Σε μια κατάμεστη αίθουσα, που αποδείχτηκε μικρή για να χωρέσει όλους όσοι το πρωί της Κυριακής ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΚΚΕ, μίλησε η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα, στη συγκέντρωση που διοργάνωσαν η Κομματική Οργάνωση Πειραιά του ΚΚΕ και η Οργάνωση Πειραιά της ΚΝΕ. Η πλατεία, οι διάδρομοι, ο εξώστης και τα σκαλιά του κινηματογράφου «Αττικόν» γέμισαν ασφυκτικά, μέχρι την έξοδο. Από τις ιδιαίτερες παρουσίες στη συγκέντρωση ήταν αυτή των εργαζομένων της ΔΕΠΑΠ, οι οποίοι παραμένουν απλήρωτοι επί 8 μήνες περίπου και από μικροφώνου ευχαρίστησαν το ΚΚΕ για την έμπρακτη συμπαράσταση στον αγώνα τους.

Στην ομιλία της, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε ανάμεσα σε άλλα:

«Βεβαίως κόκκινο χαλί δεν έβαλαν για να κατέβει ο πρωθυπουργός από το αεροπλάνο που τον έφερε από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα. Αλλά η θριαμβολογία, βεβαίως με έναν περίτεχνο σεμνό τρόπο, περισσεύει. Θεωρήθηκε μεγάλη νίκη της Ελλάδας και του πρωθυπουργού η συμφωνία που έγινε στην ΕΕ, μάλλον η διπλή τοποθέτηση, από τη μία μεριά η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού από κοινού με το ΔΝΤ και απ' την άλλη μεριά η παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας.

Βεβαίως, είναι απολύτως δικαιολογημένο να θέλουν να θριαμβολογήσουν. Και η θριαμβολογία έχει πολιτικά χαρακτηριστικά, έχει ωστόσο και ορισμένα πραγματικά χαρακτηριστικά.

Ποιες είναι αυτές οι αποφάσεις που πάρθηκαν στην ΕΕ; Πρώτον, επιβεβαιώθηκε το εξής πράγμα: Οτι η καπιταλιστική κρίση είναι βαθιά, είναι παγκόσμια και αναδεικνύει στην πρώτη γραμμή τους μεγάλους ανταγωνισμούς και αντιθέσεις των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και των περιφερειακών ενώσεων.

Οι Ευρωπαίοι δεν κοιτάνε μόνο την κρίση που υπάρχει στην Ευρώπη, παρακολουθούν και τι θα γίνει στην παγκόσμια αγορά. Σήμερα δεν ανταγωνίζονται τα κλασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα μεταξύ τους, η ΕΕ, η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ. Σήμερα υπάρχουν και νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, νέες περιφερειακές δυνάμεις, οι οποίες προβάλλουν σαν διεκδικητές στην παγκόσμια καπιταλιστική πίτα.

Επομένως, στην ΕΕ πάρθηκε μια απόφαση που μπορεί να πει κανείς ότι έχει ένα προσωρινό και κοντόφθαλμο χαρακτήρα, όμως ακόμα και αν λειτουργήσει θα είναι μόνο ως ένα βαθμό αποτελεσματική, γιατί το ιμπεριαλιστικό σύστημα, ο καπιταλισμός μάλλον στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει δραστικά, με αποτελεσματικά φάρμακα, τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις του.

Τι απόφαση πήρανε; Εκαναν έναν πολιτικό μηχανισμό ο οποίος λέει το εξής πράγμα: Αν μια χώρα στη ζώνη του ευρώ βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, παραβιάζοντας βεβαίως κανόνες του παιχνιδιού, και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, είναι στις παραμονές της χρεοκοπίας, τότε θα ξανασυνεδριάσει η ΕΕ και θα αποφασιστεί αν αυτή η χώρα έχει πραγματική ανάγκη, αν βρίσκεται σε κίνδυνο χρεοκοπίας και τότε θα αποφασίσουν τους όρους της στήριξης, της χρηματοδότησης, του δανεισμού και ενδεχομένως να αποφασίσουν και αν θα βγει από τη ζώνη του ευρώ. Και για να παρθεί αυτή η απόφαση πρέπει να σημειωθεί ομοφωνία.

Καταλαβαίνετε, δηλαδή, ότι και μεταξύ τους τα καπιταλιστικά κράτη δεν μπορούν να ομονοήσουν και δεν μπορούν να έχουν ως καπιταλιστικά κράτη, ως αστικές τάξεις των κρατών - μελών, πλήρη αλληλεγγύη μεταξύ τους.

Αυτός όμως ο πολιτικός μηχανισμός δεν είναι εντελώς ουτοπικός γιατί έχει μια σαφή κατεύθυνση - και η χρηματοδότηση να μη λειτουργήσει και τα εντός-εκτός της Ευρωζώνης να μη λειτουργήσουν - υπάρχει μια κατεύθυνση: Ο πολιτικός εκβιασμός να συμμορφώνονται τα αστικά κράτη, οι αστικές κυβερνήσεις, με τους κανόνες της ευρωενωσιακής αγοράς, με τους παγκόσμιους καπιταλιστικούς κανόνες, τουλάχιστον σε ένα ζήτημα: Στο να μετατρέπεται σε όλο πιο φθηνή δύναμη η εργατική δύναμη, το εμπόρευμα δηλαδή, όπως είναι η εργατική δύναμη στον καπιταλισμό, να είναι όσο πιο φθηνό, να ληστεύονται και να καταπιέζονται οι λαοί όλο και πιο πολύ.

Σήμερα, το ΚΚΕ λέει πολύ περισσότερα από ποτέ: Οσο βαθαίνει η κρίση, πρέπει ο λαός να κατευθύνει την πάλη του στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Βεβαίως, για μας η απάντηση στο καπιταλιστικό σύστημα είναι ο σοσιαλισμός. Καταλαβαίνουμε ότι σήμερα όλος ο λαός δεν είναι έτοιμος να δεχτεί αυτό. Κάτω από την προπαγάνδα, κάτω από το φόβο, κάτω από προκαταλήψεις, ή, ένα μέρος μικρομεσαίων στρωμάτων κάτω από την ουτοπία ότι διατηρώντας μια ατομική ιδιοκτησία κάποτε μπορεί να την κάνει ισχυρή, μεγάλη, καπιταλιστική. Αυταπάτη, αλλά εν πάση περιπτώσει.

Εμείς λοιπόν λέμε, εντάξει, δε συμφωνείτε για το σοσιαλισμό. Ομως, πρέπει να συμφωνήσετε ότι πρέπει να διεκδικήσουμε μια εργατική - λαϊκή εξουσία. Και ότι πρέπει αυτή η εξουσία να ξεχωρίζει από κάθε άλλη εξουσία που έχουμε γνωρίσει κυβερνητική, από ένα ζήτημα βασικό: Ο πλούτος που παράγεται σε αυτό τον τόπο πρέπει να γίνει λαϊκή ιδιοκτησία. Και ότι πρέπει η Ελλάδα να απαγκιστρωθεί, να απαλλαγεί από τις δεσμεύσεις της στα πλαίσια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Και μάλιστα τώρα πρέπει αυτή η σκέψη, ότι η Ελλάδα μπορεί να σταθεί μόνη της, χωρίς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, να ωριμάζει στον ελληνικό λαό, ανεξαρτήτως ακόμα, αν θέλετε, και αν έχει σκεφτεί αυτή τη μεγάλη και τη ριζική αλλαγή.

Για δείτε: Οι ίδιοι λένε "θα σας διώξουμε από την Ευρωζώνη", οι ίδιοι σκοτώνονται μεταξύ τους ποιος θα κυριαρχήσει. Η Γερμανία αυτονομείται. Οι ίδιοι σκέφτονται, πρέπει να μπουν άλλες χώρες στην ΕΕ και αν μπουν άλλες, μήπως θα χρειαστεί να γυρίσουμε στο βασικό πυρήνα; Οι αντιθέσεις τους είναι μεγάλες. Και μην περιμένουμε βεβαίως να λύσουν τις αντιθέσεις τους μεταξύ τους. Σήμερα, οι ίδιοι λένε ότι η ΕΕ δε μας ικανοποιεί, βεβαίως από τη δική τους πλευρά. Ολος αυτός ο μύθος, για μια μεγάλη οικογένεια, που όλοι θα είμαστε ίσοι, που θα συγκλίνουμε, ίδιους μισθούς, ίδια επίπεδα ζωής, έχει φύγει.

Μπορεί να σταθεί ο τόπος, η Ελλάδα στα πόδια της; Βεβαίως. Γιατί σήμερα αυτοί που δε χρειάζονται στην Ελλάδα είναι οι καπιταλιστές. Εχουμε παραγωγική βάση, ακόμα και υπονομευμένη από το κεφάλαιο, αλλά υπάρχει αναπτυγμένη. Παραδείγματος χάριν, ο ΟΤΕ σου χρειάζεται; Η ΔΕΗ σου χρειάζεται; Βεβαίως. Ολες οι επιχειρήσεις που παράγουν ηλεκτρική ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, η κλωστοϋφαντουργία μας χρειάζεται, έχει τη δυνατότητα να αναπτυχθεί; Βεβαίως. Ποιοι δεν μας χρειάζονται; Οι ιδιοκτήτες καπιταλιστές. Αυτοί πρέπει να φύγουν. Εμείς δε λέμε να διαλυθούν οι επιχειρήσεις. Ισα ίσα. Και αν θέλετε ο καπιταλισμός το μόνο που έχει, όχι το μόνο, έχει δώσει ώθηση στην ανάπτυξη, αυτών που λέμε των παραγωγικών δυνάμεων, έχει φτιάξει σύγχρονη βιομηχανία - στην Ελλάδα βεβαίως όχι τόσο όσο στη Γερμανία - αλλά έχει εκσυγχρονιστεί σε ένα βαθμό η παραγωγική βάση της χώρας. Ανισόμετρα, υπάρχουν κλάδοι που ανακόπτεται η εξέλιξή τους. Παρ' όλα αυτά υπάρχει τεχνογνωσία, υπάρχει γνώση, υπάρχει εμπειρία. Επομένως, τι φοβόμαστε; Να φοβάσαι όταν δεν έχεις τον πλούτο στα χέρια σου. Η Ελλάδα μπορεί να σταθεί. Βεβαίως.

Ποια είναι λοιπόν η πολιτική μας πρόταση. Συσπείρωση των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό κίνημα. Ανασύνταξή του, κοινωνική συμμαχία - υπάρχουν τα έμβρυα σήμερα, αλλά πρέπει να πάρουν πολύ μεγαλύτερη υπόσταση -, μέτωπο εργατικής τάξης, μικρομεσαίων στην πόλη και στην ύπαιθρο. Με τα κινήματα των γυναικών, της νεολαίας, για την ειρήνη, του περιβάλλοντος, με κινήματα και συσπειρώσεις που υπάρχουν και νέα που μπορεί η ζωή να βγάλει. Με απεγκλωβισμό των λαϊκών μαζών από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ πριν από όλα. Με ενίσχυση και στήριξη και συμμαχία με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, διατηρώντας, αν θέλετε, η κάθε πλευρά και τις ιδιαίτερες απόψεις της, αλλά σε σαφή τέτοια γραμμή. Εναντίον των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Και τώρα πρέπει να γίνει η αντεπίθεση. Ο αντίπαλος είναι ισχυρός όσο το κίνημα είναι αδύνατο. Και όταν το κίνημα ενισχυθεί θα αποκαλυφθούν αρκετές από τις αδυναμίες του».