Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ κυριάρχησε στα αστικά ΜΜΕ κατά το ήμισυ, καθώς παρουσιάστηκε με θριαμβολογίες και διαστρεβλωμένος μόνον ο «μηχανισμός στήριξης» που εξασφάλισαν τα κράτη - μέλη στην πλουτοκρατία και τις κυβερνήσεις της για να εκβιάζουν το λαό. Η Σύνοδος, όμως, ψήφισε και τη στρατηγική «ΕΕ 2020» για την απασχόληση και την ανάπτυξη, που είναι συνέχεια της στρατηγικής της Λισαβόνας και αποτελεί «μπούσουλα» για τις αντιλαϊκές ανατροπές που θα προωθηθούν μέχρι το 2020. Εκείνο, λοιπόν, που αποκρύπτουν τα - κατά τα άλλα - λαλίστατα παπαγαλάκια της αστικής τάξης είναι η στρατηγική που συναποφάσισαν τα κράτη - μέλη της ΕΕ για την επόμενη δεκαετία, δηλαδή τα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου που θα προωθήσουν και θα εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Η εν λόγω απόφαση δε βρίσκει περίοπτη θέση στα αστικά ΜΜΕ, ακριβώς επειδή περιλαμβάνει το σύνολο των αντεργατικών και αντιλαϊκών ανατροπών που θα προωθηθούν το επόμενο διάστημα. Εντείνοντας την επιθετικότητα του κεφαλαίου, η στρατηγική «ΕΕ 2020» περιλαμβάνει: Γενίκευση της μερικής απασχόλησης και της κινητικότητας στην αγορά εργασίας. Ακόμα μεγαλύτερη απελευθέρωση των αγορών προς όφελος των μονοπωλίων και περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των κρατικών υποδομών. Παροχή κινήτρων και προνομίων στους επιχειρηματικούς ομίλους, προκειμένου να δραστηριοποιηθούν σε νέους χρυσοφόρους επενδυτικούς τομείς, υποτάσσοντας την επιστημονική έρευνα στις ανάγκες της κερδοφορίας τους. Παραπέρα διωγμός της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς από τη γη της και ταχύτερη καπιταλιστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής, βάσει της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.

Ολα αυτά περνάνε μέσα από ακόμα πιο σκληρά μέτρα λιτότητας, απολύσεις στο Δημόσιο, περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις σε Υγεία και Παιδεία, περιστολή κοινωνικών δαπανών κ.ο.κ. και θα συγκεκριμενοποιηθούν σε εθνικά προγράμματα που θα καταρτίσει εντός του 2010 κάθε κυβέρνηση, ενώ προβλέπονται αυστηρότατοι έλεγχοι για την αποτελεσματική εφαρμογή των σχετικών αναδιαρθρώσεων. Στο πλαίσιο αυτό, η στρατηγική «ΕΕ 2020» είναι άρρηκτα δεμένη με την έτερη απόφαση της Συνόδου, δηλαδή με το μηχανισμό στήριξης. Γιατί ο μηχανισμός στήριξης δεν είναι παρά το μέσο έντασης του εκβιασμού προς τους λαούς, ώστε να προχωρούν οι συναποφασισμένες και προαποφασισμένες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις σε κάθε κράτος - μέλος. Ο μηχανισμός στήριξης θα λειτουργεί ως ένας διαρκής πολιτικός εκβιασμός, προκειμένου να προστίθενται όλο και περισσότερες ρυθμίσεις υπέρ του κεφαλαίου, ώστε να σκύβουν οι λαοί όλο και πιο χαμηλά το κεφάλι.

Από τα ίδια τα πράγματα αναδεικνύεται ότι η πολιτική που συναποφασίζουν οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας, στο πλαίσιο της ΕΕ, εκφράζει την ενιαία επίθεση του κεφαλαίου στους εργατοϋπάλληλους, στα λαϊκά στρώματα, στην αγροτιά, στη νεολαία. Ούτε η ΕΕ, ούτε η στρατηγική του κεφαλαίου παίρνουν μερεμέτια ή διορθώσεις. Φιλολαϊκή λύση και πολιτική ο λαός μπορεί να βρει μόνο μέσα από την ένταση της ενιαίας λαϊκής πάλης, που θα έρχεται σε ρήξη με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Θα συγκρούεται με τους μηχανισμούς του και θα διεκδικεί να πάρει στα χέρια της την εξουσία, για να ακολουθήσει έναν δρόμο ανάπτυξης με βάση τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα.