Η ΣΥΝΑΠΟΦΑΣΗ: «Τον Μάιο οι κοινοτικοί αξιωματούχοι θα επανέλθουν ζητώντας την άρση του πλαφόν στις απολύσεις, την περικοπή των επιδομάτων του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, την ελαστικοποίηση των συλλογικών συμβάσεων και την αλλαγή του καθεστώτος των αποζημιώσεων, την αντικατάσταση της αμοιβής των υπερωριών με ρεπό (...) το συμπέρασμα προκύπτει από τις αποφάσεις οι οποίες λήφθηκαν στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής των ευρωπαίων ηγετών» (το θέμα στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ: «Ακουγα δυο Ελληνες αναλυτές σε ξένο τηλεοπτικό κανάλι να σχολιάζουν, προκαλώντας (τι ειρωνεία!) την μήνιν του ξένου δημοσιογράφου, την ελληνική κατάσταση περίπου ως εξής: "Τα μέτρα είναι αποδεκτά από τη μεγάλη πλειονότητα του λαού. Δεν γίνεται αλλιώς. Φταίνε οι Ελληνες που είναι φοροφυγάδες, τεμπέληδες, καλοπερασάκηδες, δαιμονοποιούν τις ιδιωτικοποιήσεις (sic), τα περιμένουν όλα από το κράτος κ.λπ.". Μια τέτοια ενοχοποιητική υπερ-ευθυνοποίηση του μέσου πολίτη θεωρώ ότι είναι και άστοχη και επικίνδυνη. Δεν εξωθείς σε συναίνεση μέσω της ενοχοποίησης (...) Δεν γίνεται να μην υπάρχει στον ορίζοντα η υπόσχεση (...) Καθώς και η αίσθηση ότι οι επιβάλλοντες τα μέτρα δεν στέκονται ψυχρά και τεχνοκρατικά εξ αποστάσεως απέναντί σου. Μαζί σου είναι και συμπάσχουν» (από άρθρο της Φ. Τσαλίκογλου στα ΝΕΑ).

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Επιδιώκουν να περάσουν την αντίληψη ότι (...) όλοι είμαστε επιβάτες στο ίδιο καράβι και ότι είτε όλοι μαζί θα σωθούμε, είτε όλοι μαζί θα βουλιάξουμε στα παγωμένα νερά και στις δίνες που μας περιβάλλουν και μας απειλούν (...) Τα εκατομμύρια των εργαζομένων, των φτωχών αγροτών, των μικρών επαγγελματιών, δεν έχουν κανένα λόγο να πληρώσουν το δυσβάσταχτο κόστος διάσωσης του κεφαλαίου (...) Οι εργάτες μπορούν να ζήσουν χωρίς τους καπιταλιστές δυνάστες τους, την ώρα που οι καπιταλιστές δεν μπορούν να ζήσουν ούτε μία ώρα χωρίς τους εργάτες. Μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές. Αυτό είναι το όραμα και το έπαθλο του εργαζόμενου και αγωνιζόμενου λαού» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).