Με μια υπουργική απόφαση - εναρμονισμένη με σχετική κοινοτική οδηγία - που περιέχει τέτοια κενά ώστε στην πράξη να είναι δυνατό να αποδειχτεί ...«πολύ κακό για το τίποτα», προβλέπεται ότι στο εξής, σε περίπτωση απώλειας κάρτας, ο κάτοχός της δεν μπορεί να χρεωθεί με περισσότερα από 150 ευρώ ή 50.000 δρχ. για τη χρήση που έγινε μέχρι τη στιγμή που δηλώνει την απώλεια.

Σύμφωνα με την κοινή απόφαση των υπουργών Ανάπτυξης, Εθνικής Οικονομίας και Δικαιοσύνης, που υπογράφτηκε πρόσφατα σε εναρμόνιση με κοινοτική οδηγία του 1997, ορίζεται ότι μέχρι τη γνωστοποίηση της απώλειας της κάρτας - πιστωτικής, ανάληψης μετρητών ή χρεωστικής στον εκδότη - ο κάτοχος ευθύνεται για τις ζημίες που έχει υποστεί συνεπεία της απώλειας ή κλοπής της κάρτας, μέχρι ενός ορίου που δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 150 ευρώ. Διευκρινίζεται, ωστόσο, ότι αυτό δεν ισχύει στην περίπτωση που ο εκδότης επικαλεστεί και αποδείξει ότι πρόκειται για βαριά αμέλεια ή δόλο. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στην υπουργική απόφαση δεν προβλέπεται για πόσο διάστημα πριν από τη στιγμή που ο κάτοχος δηλώνει την απώλεια της κάρτας, ισχύει η ρύθμιση, δηλαδή για πόσο διάστημα πριν από τη στιγμή που ο κάτοχος αντιλαμβάνεται την απώλεια και τη δηλώνει, θα θεωρείται δεδομένη η απώλεια και άρα δε θα χρεώνεται με παραπάνω από 150 ευρώ, αφήνει προφανώς στη διακριτική ευχέρεια των τραπεζών την εφαρμογή της ρύθμισης.

Στο μεταξύ, για αγορές μέσω Ιντερνετ, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα για τους καταναλωτές κατόχους πιστωτικής κάρτας. Σύμφωνα με την απόφαση, από τη μια μεριά στην περίπτωση που ο κάτοχος κάρτας την απολέσει δεν ευθύνεται για ηλεκτρονικές αγορές ούτε μέχρι του ποσού των 150 ευρώ, από την άλλη μεριά, όμως, θα πρέπει ο ίδιος να αποδείξει ότι δεν πραγματοποίησε παραγγελίες που τυχόν θα υποστηρίξει ο εκδότης της κάρτας ότι έγιναν.

Με την ίδια υπουργική απόφαση στις συναλλαγές με δόσεις αντικαθίσταται ο όρος «ετήσιο πραγματικό επιτόκιο» με τον όρο «Συνολικό Ετήσιο Πραγματικό Ποσοστό Επιβάρυνσης». Πρόκειται για τη συνολική επιβάρυνση για τον καταναλωτή εκφρασμένη ως ποσοστό του αρχικού κεφαλαίου σε ετήσια βάση, για την οποία θα πρέπει να ενημερώνεται ο καταναλωτής τόσο κατά την αγορά του προϊόντος όσο και κατά τη διαφήμισή του.