©2009 The Conspirator

Στο αμερικανικό σινεμά αυτό καθαυτό το δικαστικό δράμα συνιστά κινηματογραφικό είδος. Παράλληλα και το ιστορικό φιλμ είναι ένα είδος κατ' εξοχήν σύνθετο που μπορεί πολύ εύκολα να απομακρύνει το ενδιαφέρον του θεατή. Ο Ρέντφορντ, συνδυάζοντας τα δύο αυτά είδη, επέλεξε να χτίσει την αφήγησή του σε συστηματικές εναλλαγές, τόσο από το ακροατήριο του δικαστηρίου, τα flash back, αλλά κύρια από τις αναστολές του δικηγόρου, του συνήγορου υπεράσπισης της κατηγορούμενης που φέρεται ως ύποπτη - δεν ξέρουμε αν είναι - και αυτό είναι το ζητούμενο. Η ιστορία εκτυλίσσεται την περίοδο που επακολούθησε τη δολοφονία του Προέδρου Λίνκολν, το 1865, μετά το πέρας του αμερικανικού εμφύλιου. Αναφέρεται και αναμοχλεύει πτυχές και γεγονότα της πολιτικής αυτής δολοφονίας που κρατήθηκαν άγνωστα και έρχονται να ανατρέψουν θεωρίες που ισχυρίζονται ότι τον Αμερικανό Πρόεδρο δολοφόνησε αυθόρμητα ένας ηθοποιός εν ώρα θεατρικής παράστασης. Πίσω από το δολοφόνο, ονόματι Τζον Γουίλκς Μπουθ, βρισκόταν - λέει η ταινία - μια καλά οργανωμένη συνωμοσία του ηττημένου Νότου. Ως ύποπτη συνωμοσίας φέρεται και η κατηγορούμενη Μαίρη Σουράτ, ιδιοκτήτρια πανσιόν, που δικάζεται από στρατοδικείο μαζί με άλλους τρεις συνωμότες που συνελήφθησαν επ' αυτοφώρω.

Η καταδίκη της Σουράτ διαγράφεται προαποφασισμένη και δικαιολογείται με υπαινιγμούς για πολιτική σκοπιμότητα, είναι ένα πιόνι στο πολιτικό παιχνίδι ή καλύτερα μια «παράπλευρη απώλεια». Η ταινία, μια εκτυφλωτική μεταφορά που αναφέρεται στο σήμερα, αναδεικνύει αιώνιες συγκρούσεις και θέτει ρητορικά ερωτήματα. Οπως π.χ. το θέμα της διάστασης μεταξύ της Δικαιοσύνης ως θεσμού που ως επί το πλείστον δεν αντικατοπτρίζει το αίσθημα δικαίου ή τη θέση «πάνω απ' όλα η υπεράσπιση της χώρας». Δηλαδή η παραπάνω θέση μπορεί να δικαιολογήσει κυνικά ως «παράπλευρη απώλεια» την όποια στυγνή καταπάτηση των ανθρωπίνων, εργασιακών, κοινωνικών, και πάει λέγοντας, δικαιωμάτων που οδηγεί στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής; Κάπως ετεροχρονισμένα και ξεδοντιασμένα τα ερωτήματα που θέτει το φιλμ, μια που η πραγματικότητα έχει ήδη δώσει αποστομωτικές απαντήσεις. Για τους νεοφώτιστους, εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, με το Γκουαντάναμο, με το Ιράκ και άπειρα παρεμφερή τινά, κυρίως όμως με την καθημερινότητα όλων ημών, αλλά και όσων, τρομάρα τους, συνεχίζουν ακόμα να πιστεύουν ότι είναι «πολίτες» και όχι υπήκοοι της κεφαλαιοκρατίας και των κρίσεών της.

Παίζουν: Τζέιμς Μακ Αβόι, Ρόμπιν Ράιτ, Τομ Γουίλκινσον, Κέβιν Κλάιν, Τζάστιν Λονγκ κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).