Τα σημερινά διαστημόπλοια κουβαλούν μέσα τους την πηγή ενέργειας. Το κόστος των διαστημικών ταξιδιών θα μπορούσε να περιοριστεί καθοριστικά αποφεύγοντας τις τεράστιες ποσότητες καυσίμου, τις δεξαμενές και τους κινητήρες μεγάλου βάρους. Πειράματα χρηματοδοτούμενα από τη ΝΑΣΑ και την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ (...) έδειξαν ότι ένα ειδικό ελαφρύ όχημα μπορεί να ανυψωθεί κατά μήκος μιας δέσμης υπέρυθρων ακτίνων από παλμικό λέιζερ. Ανακλαστικές επιφάνειες πάνω στο όχημα συγκεντρώνουν την ακτίνα σε μορφή δαχτυλιδιού, το οποίο θερμαίνει τον αέρα σε θερμοκρασίες πέντε φορές υψηλότερες από της επιφάνειας του ήλιου. Σαν αποτέλεσμα, ο αέρας διαστέλλεται εκρηκτικά προωθώντας το όχημα.

Φυσικά, ένα τέτοιο όχημα, που δικαιολογημένα μπορούμε να ονομάσουμε φωτόπλοιο, θα χρησιμοποιεί αυτόν τον τρόπο προώθησης όσο βρίσκεται μέσα στην ατμόσφαιρα, ενώ όταν φτάνει στα ανώτερα στρώματά της θα ενεργοποιεί συμβατικούς χημικούς πυραύλους για το υπόλοιπο του ταξιδιού του. Ο σχεδιασμός του είναι τέτοιος που να οδηγείται αυτόματα: αν αρχίσει να απομακρύνεται από την ακτίνα, η ώση αυτομάτως ασκείται διαφορετικά με αποτέλεσμα να το επαναφέρει. Υπολογίζεται ότι για να τεθεί ένας δορυφόρος βάρους 100 κιλών σε τροχιά με αυτή τη μέθοδο, απαιτούνται λέιζερ συνολικής ισχύος 100 μεγαβάτ, κάτι κάθε άλλο παρά ανέφικτο.

Χρησιμοποιώντας άλλη σχεδίαση και φυσικές αρχές, τα φωτόπλοια μπορούν να πετύχουν ακόμα καλύτερα αποτελέσματα. Αν ένα μέρος της προσπίπτουσας ενέργειας συγκεντρωθεί σε ένα σημείο μπροστά από το φωτόπλοιο, τότε δημιουργείται ένας κώνος αέρα που «ανοίγει δρόμο» σαν σφήνα μέσα από τα ατμοσφαιρικά στρώματα. Αν ένα επιπλέον μέρος της ενέργειας χρησιμοποιηθεί για τον ιονισμό του αέρα στα χείλη του δίσκου του φωτοπλοίου και εφόσον αυτό διαθέτει ισχυρούς υπεραγώγιμους μαγνήτες, τότε ο ιονισμένος αέρας περνώντας μέσα από το μαγνητικό πεδίο, θα δημιουργήσει μαγνητοϋδροδυναμικές δυνάμεις, που θα προσφέρουν επιπλέον ώση.