Απεργία του ΠΑΜΕ στις 16 Απρίλη του 2008, τότε που - κατά το ΠΑΣΟΚ - το ταξικό κίνημα είχε ρίξει τους τόνους... επειδή στην κυβέρνηση ήταν η ΝΔ

Με την τακτική της «δημοσιονομικής τρομοκρατίας» ήδη η κυβέρνηση επιχειρεί να καλύψει τη μείωση των προϋπολογιζόμενων δαπανών στην Ασφάλιση, στην Υγεία και την Πρόνοια κατά 2,7 δισ. ευρώ ή κατά 9,7% στον προϋπολογισμό του 2010, σε σχέση με τις δαπάνες του 2009 και τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς τα ασφαλιστικά ταμεία κατά 12,4%!

Αλλωστε, κάθε φορά η κινδυνολογία ήταν το «κλειδί» για να ανοίξει η Κερκόπορτα της αντιασφαλιστικής επίθεσης. Από τη δεκαετία του 1990, πριν από την ψήφιση κάθε αντιασφαλιστικού νόμου προηγήθηκε ένα μπαράζ δημοσιευμάτων, μελετών, δημόσιων τοποθετήσεων, με μόνιμη επωδό «τα Ταμεία βουλιάζουν». Με τη ρομφαία της οικονομικής «χρεοκοπίας» πέρασε ο νόμος Σιούφα το 1992. Ενας νόμος οδοστρωτήρας, με τον οποίο μεταξύ άλλων η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις της πέτυχαν να:

• Αποσυνδέσουν το κατώτερο όριο των συντάξεων του ΙΚΑ από τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη.
• Αυξήσουν το χρόνο για την κατοχύρωση ασφαλιστικού δικαιώματος από τις 4.050 μέρες ασφάλισης σε 4.500.
• Επιβάλλουν ειδικό καθεστώς για τους ασφαλιζόμενους από 1.1.93 και αύξησαν το όριο ηλικίας στα 65 χρόνια για άνδρες και γυναίκες, ενώ μείωσαν και το ποσοστό αναπλήρωσης στο ΙΚΑ.
• Αυξήσουν τα όρια ηλικίας για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ.
• Αυξήσουν τις εισφορές των εργαζομένων.
• Επιβάλλουν τη συμμετοχή όλων των ασφαλισμένων στο 25% της τιμής των φαρμάκων.
• Καταργήσουν τον υπολογισμό των δώρων εορτών για τις συντάξεις του ΙΚΑ.

Βέβαια μετά και το νόμο Σιούφα, τα Ταμεία προκοπή δεν είδαν. Και πώς να δούνε άλλωστε, αφού η εισφοροδιαφυγή συνεχίστηκε απρόσκοπτη, οι χαριστικές ρυθμίσεις προς τους εργοδότες το ίδιο, ενώ η έναρξη εφαρμογής της «Λευκής Βίβλου» έδινε αποφασιστική ώθηση στην «ευελιξία», άρα και στη μισή και την εκ περιτροπής ασφάλιση και εννοείται στα μειωμένα έσοδα των Ταμείων και ειδικά του ΙΚΑ; Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι σημερινές συντάξεις των 500 και 600 ευρώ, πέραν της ευελιξίας και της απασχολησιμότητας, πέραν της εισοδηματικής πολιτικής, είναι αποτέλεσμα και αυτού του εκτρώματος.

Το ίδιο σενάριο επαναλήφθηκε και πριν το «πακέτο Γιαννίτση» το 2001. Του «πακέτου» είχε προηγηθεί το 1997, το περίφημο Πόρισμα της Επιτροπής Σπράου, η οποία μάλιστα έδινε και ένα ειδικό «επιστημονικό βάρος» στις κυοφορούμενες ανατροπές από το ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα, στο Πόρισμα της Επιτροπής Σπράου ανοιχτά διατυπωνόταν και ο ευρύτερος στρατηγικός στόχος στον οποίο υποτασσόταν το Ασφαλιστικό: «Το νοικοκύρεμα - έλεγε το Πόρισμα - και ο εκσυγχρονισμός των ταμείων μπορεί να συνεισφέρει στην επίτευξη των στόχων του Μάαστριχτ και στη βελτίωση της εικόνας του δημοσίου». Και ακόμα: «Σχήματα κοινωνικής προστασίας που υπονομεύουν την ανάπτυξη αυτοαναιρούνται»! Αν το τελευταίο επαναλαμβάνεται σήμερα από τον υπουργό Εργασίας Α. Λοβέρδο, ότι δηλαδή οι συντάξεις είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη, τίποτα το περίεργο. Ιδιοι οι στόχοι, ίδια και τα προσχήματα. Γιατί είναι αλήθεια πως στη δική τους «ανάπτυξη», την καπιταλιστική ανάπτυξη, οι συντάξεις και ευρύτερα η Κοινωνική Ασφάλιση είναι πάντα εμπόδιο, είναι ανεπίτρεπτο κόστος που πρέπει με κάθε τρόπο να συρρικνωθεί.

Μετά την αναδίπλωση του ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας των μαζικών και δυναμικών αντιδράσεων στο πακέτο Γιαννίτση, η κυβέρνηση επανέρχεται το 2002 με το νόμο Ρέππα και αφού ενδιάμεσα το 1998 με το νόμο 2639 είχε προχωρήσει στο βάθεμα των ευέλικτων μορφών απασχόλησης. Επρεπε πάση θυσία, στο μοντέλο του «απασχολήσιμου» να αντιστοιχηθεί και το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Ετσι το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο διατήρησε όλα τα αντεργατικά μέτρα της ΝΔ, αλλά με το νόμο 3029/02 προχώρησε σε αλλαγές που καταργούν δικαιώματα και υπονομεύουν παραπέρα το δημόσιο χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Συγκεκριμένα με το νόμο Ρέππα:

• Μειώνεται η σύνταξη των εργαζομένων στο Δημόσιο και στα Ειδικά Ταμεία. Αντί του υπολογισμού της σύνταξης με βάση τον τελευταίο μισθό, ο υπολογισμός θα γίνεται με βάση το μέσο όρο των μισθών της τελευταίας 5ετίας. Η σύνταξη δε θα υπολογίζεται στο 80% του τελευταίου μισθού, αλλά στο 70% του μέσου όρου των μισθών της τελευταίας 5ετίας.
• Προωθείται η ένταξη των Ειδικών Ταμείων στο ΙΚΑ - ΕΤΑΜ (Ιδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων - Ενιαίο Ταμείο Μισθωτών), με στόχο την υποβάθμιση, την προς τα κάτω εξίσωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων - παροχών.
• Αυξάνεται το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια μέσω ενός ωμού εκβιασμού. Εκβιασμού, που συνδέει την «παράταση του εργάσιμου βίου» με την «προσδοκία» αύξησης των συντάξεων πείνας και τη συμπλήρωση των προϋποθέσεων συνταξιοδότησης, που χειροτερεύουν συνεχώς λόγω της ανεργίας και της μερικής απασχόλησης.
• Τα Βαρέα - Ανθυγιεινά Επαγγέλματα μπαίνουν σε διαδικασία επανεξέτασης και αποχαρακτηρισμού. Αυτό δηλαδή που έκανε πράξη η απελθούσα κυβέρνηση της ΝΔ.
• Η συμμετοχή του κράτους στη χρηματοδότηση του ΙΚΑ - ΕΤΑΜ με το 1% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του Ταμείου και απαλλάσσει το κράτος από οικονομικές υποχρεώσεις ύψους πολλών δισεκατομμυρίων.
• Ανοιξε ο δρόμος για την ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης μέσω των «επαγγελματικών συνταξιοδοτικών ταμείων», που κινούνται στη λογική των τριών πυλώνων.

Ετσι «έλυσε» το Ασφαλιστικό το ΠΑΣΟΚ το 2002. Και ομολογουμένως ήταν μια λύση ραμμένη και κομμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου, στις ανάγκες της «δημοσιονομικής σταθερότητας» και της απρόσκοπτης κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Η κακοπαιγμένη κωμωδία των ελλειμμάτων που θα φτάσουν - έλεγαν - τα 400 δισ. ευρώ ανεβαίνει στη σκηνή μόλις πέντε χρόνια μετά. Από το 2007 τα όργανα της τρομοκρατίας άρχισαν να ξαναχτυπάνε, αυτή τη φορά κυρίως από την κυβέρνηση της ΝΔ. Με αυτά και με τ' άλλα θα οδηγηθούμε στην ψήφιση του νόμου 3655/2008 (Πετραλιά).

Ο νόμος αυτός μεταξύ άλλων προβλέπει:

1. Μείωση των επικουρικών συντάξεων από 20% έως και 69%.

2. Αύξηση του εργάσιμου βίου κατά 5 χρόνια (πάει στα 55) για τις εργαζόμενες με ανήλικα παιδιά. Δηλαδή, ουσιαστικά καταργείται το δικαίωμα των μανάδων ανηλίκων να συνταξιοδοτούνται με μειωμένη σύνταξη.

3. Αύξηση από 50 σε 100 των ελάχιστων ενσήμων που χρειάζονται για την εξασφάλιση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

4. Αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 58 στα 60, για όσους συμπληρώνουν 35 χρόνια εργασίας.

5. Αύξηση του ορίου ηλικίας από τα 55 στα 57, για όσους συμπληρώνουν 35 χρόνια εργασίας έχοντας εργαστεί στα ΒΑΕ τουλάχιστον 25 χρόνια.

6. Αύξηση της «ποινής» - του ποσοστού μείωσης των συντάξεων ανά χρόνο - από 4,5% σε 6%, για όσους συνταξιοδοτούνται πρόωρα.

7. Αύξηση του ορίου ηλικίας και στις τρίτεκνες μητέρες από τα Ειδικά Ταμεία, αφού εκτός από τα 20 χρόνια εργασίας πρέπει να έχουν συμπληρώσει και το 50ό έτος.

8. Για τις γυναίκες με 10.000 μέρες ασφάλισης στο ΙΚΑ ΕΤΑΜ αυξάνεται κατά τρία χρόνια το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, από τα 57 στα 60.

9. Παρακράτηση του 10% από τους λεγόμενους κοινωνικούς πόρους των Ταμείων, για τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης των Γενεών, που θα προσφέρεται μέσα από την «αξιοποίηση» (βλ. τζόγος) ως ένα καλό κομπόδεμα για το κεφάλαιο και θα καλύπτει τρύπες που ανοίγει η πολιτική που στηρίζει την εισφοροδιαφυγή και εισφοροαπαλλαγή.

10. Σαρωτικές συγχωνεύσεις και ενοποιήσεις με μείωση παροχών, ειδικά στους κλάδους Υγείας.

Πάνω σε αυτό το οικοδόμημα σήμερα το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να στήσει άλλον ένα νόμο μετά το τέλος του διαλόγου - απάτη που οργανώνει με τους «κοινωνικούς εταίρους» και να δώσει τη χαριστική βολή στη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση. Γι' αυτό και επισείει και πάλι το κόστος των συντάξεων. Είναι και αυτό μια πρόσθετη απόδειξη των πραγματικών του επιδιώξεων.