Παπαγεωργίου Βασίλης

Χωρίς αντιμονοπωλιακή γραμμή, η όποια κριτική είναι ανούσια, αποπροσανατολιστική. Γιατί πίσω από αυτή είναι αδύνατη η υπεράσπιση όχι μόνο των μελλοντικών, αλλά και των άμεσων συμφερόντων των εργαζομένων.

Λίγο αν ψάξουν κάτω από την ψευτο-ανατρεπτική ρητορική και την «ελευθεριακή» συνθηματολογία, θα δούμε μια πολιτική που ενσωματώνει στο σύστημα, γιατί:

Πρόκειται για θέση δημαγωγική, που συσκοτίζει ότι διέξοδος προς όφελος του λαού είναι η συνολική ρήξη με τη καπιταλιστική ανάπτυξη, της οποίας άλλωστε προϊόν είναι και τα μέτρα που προβλέπει το μνημόνιο. Θέση που συγκρούεται με τη μόνη γραμμή που αποτελεί διέξοδο για το λαό: Την πάλη για ανάπτυξη με κριτήριο τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, σε συνδυασμό με την αποδέσμευση από την ΕΕ. Γιατί διέξοδος είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ο κεντρικός σχεδιασμός, η Λαϊκή Οικονομία.

Ετσι διαστρεβλώνεται το περιεχόμενο της απειθαρχίας και ανυπακοής, την οποία επικαλείται ο Αλ. Αλαβάνος. Η απειθαρχία μπορεί να υφίσταται μόνο αν εντάσσεται στη γενική γραμμή ανατροπής του πολιτικού συσχετισμού, στην κατεύθυνση όμως της οικοδόμησης της κοινωνικής συμμαχίας εργατών, αυτοαπασχολουμένων και αγροτών για την ανατροπή της σημερινής εξουσίας, για τη Λαϊκή Εξουσία. Αλλωστε, μόνο αν ο λαός έχει κατακτήσει τη δική του εξουσία, θα είναι θεσμοί λαϊκής εξουσίας και τα τοπικά όργανα.

Στην Ευρώπη υπάρχει πείρα από ανάλογα πολιτικά οπορτουνιστικά μορφώματα που λειτούργησαν για την απορρόφηση της δυσαρέσκειας και για τον ευνουχισμό του ριζοσπαστισμού λαϊκών μαζών. Τέτοιο είναι π.χ. το πολυδιαφημιζόμενο κάποια περίοδο «Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα» στη Γαλλία, που αποτελεί άλλωστε μία από τις πηγές έμπνευσης του Αλ. Αλαβάνου.

Τα αποτελέσματα αυτής της κατεύθυνσης τα είδαμε τόσο στο ρόλο που έπαιξε στην άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, όσο και στην αδυναμία του φοιτητικού κινήματος να κινητοποιηθεί, όταν χιλιάδες εργαζόμενοι απεργούσαν και γέμιζαν τους δρόμους τους προηγούμενους μήνες. Το περιβόητο κίνημα του άρθρου 16 είχε πάει περίπατο. Αυτή η κατεύθυνση, λοιπόν, σημαίνει στην πράξη εγκλωβισμό στους ανταγωνισμούς που τρέχουν στο αστικό πολιτικό σύστημα και όχι ρήξη με αυτό.

Αλλωστε, τόσο ο Αλ. Αλαβάνος όσο και ο πολιτικός φορέας του εξ αντικειμένου εντάσσονται στα σχέδια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος και ειδικά της αριστερής - σοσιαλδημοκρατικής πτέρυγάς του, στη διαμόρφωση δηλαδή νέων αναχωμάτων, νέων εμποδίων στη ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων και ιδιαίτερα της νεολαίας, ρόλος στον οποίο έχει και ο ίδιος δώσει εξετάσεις από τον καιρό του Μάαστριχτ και πιο πριν...