Τι θέλει να πει, δηλαδή, ο κ. καθηγητής; Μήπως ότι ο λαός έχει σήμερα πολλές κατακτήσεις; Οτι πρέπει να κάνει εκπτώσεις στις ανάγκες του; Μήπως, π.χ., ότι για την κρίση φταίει το δικαίωμα στη σταθερή εργασία ή ο σταθερός χρόνος εργασίας που υπήρχε και γι' αυτό καλά κάνουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου και τα «ξηλώνουν»; Γι' αυτό, άλλωστε, και καταγγέλλει τη λογική «δε χρωστάμε, μας χρωστάνε», ενοχλημένος προφανώς από το ότι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αρνούνται να φορτωθούν τα βάρη μιας κρίσης που δε δημιούργησαν εκείνοι. Απ' ό,τι φαίνεται, το μήνυμα του κ. καθηγητή είναι το εξής: Πρέπει να ... συμμαζευτεί ο λαός, να πάρει απόφαση ότι δεν μπορεί να διεκδικεί ζωή αντίστοιχη του πλούτου που υπάρχει και παράγεται (από τον ίδιο, κάτι το οποίο φυσικά προσπερνά σε ολόκληρη την κατά τα άλλη μακρά ανάλυσή του), να μην «ξεμυτίζει» καθόλου από όσα υπαγορεύουν κυβέρνηση, ΕΕ και μεγαλοεργοδοσία.
Βέβαια, η χρεοκοπία για την οποία ανησυχεί ο κ. καθηγητής είναι αυτή του κεφαλαίου. Γιατί το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του είναι αυτά που απειλούνται όσο περισσότεροι εργαζόμενοι αγωνίζονται και οργανώνονται στη γραμμή «μας χρωστάνε». Γι' αυτήν τη χρεοκοπία όμως, ο λαός, όχι μόνο δεν έχει κανένα λόγο να ανησυχεί, αλλά πρέπει και να την επιδιώκει. Γιατί όσο πιο κοντά στην οριστική χρεοκοπία φτάνουν τα μονοπώλια και οι υπηρέτες τους, τόσο πιο κοντά στην οριστική σωτηρία φτάνει και ο λαός, στην ικανοποίηση και διεύρυνση των σύγχρονων αναγκών του.