Στην προκειμένη βεβαίως περίπτωση δεν πρόκειται καν για τέτοιο πρόγραμμα, όπως ήδη περιγράψαμε. Το σίγουρο είναι ότι ανεξάρτητα από το αν αυτή την πολιτική γραμμή διαχείρισης θα την ασκήσει η καπιταλιστική εξουσία γιατί ...«πιέστηκε» από το κίνημα και την «αριστερά» ή γιατί θα είναι η εφαρμογή του προγράμματος μιας αριστερής κυβέρνησης, στην ουσία αυτή η αντίληψη απομακρύνει από τον άμεσο ορίζοντα την αμφισβήτηση της αστικής εξουσίας και την ανάγκη πάλης για Λαϊκή Εξουσία, εμποδίζει το εργατικό κίνημα να χειραφετηθεί από τις διάφορες παραλλαγές της αστικής πολιτικής και να παλέψει για την εξουσία.

Ταυτόχρονα με την προβολή αυτής της γραμμής, υποτίθεται «αντικαπιταλιστικού προγράμματος διεξόδου» από την κρίση, τα στελέχη του ΝΑΡ επιτίθενται στη γραμμή πάλης της εργατικής - λαϊκής εξουσίας του ΚΚΕ, της ανάγκης κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων κλπ.: «Η Αριστερά αν θέλει να κατακτήσει ένα πραγματικά πρωτοπόρο ρόλο και να κερδίσει την εκτίμηση των εργαζομένων και της νεολαίας, πρέπει να διαλέξει. Τι διεκδικεί; Υπάρχει ο ρόλος της αφ' υψηλού πρωτοπορίας. Αυτού που περίπου χαίρεται μέσα στην αγωνία και το σάπισμα του εργαζομένου με την κρίση και φαίνεται να του πετάει κατάμουτρα "Εμείς σου τα λέγαμε. Ο καπιταλισμός είχε, έχει και θα έχει πάντα κρίσεις. Μόνη λύση είναι ο σοσιαλισμός. Μόλις το καταλάβετε ελάτε να μας βρείτε".

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα»²¹.

Αλλού γράφει: «Ενα τμήμα της (σ.σ. εννοεί της αριστεράς) υπόσχεται ζωή χαρισάμενη σε μια "λαϊκή εξουσία" που κάποτε θα προκύψει με μαγικό τρόπο»²².

Ανάλογα επιχειρήματα χρησιμοποιεί ο Ρούντι Ρινάλντι από την ΚΟΕ, γράφοντας: «Κατά την άποψή μας, δεν είναι ζήτημα άμεσης αντιμετώπισης η προώθηση ή ακόμα και η εξήγηση των μέτρων που θα πάρει η λαϊκή οικονομία».

Με δύο λόγια, καλή και η εργατική εξουσία... αλλά τώρα σε συνθήκες διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης και μεγάλων εργατικών - λαϊκών κινητοποιήσεων, όταν αντικειμενικά ωριμάζει πολύ περισσότερο η δυνατότητα να προβληθεί η αναγκαιότητα αυτού του στόχου, «περί άλλα τυρβάζουμε».

Ουσιαστικά διαστρεβλώνουν την πολιτική του ΚΚΕ. Εμφανίζουν ως σεχταριστική γραμμή και ως πολιτική στάση αδιάφορη για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα την πολιτική γραμμή που δουλεύει για την οργάνωση εργατικών μαζών γύρω από το στόχο της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, την πολιτική γραμμή που αναδεικνύει ότι στις σημερινές συνθήκες μόνο με μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να δοθεί απάντηση στην αντιλαϊκή επίθεση, μόνο έτσι εξασφαλίζεται η δυνατότητα καθυστέρησης, παρεμπόδισης των αντιλαϊκών μέτρων. Με αυτό τον τρόπο προσφέρουν σημαντική υπηρεσία στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Εχει σημασία, για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιότεροι, ότι ορισμένες από αυτές τις δυνάμεις, π.χ. το ΝΑΡ, προέρχονται από στελέχη που ήρθαν σε σύγκρουση με το ΚΚΕ, υποτίθεται από θέσεις αντιπαράθεσης με τη δεξιά οπορτουνιστική ομάδα της ΚΕ που μορφοποιήθηκε και ισχυροποιήθηκε με την αποχώρησή της (1989) και τελικά αποσχίστηκε το 1991 από το ΚΚΕ. Ομως, ήδη από τη δεκαετία του 1990 φάνηκε η πορεία ενσωμάτωσης του ΝΑΡ. Φάνηκε γρήγορα ότι η αντίθεσή τους με το ΚΚΕ είχε βαθύτερα αίτια. Σήμερα, 21 χρόνια μετά το1989, δε δυσκολεύονται να αυτοαποκαλυφθούν. Διαβάζουμε στην ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Α. Χάγιου, μέλους της ΠΓ του ΝΑΡ, στην εφημερίδα «Εποχή», αναφορικά με ζητήματα της ιδεολογικής ταυτότητας της οργάνωσης:

«-- Οι ευρωκομμουνιστές έλεγαν τη φράση "Σοσιαλισμός με δημοκρατία, ελευθερία και αυτοδιαχείριση". Ποια είναι η άποψή σου σήμερα;

-- Ο κομμουνισμός, όπως διαμορφώθηκε και θεωρητικά και πρακτικά από τον Μαρξ, έχει το στοιχείο της απελευθέρωσης των εργαζομένων, αλλά και μια, νέου τύπου, εργατική δημοκρατία σε ρήξη με την αστική. Αυτό καταστρατηγήθηκε και ισοπεδώθηκε στον υπαρκτό σοσιαλισμό, αλλά και μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα όσον αφορά τη λειτουργία του. Η αριστερή ευρωκομμουνιστική προσέγγιση, δεν μας είχε αφήσει ασυγκίνητους. Αλλωστε, ξεκίναγε από την κριτική αυτού του υπαρκτού ζητήματος.

Εμείς, ως προς το υποκείμενο, μιλάμε για μια αριστερά μαρξιστική, επαναστατική, κομμουνιστική, σκεπτόμενη, δημοκρατική, που θα απελευθερώνει τους αγωνιστές μέσα βέβαια από τη συνειδητή πειθαρχία και σε μια νέου τύπου σχέση με την τάξη. Δεν είναι το κόμμα ο φωστήρας και η τάξη ακόλουθος (...) Ομως, νομίζω ότι η τοποθέτηση του αριστερού ευρωκομουνισμού είχε έναν περιορισμό. Επαιζε με την πίεση που υπήρχε και το δίλημμα που έμπαινε: αστική ή σοσιαλιστική δημοκρατία; Σε συνθήκες, μάλιστα, όπου η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν είχε επιβεβαιώσει τον χαρακτήρα της.

(...) -- Πολυκομματισμός σε μια σοσιαλιστική κοινωνία;

-- Χωρίς να κάνει κανείς δημαγωγικές ή παραδοσιακές τοποθετήσεις από τη στιγμή που θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρχει σε μια νέα εργατική εξουσία πλήρης ελευθερία της εργατικής τάξης - και όπως διαμορφώνεται σήμερα η εργατική τάξη είναι η μεγάλη πλειοψηφία - είναι φυσικό ότι θα υπάρχουν τάσεις και διαφοροποιήσεις. Με την προϋπόθεση ότι καταργούνται η αστική δημοκρατία και οι αστικές δυνάμεις, νομίζω ότι θα υπάρχουν οργανώσεις και πολιτικές τάσεις που θα αντανακλούν με διαφορετικό τρόπο συμφέροντα της εργατικής τάξης. Αλλά ακόμα και σε δυνάμεις που είναι αντίθετες με τον σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό προσανατολισμό, θα πρέπει με πολιτικό και ιδεολογικό τρόπο να επιβληθεί η εργατική ηγεμονία».

Ενώ αναφερόμενος στη δημιουργία του ΝΑΡ λέει: «Βλέπαμε τις διεργασίες κυρίως στη Γαλλία, στην Ιταλία με το πείραμα της Επανίδρυσης, χωρίς βέβαια να ταυτιζόμαστε. Υπήρχαν, όμως, αντίστοιχα στοιχεία αναζήτησης. Και δεν μείναμε μόνο στη θεωρητική αναζήτηση, το προσπαθήσαμε και στην πράξη. Για αυτό και από την πρώτη στιγμή επιχειρήσαμε να συναντηθούμε μετωπικά με αριστερές ευρωκομμουνιστικές τάσεις, με τάσεις από τον μαοϊκό χώρο, το τροτσκιστικό ρεύμα...».

Αναγκαίες διευκρινίσεις που διευκολύνουν τις γέφυρες που διαμορφώνονται σήμερα με αυτό το τμήμα των πρώην στελεχών του ΚΚΕ που εξέφραζε τη δεξιά οπορτουνιστική πτέρυγα στις γραμμές του και πρωτοστάτησε στην προσπάθεια διάλυσής του στα πλαίσια του ΣΥΝ το 1991. Αλλωστε, αυτή η σύγχρονη πολιτική πράξη επιβεβαιώνει τη λενινιστική ανάλυση για την ίδια κοινωνική ρίζα του δεξιού και αριστερού οπορτουνισμού, τη μικροαστική.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Σημειώσεις:

21. Παναγιώτης Μαυροειδής, εφημερίδα «Πριν», 6 Ιούνη 2010.

22. Ο.π.