Τα παραπάνω δήλωσε προχτές ο Ν. Βούτσης, στέλεχος του ΣΥΝ, στον ρ/σ «Κόκκινο». Η αφήγησή του όμως «μπάζει» από παντού. Στις σημερινές ανάγκες δεν ανταποκρίνεται η πρόταση του ΣΥΝ για «μίνιμουμ» συμφωνίες και για αλλαγή οδηγού, αλλά όχι κατεύθυνσης του οχήματος. Για τον ΣΥΝ ήταν και παραμένει αυτοσκοπός το ποσοστό, η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, η συμμετοχή στη διαχείριση του συστήματος απ' όσο το δυνατόν καλύτερη θέση. Για το ΚΚΕ, σκοπός ήταν και παραμένει η αλλαγή εξουσίας και το πέρασμά της στα χέρια του λαού.

Ο ΣΥΝ ζητάει κοινή δράση με το ΚΚΕ στο κίνημα. Αφήνουμε κατά μέρους το γεγονός ότι αυτή την «κοινή δράση» δεν μπορεί να την πετύχει ούτε μεταξύ των συνιστωσών και των τάσεων που συναπαρτίζουν το χώρο. Μόλις προχτές, μια ακόμα συνιστώσα, το «Ξεκίνημα», ανακοίνωσε την αποχώρησή της από το ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είναι γνωστό το μάλε - βράσε που βρίσκεται σε εξέλιξη ανάμεσα στον ΣΥΝ και τις άλλες συνιστώσες που καλοβλέπουν την κίνηση Αλαβάνου. Στην ουσία του πράγματος: Ο ΣΥΝ ζητάει από το Κόμμα να συμπράξει με την ηγεσία ενός χώρου που συμπορεύεται με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που στήριξε τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης με τις όποιες δυνάμεις διέθετε στην ΤΑ, που έβαλε πλάτη στο πέρασμα στρατηγικών επιλογών του συστήματος, απόρροια των οποίων αποτελούν αυτά για τα οποία σήμερα ζητά συμφωνίες και κοινές δράσεις.

Τέλος, φιλότιμη αλλά αποτυχημένη η προσπάθεια των ΣΥΝασπισμένων να διαγράψουν τον άτιμο ρόλο τους απέναντι στο ΚΚΕ, σε περιόδους κρίσιμους για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα. Το '68 προσπάθησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ. Στην ΕΔΑ, προσπάθησαν να το οδηγήσουν σε αυτοκατάργηση, μετατρέποντας τη συμμαχία σε πολιτικό κόμμα. Το ίδιο έκαναν και το 1991, με τον ενιαίο Συνασπισμό. Οταν μάλιστα αποχώρησαν από το Κόμμα, το πολέμησαν χυδαία από την όχθη των αστών. Παρά την αποδεδειγμένη ασυνέπεια που χαρακτηρίζει το χώρο που εκπροσωπεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για ένα πράγμα δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς: Για τη συνέπεια με την οποία (μάταια) προσπαθούν να χτυπήσουν το ΚΚΕ. Αυτός είναι ο διαχρονικός στόχος τους, ο οποίος αποτελεί ταυτόχρονα και το μοναδικό λόγο ύπαρξής τους.