Στο τελευταίο του φύλλο, το «Πριν» προσπαθεί να αρθρώσει γνώμη σχετικά με την απόφαση της πρόσφατης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ για την παρέμβασή του στην εργατική τάξη και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η προσπάθεια βέβαια καταλήγει σε αυτογελοιοποίηση της εφημερίδας και του πολιτικού χώρου του ΝΑΡ, τον οποίο εκπροσωπεί. Στην καλύτερη περίπτωση, προσπαθούν να φέρουν το κείμενο της Απόφασης στα μέτρα της πραγματικότητας που τους βολεύει, για να παρουσιάσουν στο τέλος σαν αληθοφανή τον ψευδέστατο ισχυρισμό ότι στο ΚΚΕ εμφανίζονται «τα πρώτα μικρά, αλλά σχετικά μαζικά φαινόμενα αποχωρήσεων και διαγραφών, κυρίως από μέλη και μεσαία στελέχη που δρουν στο εργατικό κίνημα». Αυτός είναι ο καημός και ο μύχιος πόθος τους. Και - καθόλου τυχαία - είναι κοινός με τον καημό της αστικής τάξης και των κομμάτων της.
Το «Πριν» ενοχλείται από τη θέση του ΚΚΕ ότι η κρίση αναδεικνύει σαν θεμελιώδες το ζήτημα «αστική εξουσία ή εργατική λαϊκή εξουσία» και αποφαίνεται: «Ετσι, η αναγκαία ταξική ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος δεν έχει ως περιεχόμενο μια γραμμή μαζικής αντίστασης και νικηφόρων ρηγμάτων στην επίθεση, ούτε μια πολιτική ανατροπής της απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης με επιδίωξη την επανάσταση», αλλά «την προετοιμασία και οργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για αποφασιστική αναμέτρηση με τα μονοπώλια, για την ανατροπή της εξουσίας τους». Σε άλλο σημείο εκτιμάει ότι το ΚΚΕ προκρίνει την «αντικατάσταση της έμπρακτης, υλικής προώθησης της επανάστασης από την ιδεολογική αντεπίθεση. "Δύναμη κρούσης, το βαρύ πυροβολικό - αναφέρεται στην απόφαση - είναι και πρέπει να είναι η ιδεολογική δουλειά" (...) ωστόσο αυτή πρέπει να εξοπλίζει (...) το μαζικό εργατικό κίνημα».
Θα ήθελαν πολύ να είναι το ΚΚΕ ένα κόμμα σαν το σινάφι τους, που κάτω από την ψευτοεπαναστατική φρασεολογία κρύβει ένα πρόγραμμα ενσωματωμένο στο αστικό πολιτικό σύστημα. Θα ήθελε πολύ οι στόχοι που θέτει το ΚΚΕ να εξαντλούνται στο επίπεδο της οικονομικής πάλης και να παραπέμπεται στο αόριστο μέλλον η πολιτικοποίηση των εργατικών λαϊκών αγώνων με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Τους φοβίζει η αποφασιστικότητα του ΚΚΕ να δουλέψει ώστε πιο αποτελεσματικά να συνδυάζονται οι καθημερινοί εργατικοί αγώνες για την απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων με την πάλη για ριζοσπαστικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Οσο για τα φυλλορροήματα περί «θεωρητικής δουλειάς» και «έμπρακτης προώθησης της επανάστασης», διαβάζουν ό,τι τους συμφέρει από το κείμενο της Απόφασης, ακριβώς για να το διαστρεβλώσουν. Στην Απόφαση παρατίθεται απόσπασμα της εισήγησης της ΚΕ στο 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ, στο οποίο αναφέρεται μεταξύ άλλων: «H πάλη των ιδεών πρέπει να διαποτίζει την πρακτική δράση και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να αποκτά και προτεραιότητα (...) H μάχη των ιδεών είναι προϋπόθεση οργάνωσης των εργατικών, των λαϊκών μαζών».
Δεν προκαλεί εντύπωση η ιδεολογική και πολιτική αδυναμία του «Πριν» και του ΝΑΡ να σταθούν με σοβαρά επιχειρήματα απέναντι στο κείμενο της Απόφασης του ΚΚΕ. Πρόκειται άλλωστε για τον πολιτικό εκείνο χώρο που εξαντλεί την επαναστατικότητά του στο να παίζει το ρόλο του χειροκροτητή στις συγκεντρώσεις της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας. Είναι ο χώρος εκείνος που σε συνθήκες κρίσης καλεί επί της ουσίας τους εργαζόμενους και το λαό να παλέψουν για να μην καταλήξει η χώρα στο «κακό» ΔΝΤ, αλλά να εξυπηρετηθούν τα καπιταλιστικά δάνεια με ρευστό από την «καλή» ΕΕ. Καλεί δηλαδή το λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή, αντί να παλέψει για την ανατροπή του ιμπεριαλισμού και των περιφερειακών ενώσεών του.
Για του λόγου το αληθές, παραθέτουμε το πόνημα του διευθυντή του «Πριν» Γ. Δελαστίκ στη στήλη που διατηρεί στο «Εθνος», λίγες μέρες πριν τη Σύνοδο Κορυφής (24/3), υπό τον τίτλο «Ηρθε η ώρα να πει το όχι ο Γ. Παπανδρέου!»: «Στη μιζέρια αποφάσισαν να ρίξουν την Ελλάδα οι ηγεμονικές δυνάμεις της ΕΕ. Απεργάζονται την εξαθλίωση του λαού μας. Πέρα από τον ίδιο τον ελληνικό λαό που πρέπει με την αντίστασή του να δείξει αν αξίζει να ζει ελεύθερος ή αν θα αποδεχθεί αυτή την Οικονομική Κατοχή της πατρίδας μας, ενώπιον ιστορικών ευθυνών βρίσκεται και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ηρθε η ώρα για τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να πει το μεγάλο "όχι" σε αυτό το σχέδιο της Γερμανίας για υποταγή της χώρας μας στο ΔΝΤ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ταυτίστηκε με την Ελλάδα της σχετικής ευημερίας των λαϊκών στρωμάτων. Δεν είναι επιτρεπτό ο γιος του να ταυτιστεί με την Ελλάδα της μιζέριας και της εξαθλίωσης, της φτώχειας και του διεθνούς διασυρμού». Κάθε άλλο σχόλιο περιττεύει...
Β. Π.
Feeds
«Οχι» άλλα πάθη, αντεπίθεση!
