Μέρες που είναι, μ' ένα μέρος του πληθυσμού να θλίβεται πράγματι για τα «θεία πάθη», θες να κρατηθείς σοβαρός. Αλλά δε σ' αφήνουν. Με την τσίμπλα στο μάτι αστυνομικός ρεπόρτερ περιέγραφε τι φοβερή που είναι αυτή η νέα ομάδα αστυνόμων που βγήκε στους δρόμους. Επιασε, λέει, δυο επίδοξους ληστές με βαριοπούλα μέσα σε ένα ...ταξί κι έναν που περίμενε μέσα στην τράπεζα μέχρι να τον πιάσουν.

Κι εκεί που προσπαθείς να κρατήσεις το γέλιο, εμφανίζουν στις τιβί έναν από τους μεγαλοϊδιοκτήτες μαγαζιών της νύχτας να δηλώνει: Δε φοροδιαφεύγουμε εμείς, αυτοί δε μας πιάνουν! Το καλύτερο το είπε μετά: Υπάρχει πείνα κι όταν υπάρχει πείνα ο κόσμος αγριεύει. Διαβασμένος, δηλαδή. Το ίδιο έγραφαν μια μέρα πριν διάφοροι αναλυτές που δημιουργώντας συνειρμούς ξεκινούσαν από την οικονομική κρίση, περνούσαν στην αύξηση της εγκληματικότητας και της «τρομοκρατίας». Τους φτωχούς πάνε να χαρακτηρίσουν εγκληματίες και «τρομοκράτες» για να τους αποτρέπουν από τη μαζική ταξική πάλη, να συγκαλύπτουν τους κρατικούς μηχανισμούς που στήνουν ή χρησιμοποιούν για «τρομοκρατικές» ενέργειες προκειμένου να καταστέλλουν το λαϊκό κίνημα. Και να συγκαλύπτουν το οργανωμένο έγκλημα που συνδέεται με τα μονοπώλια. Δε διακινούν φτωχοί τόνους ναρκωτικά, οργανωμένες καπιταλιστικές επιχειρήσεις το κάνουν.

Τελικά, τίποτα δεν είναι για καλαμπούρι. Επιμένουν - και δεν αφήνουν στιγμή τηλεοπτικού χρόνου χωρίς να τη γεμίσουν - παρουσιάζοντας αυθαίρετα την έκρηξη της βόμβας στα Πατήσια σαν «επαναστατική» πράξη για την οποία πρέπει να ανησυχεί η κοινωνία. Μήπως αυτός ακριβώς είναι ο στόχος τους για να μπορούν μετά να παριστάνουν το σωτήρα του πολίτη καλλιεργώντας ψυχολογία τρόμου ώστε ο λαός αντί να διεκδικεί την ώρα που του τσακίζουν δικαιώματα να «κάθεται στ' αυγά του»;

Μ' αυτά και μ' αυτά προσγειώνεσαι. Διαβάζεις τον αστικό Τύπο και δε σου μένει άλλη διέξοδος απ' το να κρυφτείς στο σπίτι σου. Αυτό είναι και το κόλπο, ο φόβος που παραλύει.

Ετσι δε θα μάθεις ποτέ ότι ως και οι άνεργοι - το πιο τρομοκρατημένο κομμάτι της κοινωνίας - οργανώνονται, βγαίνουν μπροστά αγωνιστικά, πετάνε στα σκουπίδια το φόβο. Δε θα μάθεις ότι το ΠΑΜΕ παλεύει και διεκδικεί για εδώ και τώρα μέτρα στήριξης των ανέργων. Οτι οι εργάτες που έχουν ακόμα δουλειά αψηφούν κι αυτοί τον τρόμο και οργανώνονται να παλέψουν από καλύτερες θέσεις για τις συμβάσεις τους. Δε θα μάθεις ότι όχι μόνο δεν είναι μονόδρομος όλα αυτά τα τρομοκρατικά που πλασάρουν οι εφημερίδες της αστικής τάξης, αλλά, αντίθετα, το λαϊκό κίνημα σηκώνει κεφάλι, κάνει καθαρό ότι μπορεί, είναι αποφασισμένο να αντιπαλέψει αυτήν την πολιτική και για το σήμερα και για το αύριο.

Η επιχείρηση τρομοκράτησης του κόσμου είναι τόσο πασίδηλη που αναγκάζει ως και διανοούμενους που σταθερά στηρίζουν την κυβέρνηση να χτυπήσουν καμπανάκι ότι δε γίνεται να εκβιάζεται ο κόσμος χωρίς να αφήνεται ένας χώρος στην ελπίδα. Και «ω του θαύματος» ο Παπανδρέου εμφανίζεται στο Περιστέρι να βεβαιώνει ότι υπάρχει ελπίδα. Πάσχουν από σεναριογράφους; Γιατί είναι τόσο φτηνοί στην προπαγάνδα τους;

Αναμασάνε τα περί σωτηρίας της πατρίδας όταν το μόνο που συναποφάσισαν στις 25 Μάρτη στις Βρυξέλλες είναι ένας νέος κύκλος επίθεσης για να κάνουν την εργατική δύναμη πιο φτηνή κι απ' τα σκουπίδια.

Ε, λοιπόν, και μόνο γι' αυτό οι καπιταλιστές, η κυβέρνησή τους, τα κόμματά τους, δεν πρέπει να πάρουν ανάσα.

Είναι ακριβώς η ώρα που πρωτοβουλίες όπως αυτή του ΠΑΜΕ για τη συσπείρωση των ανέργων και η χτεσινή, για τα επόμενα αγωνιστικά βήματα, όχι μόνο στηρίζουν μια πραγματική ελπίδα για τους εργάτες αλλά και βεβαιώνουν ότι η εργατική τάξη μπορεί να αντιμετωπίσει τους δυνάστες, να ανοίξει δρόμους στο αύριο. Το γεγονός ότι από την κορυφή της κυβέρνησης - από τον ίδιο τον αντιπρόεδρό της - στέλνεται κατεπείγον σήμα να αντιμετωπιστεί το ΚΚΕ και οι εργάτες που διαδηλώνουν, είναι ενδεικτικό και της γνώσης και του φόβου των αστών για τον ποιον έχουν αντίπαλο. Να ενισχύσουμε το φόβο τους.

Ετσι κι αλλιώς το 'χουν καθαρό ότι κι αυτοί θα φύγουν νύχτα. Οτι ο κόσμος αργά ή γρήγορα θα τους πάρει «με τις πέτρες». Το ζήτημα είναι μέχρι να φύγουν να υπάρχουν όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα ανάμεσα στους εργάτες. Αυτό δηλώνει κι ο χτεσινός τίτλος στον «Ριζοσπάστη» που ορίζει ως ζήτημα ζωής για την εργατική τάξη τον αγώνα για την προστασία των ανέργων.