Σε ισχύ βρίσκεται πλέον, μετά τη δημοσίευσή της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, η Υπουργική Απόφαση (ΥΑ) για την ίδρυση και αναγνώριση μουσείων, η οποία, σύμφωνα με το ΥΠΠΟΤ, «εξειδικεύει τις προϋποθέσεις ίδρυσης από το Δημόσιο νέων μουσείων και τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούν τα μη δημόσια μουσεία προκειμένου να αναγνωρίζονται από το ΥΠΠΟΤ». Αυτή η ΥΑ υπηρετεί την αγοραία «θηλιά» που προορίζει το αστικό κράτος για την πολιτιστική κληρονομιά.

Η «λογική» της ΥΑ είναι ότι «υιοθετείται ένα ελάχιστο, αλλά απολύτως αναγκαίο, σύνολο προϋποθέσεων που αφορούν το ευρύτερο φάσμα λειτουργιών ενός μουσείου και εκτείνονται από τη διαχείριση των συλλογών ως την οργάνωση και διοίκηση του μουσείου και τις υπηρεσίες προς το κοινό». Το ΥΠΠΟΤ υποστηρίζει ότι έτσι «καλύπτεται ένα σημαντικό κενό στο θεσμικό πλαίσιο για την προστασία και προβολή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς» και ότι η ΥΑ «μπορεί να αποτελέσει έναν οδικό χάρτη για τα μουσεία της Ελλάδας, βοηθώντας τα να αποκτήσουν αυξημένη επίγνωση του ρόλου τους, να αναβαθμίσουν το κύρος, την αξιοπιστία και το προφίλ τους, να επιλύσουν χρόνια προβλήματα με σωστή ιεράρχηση και να υιοθετήσουν καλές πρακτικές (τυποποίηση διαδικασιών και μεθόδων εργασίας)».

Τα παραπάνω δύσκολα τεκμηριώνουν το λόγο μιας τέτοιας απόφασης, αφού θεσμικό πλαίσιο για την ίδρυση και λειτουργία δημόσιων και ιδιωτικών μουσείων υπάρχει. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλο το άρθρο 1 της ΥΑ για τις «Προϋποθέσεις ίδρυσης μουσείου από το Δημόσιο» βασίζεται και παραπέμπει στον ισχύοντα αρχαιολογικό νόμο.

Προς τι λοιπόν η ΥΑ; Το ΥΠΠΟΤ σημειώνει: «Συγχρόνως, αποτελεί (σ.σ. η Υπουργική Απόφαση) σημαντικό εργαλείο για το ίδιο το ΥΠΠΟΤ, προκειμένου να αξιοποιούνται αποδοτικότερα τα διαθέσιμα κονδύλια, να παρέχεται στοχευμένη στήριξη στα μουσεία και να ενισχύεται η προβολή και η δικτύωσή τους». Αυτό παραπέμπει ουσιαστικά σε ακόμη μεγαλύτερο «πετσόκομμα» της κρατικής χρηματοδότησης στα μουσεία. Διότι αυτή η ΥΑ λαμβάνεται, ενώ από το 2003 και τον τότε Οργανισμό του ΥΠΠΟ αποκόπηκαν μεγάλα μουσεία από τις «μητρικές» Εφορείες Αρχαιοτήτων, με στόχο την «αυτοτελή», δηλαδή ιδιωτικοοικονομική, λειτουργία τους. Το νέο Μουσείο Ακρόπολης, λίγα χρόνια μετά, αποτέλεσε το πρώτο κρατικό μουσείο με τέτοιο καθεστώς λειτουργίας. Μόλις προχτές το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ενέκρινε σχέδιο άλλης ΥΑ, με την οποία και τα μουσεία εντάσσονται στα αντικείμενα πολιτιστικής κληρονομιάς, στα οποία μπορούν να γυριστούν ακόμη και εμπορικές διαφημίσεις. Και όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που το αστικό κράτος προωθεί, παντοιοτρόπως, την αγοραία λειτουργία της πολιτιστικής κληρονομιάς.