Στη «Μεγάλη Βδομάδα» του θρησκευτικού μύθου υπάρχουν τα πάθη, υπάρχει και η ανάσταση σαν από μηχανής θεός. Στην πραγματική ζωή τα πάθη παραμένουν στο διηνεκές όσο η ανάσταση δεν οργανώνεται, από τους ίδιους τους ανθρώπους που παθαίνουν, για να γίνει υπαρκτή.

Αρα καλές οι προσευχές και οι νηστείες, αλλά ανάσταση χωρίς να είσαι δυνατός στη μάχη δεν θα υπάρξει.

Η αστική τάξη κάνει καθαρό πως δεν αφήνει στιγμή να πάει χαμένη, ότι δεν θα υπάρχει ανάπαυλα στην επίθεσή της ενάντια στο λαϊκό εισόδημα και στα δικαιώματα. Η «Ελευθεροτυπία», μάλιστα, ετοιμάζεται να βγάλει και σχετικό επίδομα υπερκόπωσης στην κυβέρνηση για τις προσπάθειες που κάνει ώστε «να πιάσουν τόπο οι θυσίες».

Στο σύνολό του ο αστικός Τύπος αφού γάνωσε για μήνες τα μυαλά των ανθρώπων με την καταστροφή που έρχεται, αφού φύτεψε στις συνειδήσεις ως ιστορική ανάγκη την πλέον άγρια επιδρομή στο λαϊκό εισόδημα, τώρα ζητάει να εξασφαλιστεί η λαϊκή συναίνεση για να μην πάνε οι κόποι χαμένοι.

Κι επειδή καταλαβαίνουν πως αυτή τη συναίνεση δεν θα την έχουν, προετοιμάζονται για κάθε ενδεχόμενο. Στο χέρι του λαϊκού κινήματος είναι και η «κοινωνική έκρηξη» να έχει πράγματι απρόβλεπτες διαστάσεις και οι πολιτικές ανακατατάξεις να είναι τέτοιες που να μην έχουν τόπο να σταθούν οι αστοί. Αρκετές φορές άλλαξε τα ρούχα του ο Μανολιός, καιρός να μείνει στο κέντρο της αγοράς γυμνός.

Για όποιον ακόμα αμφιβάλλει για το ποιον χτυπάνε τα κυβερνητικά μέτρα, ας προσέξει την εντολή μέσα από το άρθρο στο ΕΘΝΟΣ, να αποδείξει η κυβέρνηση ότι αγνοεί το πολιτικό κόστος, δηλαδή να παραμείνει σταθερή στην εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων. Ε, αυτή η σταθερότητα πρέπει να πληρωθεί. Και από την κυβέρνηση και από την τάξη που υπηρετεί η κυβέρνηση και από τα κόμματα αυτής της τάξης.

Πέρα απ' τους μύθους, λοιπόν, που έχουν πληρωθεί ως τώρα πολύ ακριβά από την εργατική τάξη, όποτε καλέστηκε να κάνει θυσίες για την καπιταλιστική ανάπτυξη, χωρίς ανάπαυλα, όπως ακριβώς δεν έχει ανάπαυλα η επίθεση, πρέπει νάναι και ο λαϊκός αγώνας, η λαϊκή αντεπίθεση. Οχι γενικώς και αορίστως, όχι με «εβδομαδιαία χάπενιγκ» όπως προτείνουν κάτι παρακλάδια του ΠΑΣΟΚ που επιμένουν πως ένα αστικό κόμμα μπορεί να βρει τον καλό του εαυτό. Αλλά με κείνη τη βασανιστική διαδικασία που συγκεντρώνει πράγματι δυνάμεις και τις προετοιμάζει για ενιαίο ταξικό πόλεμο. Που κηρύσσει ήδη αντεπίθεση και διεκδίκηση όλων των αναγκών.

Ασχετο: κάτι παράξενα πράγματα: Την ώρα που μέσα από την «Καθημερινή» παρουσιαζόταν το δόγμα της «μηδενικής ανοχής», που εφάρμοσε ο Τζουλιάνι στη Νέα Υόρκη, σαν αναγκαίο να εφαρμοστεί και στην Αθήνα, την ώρα που σε άλλο άρθρο στην ίδια εφημερίδα ζητούνταν ως και η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής, εντελώς τυχαία «μπαμ ηκούσθη στον αέρα» και εγκαινιάστηκε με ένα νεκρό παιδί η κάθοδος στο δρόμο της νέας ομάδας των ένοπλων μισθοφόρων, που εντέλλεται να επιβάλλει το νόμο και την τάξη σε επίπεδο γειτονιάς πλέον. Σύμπτωση.