Τους κάλεσε να σηκώσουν το ανάστημά τους, να πάρουν τις ευθύνες τους, να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Δεν περιορίστηκε σε εκκλήσεις, αλλά αναλάμβανε και τη δέσμευση μπροστά στο λαό ότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να σηκώσει τα χέρια, θα αναλάβει τις ευθύνες του ανεξάρτητα από την εκλογική δύναμη που θα συγκεντρώσει και θα μπει μπροστά με αποφασιστικότητα στην αντίκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης. Θα υπερασπιστεί με όλες του τις δυνάμεις τα δικαιώματα των εργαζομένων να διεκδικούν και να υπερασπίζονται τα σημερινά και τα μελλοντικά τους συμφέροντα.

Ξέρει πολύ καλά ότι το σύνθημα «να πάρει ο λαός τις τύχες στα χέρια του» δεν ενεργοποιείται αυθόρμητα, αλλά ως αποτέλεσμα της δράσης πρωτοπόρων αγωνιστών.

Ξέρει πολύ καλά επίσης ότι οι εκμεταλλευτές και τα τσιράκια τους δεν πρόκειται να αποδεχθούν αμαχητί μια τέτοια προοπτική. Εχει πλήρη συνείδηση ότι κάθε βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, κάθε κατάκτηση μιας καλύτερης θέσης μάχης θα είναι αποτέλεσμα σκληρών αγώνων.

Το δίκιο για να γίνει δύναμη αγώνα πρέπει να περάσει μέσα από τη σύγκρουση και τη ρήξη σε διάφορα επίπεδα. Από την άγνοια δεδομένων, την ηττοπάθεια, το συμβιβασμό και τα οργανωμένα συμφέροντα που αντιστρατεύονται την οργανωμένη πάλη και την πιο στοιχειώδη αντίσταση.

Η απόφαση του ΠΑΜΕ για απεργία στις 17/12 είναι από εκείνες τις στιγμές που βάζουν κάθε τίμιο εργάτη και εργάτρια μπροστά σε μεγάλες ευθύνες.

Ποιος μπορεί να αποδεχθεί και να συμβιβαστεί με την κατακρεούργηση του δικαιώματος αξιοπρεπούς ζωής για πάνω από επτακόσιες χιλιάδες εργαζόμενους συμβασιούχους, να ζουν στην αβεβαιότητα και να βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της πείνας και των ατέλειωτων εκβιασμών;

Ποιος μπορεί να συμβιβαστεί με τον εξευτελισμό εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων και ανθρώπων που έχουν φτάσει στα όρια της εξαθλίωσης με το να τους πετάνε ένα ξεροκόμματο, 1 ευρώ τη μέρα;

Ποιος μπορεί να μείνει αδιάφορος μπροστά στη νέα οξυμένη επίθεση που ετοιμάζεται στα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά, εργασιακά και εισοδηματικά δικαιώματα των εργαζομένων από το μαύρο μέτωπο πλουτοκρατίας, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών;

Μόνο άνθρωποι φοβισμένοι, χωρίς γνώση και ενημέρωση, άνθρωποι που βλέπουν μόνο τον εαυτό τους και τίποτε παραπέρα.

Ασυμβίβαστο μέτωπο με τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους, αγώνα για να αποκτήσει η εργατική τάξη, ο λαός συνείδηση της θέσης τους και της ευθύνης τους για το παρόν και το μέλλον της ζωής τους και του τόπου. Συνείδηση της δύναμής τους.