«Η κυβέρνηση, με το δικό της τρόπο, έχει βάλει στο λαό το εξής πράγμα: Οι θυσίες που σου ζητώ να κάνεις δε θα πάνε χαμένες. Και όλη η συζήτηση που γίνεται με τα άλλα κόμματα είναι: Θυσίες που να φέρουν κέρδη για το λαό. Και ένα μέρος των εργαζομένων επηρεάζεται από αυτό. Τους βλέπουμε στην τηλεόραση να λένε "να κάνουν θυσίες αρκεί να πιάσουν τόπο".

Η δικιά μας θέση είναι καθαρή. Το δίλημμα "θυσίες που να πιάνουν τόπο ή θυσίες που δεν πιάνουν τόπο", δεν είναι μόνο ψεύτικο, είναι και εξαιρετικά επικίνδυνο, είναι δηλητηριώδες, είναι ανύπαρκτο για το λαό. Οι θυσίες που κλήθηκε τα προηγούμενα χρόνια να κάνει ο λαός και που καλείται να κάνει τώρα και το 2011 και το 2012, θα πιάσουν τόπο μόνο και μόνο γιατί θα ανεβάσουν την κερδοφορία και συνακόλουθα και την κερδοσκοπία των επιχειρηματικών ομίλων, των μονοπωλίων, του κεφαλαίου συνολικά.

Δεν έχει κανένα νόημα ο λαός εθελοντικά να δεχτεί να κάνει καμία θυσία. Για παράδειγμα, ήδη η κυβέρνηση ανήγγειλε ότι για να θεμελιώσεις ένα συνταξιοδοτικό δικαίωμα, μια σύνταξη που θα είναι πολύ πίσω απ' τις ανάγκες και πολύ χαμηλή, πρέπει να έχεις 40 χρόνια διαρκούς δουλειάς. Συνακόλουθα, τι έρχεται; 65 ώρες δουλειάς την εβδομάδα. Γιατί ποιος άνθρωπος σε παραγωγική ηλικία σήμερα και αύριο μπορεί να εξασφαλίσει 40 χρόνια συνεχούς δουλειάς;

Η κυβέρνηση διατυμπάνισε την εθνική σύνταξη, που με την τρέχουσα τιμή θα είναι 350 ευρώ και από 'κει και πέρα ο εργαζόμενος θα χτίσει μόνος του το δικαίωμα της σύνταξης. Οσο περισσότερα καταθέσει, όσο περισσότερες εισφορές βάλει, τόσο μεγαλύτερη σύνταξη θα πάρει. Και η κυβέρνηση προσθέτει τώρα ότι θα μειώνεται η εθνική σύνταξη όταν μεγαλώνει η σύνταξη που αυτοτελώς και με τη δική του συμβολή έχει εξασφαλίσει ο εργαζόμενος.

Αυτά είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που θέλουμε να δώσουμε. Αλλά, πάνω απ' όλα, υπάρχει το εξής πολύ συγκεκριμένο, που έχει αποφασιστεί στην ΕΕ και που η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει: Πρώτον, το Πρόγραμμα Σταθερότητας και, δεύτερον, το Πρόγραμμα της ΕΕ έως το 2020. Αυτά και μόνο τα ντοκουμέντα, αυτές οι αποφάσεις προδικάζουν ότι οι εργαζόμενοι θα χάσουν και τα λείψανα των κατακτήσεων που έχουν μείνει από τα προηγούμενα χρόνια και πάνω απ' όλα θα βρεθούν σε μία δεινή και τραγική θέση, στη μεγάλη τους πλειοψηφία.

Δεύτερο ζήτημα: Νίκησε η κυβέρνηση ανάμεσα στις χώρες της ευρωζώνης και στην πρόσφατη απόφαση της ΕΕ; Νίκησε η Μέρκελ; Εχασε ο Σαρκοζί; Ηρθε πρώτη η Μέρκελ και δεύτερος ο Σαρκοζί; Πρόκειται, επίσης, για μια συνειδητή παραπλάνηση και κοροϊδία του λαού.Σε όλες τις αποφάσεις της ΕΕ εκφράζεται ένας συσχετισμός δύναμης όπου τη μια φορά μπορεί να κερδίζουν δύο ιμπεριαλιστές ή ένας και άλλοι να βρίσκονται στη δεύτερη ή στην τρίτη θέση.

Ηρθε η στιγμή να συνειδητοποιήσει ο λαός τι είναι η ΕΕ. Είναι μια οικογένεια κρατών - μελών που το μόνο που τους ενώνει, και εκεί που δεν τσακώνονται και δεν κάνουν φασαρία, είναι όσον αφορά την επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα. Εδώ ομονοούν και με συνθήκες - αστραπή αποφασίζουν. Από 'κει και πέρα, είναι αυτό που εμείς λέμε λυκοσυμμαχία, είναι μια σκληρή διαπάλη και όσο πιο σκληρή είναι η διαπάλη μεταξύ τους, τόσο πιο αντιλαϊκά μέτρα παίρνουν για τους λαούς.

Εμείς δεν πρόκειται να χάσουμε φαιά ουσία, παρότι παρακολουθούμε επίσης το συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στα κράτη - μέλη. Αυτό που έχει όμως σημασία είναι το πού γίνεται σήμερα η διαπάλη, γιατί τσακώνονται. Τσακώνονται η Γερμανία με τη Γαλλία, τσακώνονται οι ΗΠΑ με την ΕΕ, τσακώνονται οι ΗΠΑ με την Κίνα, έχουν προβλήματα με τη Ρωσία. Ποιο είναι το αντικείμενο αυτού του τσακωμού, αυτής της διαπάλης, που από τη φύση της βεβαίως είναι επιθετική και αντιλαϊκή.

Τσακώνονται για τον έλεγχο των αγορών, για την εξαγωγή των εμπορευμάτων και των κεφαλαίων. Για το ποιο νόμισμα είναι πιο ισχυρό, το ευρώ ή το δολάριο. Για τα ζητήματα της ενέργειας. Και στο επίκεντρο επίσης της διαμάχης ΕΕ - ΗΠΑ, αλλά και στο εσωτερικό της ΕΕ, είναι οι σχέσεις με την Κίνα και τη Ρωσία.

Επομένως, αυτή η διαπάλη μία αξία έχει για τους λαούς. Δείχνει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ και των διεθνών διακρατικών οργανισμών. Αλλά δείχνει και κάτι άλλο: Τον κίνδυνο να βάλουν τους λαούς ανάμεσα στη διαπάλη τους και οι λαοί να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον υπό το πρίσμα της συστράτευσης με τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή.

Αυτό που επίσης αποδεικνύεται είναι, όχι μόνο ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αποτελούν στυλοβάτες της ΕΕ και πότε παίζουν με τον έναν ή τον άλλο εταίρο, όχι για τα συμφέροντα του λαού αλλά για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, αλλά και το εξής: Ολη αυτή η θεωρία ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει από τα μέσα, ότι η ΕΕ με αριστερή κυβέρνηση μπορεί να γίνει μια αριστερή συμμαχία, αυτά δηλαδή που χρόνια έχει βγάλει στον πάγκο της λαϊκής αγοράς ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύεται ένα επικίνδυνο επιχείρημα, ένα μεγάλο τέχνασμα για να κρυφτεί η παραίτηση από τη ριζοσπαστική πάλη, από έναν εναλλακτικό δρόμο που συγκρούεται εκ βάθρων με το σύστημα και όχι μόνο με τον έναν ή τον άλλο πολιτικό του εκπρόσωπο.

Τρίτο δίλημμα, που μπαίνει για συζήτηση και που τα άλλα κόμματα λένε: Θα περιορίσουμε τα ελλείμματα και τα χρέη για να έχουμε ανάπτυξη ή θα κάνουμε κυρίως ανάπτυξη και μέσα από την ανάπτυξη θα περιορίσουμε τα χρέη και τα ελλείμματα; Εμείς απαντάμε: Ακόμα και αν το χρέος μειωθεί, ακόμα και αν τα ελλείμματα μειωθούν, ακόμα και αν έχουμε μια ανάκαμψη των ρυθμών ανάπτυξης στην Ελλάδα, το λαό τον θέλουν στη γωνία και όσον αφορά στα δικαιώματά του, και όσον αφορά στη δράση του και στην παρέμβασή του.

Επομένως δεν υπάρχει άλλη λύση και άλλη επιλογή. Ο λαός πρέπει να αποφασίσει ότι νόημα έχουν οι θυσίες στο βωμό του αγώνα. Καμία άλλη θυσία δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει. Επομένως, νόημα έχει να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να έρθει σε ρήξη με αυτήν την πολιτική, ότι πρέπει να της καταφέρει ρήγματα, ότι πρέπει να την ανατρέψει. Είναι ένας δρόμος σκληρός, αλλά κυριολεκτικά δεν έχει άλλη επιλογή ο λαός.

Κανένα μέτρο της κυβέρνησης δεν πρέπει να μη συναντήσει οργάνωση πολύμορφης αντίστασης, όξυνση της πάλης με όλες τις μορφές που απαιτούνται. Και εν πάση περιπτώσει, αν κάποια μέτρα περάσουν σήμερα, γιατί τέτοια είναι η πλειοψηφία της Βουλής, αυτά τα μέτρα πρέπει να πεισμώσουν ακόμα περισσότερο το λαό και να οργανώσει το καλύτερο που έχει να κάνει: Την επίθεση, την αντεπίθεση.

Ολα τα άλλα ερωτηματικά, αν η κυρία Μέρκελ πήρε αυτή τη θέση γιατί έχει ή δεν έχει εκλογές, αν ο Σαρκοζί είναι περισσότερο σύμμαχος της Ελλάδας, αν ο Ομπάμα εγκαινιάζει μια καλύτερη πολιτική διεθνή, όλα αυτά τα ζητήματα αφορούν τις σχέσεις ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και δεν έχουν καμία σχέση με το παρόν και με το άμεσο μέλλον των λαών».