«Υπάρχει μια μεγάλη κακή παράδοση ανοχής στις καταλήψεις δημοσίων χώρων και κτιρίων, είτε πρόκειται για υπουργεία, είτε για γραφεία υπουργών, πανεπιστήμια, σχολεία, εθνικούς δρόμους, μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους κ.λπ. Και το "δεν πληρώνω" έχει πίσω του... παράδοση. Δεν αφορούσε βέβαια τα "διόδια" και τα "εισιτήρια των ΜΜΜ", αλλά λ.χ. τις ασφαλιστικές εισφορές, τις φορολογικές υποχρεώσεις κ.ο.κ. Το ότι όλα αυτά συνιστούν μια στρέβλωση της Δημοκρατίας μας είναι αδιαμφισβήτητο» (ο Π. Παναγιώτου στο ΕΘΝΟΣ).

«Η κοινωνία τσαντίζεται από τον καναπέ και αφήνει λίγους να δημιουργούν το χάος. Οι πολλοί δυστυχώς δεν αποφασίζουν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους (...) η αναρχία και το μπάχαλο δεν είναι δύσκολο να εξαπλωθούν σε πολλούς άλλους τομείς» (ο Γ. Βλαβιανός στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Δεν βρίσκω ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε εκείνους που ετσιθελικά δεν πληρώνουν επειδή θεωρούν ότι τους προσβάλλουν οι εργολάβοι και στους άλλους που έσπασαν ένα θέατρο επειδή θεώρησαν ότι προσβάλλεται ο Ολυμπιακός (...) και στις δύο περιπτώσεις έχουμε ακριβώς την ίδια μέθοδο: την αυτοδικία» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).

«Οι επιδρομές στα θέατρα είναι πλέον μέρος των επαναστατικών παραδόσεων αυτού του λαού, όπως είναι οι καταλήψεις, η τζάμπα ανυπακοή και άλλα τερπνά αριστερά χάπενιγνκ (...) Πρέπει να καταλάβουμε κάτι. Αν η παρανομία για "ιερούς" σκοπούς δεν σταματήσει, τότε η παρανομία θα γίνει ο κανόνας και θα είναι πάντα και παντού μόνο για "ανίερους" σκοπούς» (ο Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Η ΕΛ.ΑΣ. τρέμει με την ιδέα ότι θα κληθεί να διαχειρισθεί μια τεράστια κρίση, από την Κερατέα έως τον Προμαχώνα και τα γκέτο των μεταναστών. Κανείς δεν τολμά να πάρει θέση (...) Δυστυχώς οι μόνοι που έχουν στόχο είναι η μειοψηφία αριστεριστών, λαϊκιστών και βεβαίως και απελπισμένων που θέλει να βάλει φωτιά στον τόπο είτε με τη μορφή της ανυπακοής είτε με την αναρχία και τη βία (...) Η μεγάλη πλειοψηφία μιας σκληρά εργαζόμενης, δημιουργικής μεσαίας τάξης (...) θέλει νόμο και τάξη (...) Το κακό είναι ότι αυτή η πλειοψηφία σπάνια κατεβαίνει στους δρόμους ή φωνάζει δυνατά» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).