Δεν είναι «κανονικές» εργαζόμενες, δε δουλεύουν στον ίδιο εργασιακό χώρο, στέκονται όρθιες και μιλάνε ακατάπαυστα, τριπλοδιαφημίζουν τις εταιρίες και δεν πληρώνονται καλά. Ετσι «συστήνονται» οι προωθήτριες. Γυναίκες εργαζόμενες, μ' ένα εκπτωτικό κουπόνι στο χέρι ή μ' ένα προϊόν - «τιμή γνωριμίας» προσφορά στον πελάτη του καταστήματος. Αυξημένη η παρουσία τους την περίοδο των γιορτών στα σούπερ μάρκετ και τα πολυκαταστήματα και ακόμη πιο εντατικοποιημένη η δουλιά τους τις γιορτές, αφού από τη δική τους δουλιά οι πωλήσεις πολλαπλασιάζονται.

Το επάγγελμα της προωθήτριας γνωρίζει «άνθηση» τα τελευταία χρόνια. Σημαντική πλευρά και σκόπιμα καλυμμένη η «βαρύτητα» της δουλιάς. Οι εργαζόμενες, δε διαφημίζουν και δεν πουλάνε μόνο ένα συγκεκριμένο προϊόν, αλλά όλη τη «φίρμα» των προϊόντων. Οι πωλήσεις στα πολυκαταστήματα, όταν υπάρχει το «πρόγραμμα» όπως λέγεται, τριπλασιάζονται ενώ οι μισθοί των 5.500 - 6.500 δρχ. την ημέρα θεωρούνται αμελητέοι.

Μητέρες, φοιτήτριες και άνεργες αναζητούν δουλιά στα γραφεία προώθησης πωλήσεων, στους μεσάζοντες. «Θεωρείται δουλιά "εύκολη" για τις συγκεκριμένες κατηγορίες γυναικών -μας λέει η Μαρία- στην ουσία όμως δουλεύεις όταν θέλει να διαφημίσει η εταιρία. Τα γραφεία έχουν ένα μικρό σταθερό πυρήνα εργαζομένων και άλλες έχουν απασχόληση όταν "προκύψει". Οπως καταλαβαίνετε, ο υποτιθέμενος μισθός δεν είναι μισθός, το γραφείο παίρνει περισσότερα για μας. Αρκεί να σας πω ότι η ημιαπασχόληση είναι... πολλών ταχυτήτων. Διαχωρίζουν τις κοπέλες ανάλογα με την εξωτερική εμφάνιση και συμπεριφορά, ένας μικρός αριθμός, κυρίως από γραφεία μοντέλων, πληρώνονται καλά και δουλεύουν λίγες ώρες την ημέρα».

Μεγάλο πρόβλημα, αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες με την «ταυτότητά» τους: ενώ δεν είναι υπάλληλοι των σούπερ μάρκετ, των πολυκαταστημάτων, των ηλεκτραγορών, οι εργοδότες θέλουν να «βοηθάνε» στη δουλιά. «Δε μας πληρώνουν και μας ζητάνε να δουλέψουμε. Σε μεγάλα σούπερ μάρκετ έχουν διώξει κοπέλες γιατί αρνήθηκαν να κάνουν, κάτι παραπάνω», μας λέει η Ελένη. «Ετσι δημιουργείται αντίθεση με τους άλλους εργαζομένους. Δεν αισθανόμαστε και δεν είμαστε σταθεροί. Γυρνάμε όλη την Αθήνα. Δημιουργείται μια λαθεμένη νοοτροπία. Λες και δεν είμαστε εργαζόμενες, λες και δεν κουραζόμαστε, λες και δεν αδικούμαστε».

Η άποψη τέλος, ορισμένων εργοδοτών για «ελαφριά» δουλιά διαψεύδεται από λόγια εργαζομένων: «Η πολύωρη ορθοστασία, μαζί με τη συνεχή ομιλία και τα ράφια με τα προϊόντα γύρω σου, κυριολεκτικά σε τρελαίνει, οι πολλές ώρες δουλιάς σ' εξουθενώνουν. Η αστάθεια της δουλιάς και του χώρου, το ότι δουλεύεις μέσω γραφείου, οξύνει την ανασφάλεια και το άγχος, γιατί δε νιώθεις αλληλέγγυος με τους άλλους εμποροϋπάλληλους».