και ιματισμού φθίνει στην Ελλάδα, λόγω ανταγωνισμού με Κίνα, Ινδία κλπ., που έχουν τέτοια παραγωγή αλλά με μεροκάματα εξαθλίωσης. Αρα κάνει εισαγωγές. Το ίδιο ισχύει και για τα εργοστάσια μετάλλου που τώρα συρρικνώνονται και κλείνουν, ενώ στο μέταλλο υπάρχουν πολλές εφαρμογές για πολλά προϊόντα. Στην Ελλάδα υπήρχε μέχρι τη 10ετία του '80 αναπτυγμένη αμαξοβιομηχανία, αλλά και κατασκευή πετρελαιοκινητήρων, (Μαλκότση) στο Βόλο, όπως και συναρμολόγησης αυτοκινήτων. Δε συνέφερε τους καπιταλιστές και τις έκλεισαν ή τις μετέφεραν στο εξωτερικό. Το ίδιο ισχύει και με τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, που φυτοζωεί, ενώ οι εφοπλιστές ναυπηγούν και επισκευάζουν στη ΝΑ Ασία κυρίως.

Ας αφήσουν λοιπόν την προπαγάνδα ότι δεν παράγουμε τίποτα. Το εμπόδιο είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία. Με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, εξαλείφοντας δηλαδή την παραγωγή για το κέρδος, θα αναπτύσσεται η παραγωγή για τις λαϊκές ανάγκες.