Από μια άγνωστη ευρωπαϊκή κινηματογραφία προέρχεται η μοναδική ενδιαφέρουσα ταινία της βδομάδας. Πρόκειται για το φιλμ του Νορβηγού σκηνοθέτη Ερικ Σιόλτσμπεργκ με τον μάλλον αινιγματικό τίτλο "Insomnia", κάτω από τον οποίο ξετυλίγεται μια αστυνομική ιστορία. Μια αστυνομική ταινία, που αν και τυπικά συγγενεύει με το είδος του φιλμ νουάρ, στην πραγματικότητα το περιεχόμενό της, ο τρόπος που ξετυλίγει την πλοκή της, την απομακρύνουν από κάθε πρόχειρη κατηγοριοποίηση σχετική με την αστυνομική δραματουργία. Στο κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα (και στο κινηματογραφικό του αντίστοιχο), τόσο αυτό του ύφους της Αγκάθα Κρίστι και των περιπετειών του Σέρλοκ Χολμς όσο και στο μεταγενέστερο "μαύρο" μυθιστόρημα, η δράση καθορίζεται από κάποιο έγκλημα - γρίφο, στον οποίο εμπλέκεται ο ντετέκτιβ ή ο αστυνομικός που αναλαμβάνει να το εξιχνιάσει. Στην περίπτωση της "Insomnia", όμως, παραγωγός του γρίφου δεν είναι το έγκλημα καθεαυτό, αλλά ο ίδιος ο πρωταγωνιστής (Στέλαν Σκάρτσγκαρντ),ο αστυνομικός που μέσα από τα στοιχεία που του προσφέρει η πραγματικότητα, προσπαθεί να "κλείσει" μια υπόθεση δολοφονίας, με μοναδικό στόχο να καλύψει ένα δικό του θανάσιμο λάθος, που στοίχισε τη ζωή ενός συναδέλφου του. Ενας φόνος, τον οποίο ο αστυνομικός - δράστης θα αποδώσει στον καταδιωκόμενο δολοφόνο, ο οποίος όμως σαν μάρτυρας στη στιγμή του μοιραίου πυροβολισμού, θα εκβιάσει τον υποτιθέμενο διώκτη του. Ετσι οι δυο τους, ένας αστυνομικός επιθεωρητής και ένας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, άλλοτε μεθοδικά κι άλλοτε αυτοσχεδιάζοντας θα προσπαθήσουν να στήσουν ένα "θεατρικό" σκηνικό, για να αποδώσουν το έγκλημα σε κάποιον αθώο. Ενα σκηνικό έτοιμο πάντα να καταρρεύσει από το βάρος των ενοχών που δεν παύουν στιγμή να τους ακολουθούν, δίνοντας στο φιλμ έντονη τη διάσταση του ψυχολογικού δράματος. Μια ψυχολογική διάσταση, η οποία επιτείνεται από το μουντό νορβηγικό τοπίο, από τη θολή διαύγεια της νορβηγικής μέρας, που διαρκεί όλους τους καλοκαιρινούς μήνες, εκδικητικά φωτεινή για τους ήρωες του φιλμ που περιφέρουν μέσα της το δικό τους σκοτάδι (ΔΕΞΑΜΕΝΗ).

"Δεν μπορεί να συμβαίνουν στ' αλήθεια αυτά τα πράγματα", αναφωνεί στην πιο αγωνιώδη στιγμή της ταινίας ο κεντρικός ήρωας και ίσως να έχει δίκιο. Ομως η εφευρετική φαντασία των συντελεστών του φιλμ φρόντισε να τα δημιουργήσει και να τα κάνει γεγονότα μέσα στην "εικονική" κινηματογραφική πραγματικότητα. Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται για τη γεμάτη σεναριακές αφέλειες, ατέλειες και κενά περιπέτεια του νεαρού νυχτοφύλακα ενός νεκροτομείου, που παγιδεύεται από τον νεκρόφιλο σοδομιστή των φιλοξενούμενων πτωμάτων, ο οποίος θέλει να τον καταστήσει ένοχο για τα δικά του εγκλήματα... Βγαίνοντας από το σινεμά λίγο θολωμένος, αντίκρισα ένα ξανθό κοριτσάκι που χαμογελούσε, και προς στιγμήν συνέλαβα έναν εσωτερικό φόβο μήπως ξαφνικά μεταμορφωθεί σε αιμοβόρο"ζόμπι" με απειλητικές διαθέσεις. Ομως γρήγορα το χαμόγελο με συνέφερε, καθώς σκέφτηκα ότι ακόμη και τα ζόμπι πρέπει να είναι λυπημένα μέσα στη δυστυχία τους. Αλλά αυτή είναι η υπόθεση μιας άλλης ταινίας (ΙΝΤΕΑΛ, ΜΠΡΟΝΤΓΟΥΑΙΗ, ΑΝΕΣΙΣ, ΦΙΛΟΘΕΗ, ΡΙΟ, ΣΙΝΕΑΚ).

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ